- CHOCOLADE [via wakkeremensen.blogspot.nl, 28-9-18]
‘For many years I have lived with a secret, in a secrecy imposed on all specialists in astronautics. I can now reveal that every day in the USA, our radar instruments capture objects of form and composition unknown to us. And there are thousands of witness reports and a quantity of documents to prove this, but nobody wants to make them public. Why? Because authority is afraid that people may think of God knows what kind of horrible invaders. So the password still is: we have to avoid panic by all means.’
Gordon Cooper, voormalig NASA astronaut en test piloot.
De volgende morgen maken we een lange strandwandeling. De regen is opgehouden en een bleek zonnetje schijnt over de golven. Der zilte oceaanbries voelt fris op onze wangen. Het is een prachtige dag en het is moeilijk voor te stellen dat maar een paar kilometer hier vandaan de woonplek van Lucifer zou zijn.
Ik voel nog steeds de nagloei van mijn ervaringen gisteravond op Alloya’s bank. Blijkbaar was het me gelukt om contact te maken met mijn Kat-Zelf in de zesde dimensie. Ook al voelde het buitenaards, het voelde ook vertrouwd. Het was niet dat ik letterlijk in een Leeuw veranderde, maar ik kon het karakter en het gevoel van deze hogere versie van mijzelf ervaren in mijn Aardse lichaam.
Ik zeg tegen Alloya: ‘Ik begrijp nu beter waarom je gisterenavond niet wilde ingaan op de uiterlijke kenmerken van buitenaardse wezens. Ze zouden me hebben afgeleid van het pure voelen, het pure waarnemen.’
‘Ik ben blij dat je het begrijpt,’ zegt ze. ‘Ik ben de afgelopen acht maanden zelf door een behoorlijke transformatie gegaan. Ik heb nog eens goed naar mijn programmering gekeken en me gerealiseerd dat veel van de ideeën die ik had over de Kosmos, het Universum, zielen, planeten, rassen, tijd, ruimte, en meer van dat soort zaken, niet juist zijn. Ik keek er nog steeds naar vanuit een 3D perspectief. De vraag die jij mij gisteravond stelde over hoe buitenaardsen eruit zien, is een 3D vraag die ik eigenlijk niet meer wil beantwoorden.’
‘Snap ik.’
‘Het is onbelangrijk hoe buitenaardsen eruit zien, want wanneer zij zichzelf aan ons laten zien, hullen zij zich in onze beelden, onze verhalen en onze mythes. Wij zien ze niet zoals zij zijn, maar zoals wij zijn. Deze wezens bestaan namelijk niet in 3D, dus zij verschijnen in vormen die wij kunnen begrijpen en waaraan we kunnen relateren. Vroeger noemden wij ze goden, elven of engelen. Nu noemen we ze buitenaardsen. Iedereen ervaart deze wezens anders, omdat ieder’s filters anders zijn. Is het je wel eens opgevallen dat veel gechannelde informatie uit de Verenigde Staten anders is dan die uit Europa? In Amerika hebben ze het vaak over Galactische Federaties, Gigantische Moederschepen en Opgestegen Meesters in glanzende zilveren ruimtepakken. Ik vraag me wel eens af of deze mensen niet teveel naar Star Trek hebben gekeken.’
‘Haha, goed punt.’
‘Het is niet zo dat deze mensen opzettelijk desinformatie verspreiden. Onze geest probeert de gaten in onze waarnemingen op te vullen met eigen beelden, met interpretaties van de waarheid. Zo ervaren we allemaal onze eigen realiteit.’
‘Ik bewonder het in je dat je de moed hebt om concepten los te laten waarvan je eerder dacht dat ze waar waren. Voor mij is dat het kenmerk van de ware onderzoeker: altijd verder gaan en nooit vast komen te zitten in één waarheid.’
‘Dank voor je begrip. Het is altijd een beetje ongemakkelijk en onwennig om een zogenaamde waarheid los te laten en in het onbekende te springen. Je hebt dan een tijdje het gevoel in het luchtledige te zweven, zonder enig houvast.’
Een paar uur later zijn we weer op weg naar Amsterdam. Op mijn vliegtuigstoel ligt een krant. Ik blader er doorheen en lees wat over de nieuwste politieke ontwikkelingen, lees het laatste sportnieuws en dan valt mijn oog op een alarmerende kop: ‘Toekomst zonder chocola!’.
In het artikel staat: ‘Experts zeggen dat de cacaoboom waarschijnlijk binnen dertig jaar zal verdwijnen als gevolg van klimaatverandering. Deze boom groeit alleen in een relatief klein gebied dat de Cocoa Belt wordt genoemd. Cacaobonen hebben een constante, warme temperatuur nodig, een hoge luchtvochtigheid en veel regen. Met de verandering van ons klimaat, is de kans groot dat de Cocoa Belt te klein wordt. De gemiddelde chocolade liefhebber eet 286 repen per jaar, waarvoor tien cacaobomen nodig zijn. Binnen dertig jaar, zeggen experts, het is onrealistisch om aan te nemen dat er genoeg cacao zal zijn om de wereld te voeden.’
Ik leg de krant weg en kijk naar Binkie die heerlijk ligt te slapen. Gelukkig maar. Het is beter dat zij nu onbewust blijft van dit slechte nieuws. Ik staar somber uit het raam en herinner me eens een ijskast-magneetsticker te hebben gezien waarop stond: Save the Earth, it’s the only planet with chocolate. Ik vraag me af of dat inderdaad zo is. Dan valt me iets te binnen: als het inderdaad zo is dat de Aarde de enige planeet met chocola is, dan zou dat voor alle sterrenrassen van de Kosmos toch een goede reden moeten zijn om zich achter ons te scharen. Misschien, zo filosofeer ik verder, kunnen nu eindelijk met z’n allen één keer voor hetzelfde doel strijden en de neuzen dezelfde kant op krijgen?
Wanneer we door de gate lopen, gaat Binkie richting het treinstation om haar ouders op te zoeken die aan de andere kant van Nederland wonen. We nemen afscheid en ik loop richting de parkeergarage. Onderweg wandel ik langs krantenkiosken, boekwinkels, drogisterijen, supermarkten, bakkerijen, restaurants en koffietentjes. Het valt me op dat ze allemaal chocola verkopen. Het is moeilijk een wereld voor te stellen zonder chocola. Ik wou dat ik Time Bender kon vragen of de Aarde werkelijk de enige planeet met chocola is. ‘Heb je me geroepen?’
‘Time Bender! Da’s ook sterk. Ik dacht net aan u.’
‘Je telepathische gaven zijn toegenomen. Hoe is het met je, jonge vriend?’
‘Niet zo goed, eerlijk gezegd. Ik las net een artikel waarin wordt gezegd dat er in de toekomst waarschijnlijk geen chocolade meer op Aarde zal zijn. De cacaoboon zal uitsterven als gevolg van klimaatverandering.’
‘Dat is inderdaad slecht nieuws.’
Ik kijk naar hem om te zien of hij een grapje maakt, maar hij is bloedserieus. Dan stel ik de hamvraag: ’Weet u of er andere planeten zijn met chocola, of zijn wij de enige?’
‘Het spijt me je te moeten zeggen dat de Aarde inderdaad de enige planeet is met chocola.’
‘Aha, nu begrijp ik waar al die Galactische oorlogen werkelijk over gingen en waarom iedereen de Levende Bibliotheek wil redden. Eindelijk begint het allemaal op z’n plaats te vallen!’
Nu lacht hij wel en pakt mijn arm beet. Met kwieke tred leidt hij me weg van de parkeergarage en neemt me mee richting de hoofdingang van Schiphol. Vlak buiten de draaideuren staat een fantastische futuristische limousine van een elegant ontwerp dat ik nooit eerder heb gezien. De ronde vormen hebben een weerspiegelende aqua – blauwe kleur die alles reflecteert, zoals water. De kleuren van de auto lijken steeds te veranderen. Het is absoluut adembenemend.
‘Een cadeautje van mijn Pleiadische vrienden,’ zegt Time Bender, terwijl hij mij in de richting van de auto stuurt.
‘U weet dat u hier niet mag parkeren, toch?’
‘Ja, maar niet veel mensen zien dit voertuig. Het is alleen zichtbaar vanuit een 4D perspectief.’
‘Zitten wij nu in 4D dan?’
‘Ja, tijdelijk, totdat ik je naar je bestemming heb gebracht.’
Ik kijk rond en merk dat mijn omgeving inderdaad is veranderd. Het vliegveld is er nog steeds, de mensen zijn er nog steeds, maar de atmosfeer lijkt anders. Er is een ontspannenheid en gemak in de manier waarop het leven beweegt. Mensen lachen naar elkaar, ik zie geen schreeuwerige advertenties en zelfs het weer voelt anders. We stappen in de bolide en Time Bender stuurt ons vaardig naar de snelweg in de richting van Amsterdam. Het voertuig maakt geen enkel geluid en hoeft niet te worden bestuurd. Er is geen gaspedaal, geen versnelling, geen rem. Het lijkt zich vanzelf voort te bewegen. Wanneer we de periferie van de stad bereiken, nemen we een afslag die me niet richting huis zal brengen, maar naar het centrum van de stad.
‘Waar gaan we precies heen Time Bender?’
‘Ik wil je meenemen naar de Noordermarkt voor een stuk appeltaart. Je hebt er nog een tegoed voor die keer dat ik niet kwam opdagen om je met Alloya in contact te brengen.’ ‘Goed idee.’
Amsterdam, mijn stadje, ligt er vandaag prachtig bij. Ze glinstert in de middagzon. De kanalen reflecteren het zonlicht op de antieke gebouwen en schilderen een eigen landschap. Ook hier is de atmosfeer meer ontspannen dan ik gewend ben. Ik merk dat ik diep en rustig adem, iets wat ik meestal in de binnenstad niet doe. Het zal de 4D bril zijn die Time Bender mij heeft opgezet. De Noordermarkt bruist van het leven. Het is vandaag markt en dit moet wel de leukste markt van het land zijn, met een grote variëteit aan gezonde voeding, gekke spullen, antiek en tweedehands kleding. Time Bender vindt een tafeltje op het terras in de zon en vraagt de serveerster om thee en appeltaart. Ze lacht innemend en het valt me op hoe mooi ze is. Aan wie doet ze me nou denken? Oh ja, aan Anna! Ze heeft dezelfde zwarte ongekamde krullen, vurige ogen, trotse glimlach en fiere houding. Ze spreekt in gebroken Engels met een Spaanse tongval. Ik vraag haar of ze uit Spanje komt.
‘Nee hoor,’ zegt ze. ‘Ik kom uit Catalonië.’
‘Dat is toch een deel van Spanje?’ vraagt Time Bender beleefd.
Ze kijkt hem aan met een blik van onverholen misprijzen en gooit haar hoofd in de nek, zoals als een stier die zich opmaakt om de matador een lesje te leren.
‘Je moet het mijn vriend maar niet kwalijk nemen,’ zeg ik snel. ‘Hij komt van een andere planeet en weet niets van de trotse, onafhankelijke mensen van Catalonië, met helden als Salvador Dali en Johan Cruyff.’
Haar gezicht ontdooit en een heerlijke, verleidelijke glimlach is mijn deel. Ze komt nu dicht tegen me aan staan en drukt haar volle, warme dij tegen mijn schouder. Ze ruikt zalig. ‘Mmm, jij begrijpt me tenminste,’ kirt ze in mijn oor. ‘Jij bent mijn blauwogige Catalaan.’
Ik kijk haar verbijsterd aan, maar voor ik haar iets kan vragen, is ze al op weg naar de keuken om appeltaart te halen. Time Bender lacht om mijn verbaasde uitdrukking.
‘Wees niet verrast door de synchroniciteit in 4D. Het is veel magischer en minder logisch dan de realiteit waarin je je meestal bevindt. Raak er maar vast aan gewend en geniet er vooral van!’
Wanneer de appeltaart arriveert, neemt Time Bender een hap en rolt met zijn ogen: ‘Ah, als er straks geen chocola meer is, laat er dan in ieder geval appeltaart zijn.’
‘En mooie serveersters.’
‘En mooie serveersters.’
Dan verandert zijn toon en wordt hij serieus: ‘Mijn vriend, dit zal onze laatste ontmoeting zijn. Het ruimte-tijd moment dat ons werd gegeven, is zich aan het sluiten.’
‘Wat? Echt? Zal ik u nooit meer zien?’
‘Natuurlijk zullen wij elkaar weer zien, maar dat zal in een andere vorm zijn. Maak je maar niet ongerust, het zal goed met je blijven gaan.’
‘Maar hoe zit het dan met nieuwe opdrachten en zo? Moet ik het vanaf nu allemaal zelf zien uit te zoeken?’
‘Ik kan je hand niet blijven vasthouden. Je moet nu zelf een Time Bender worden. Je hebt het in je en het zal gebeuren. Je bent hiervoor getraind.’
Wat een dag… eerst hoor ik dat er straks geen chocola meer is en nu gaat Time Bender er ook nog eens vandoor.
Maar wanneer ik om me heen kijk, zie ik dat het nog steeds een stralende dag is. Ik weet dat Time Bender gelijk heeft. Het is nu tijd voor mij in werkelijk in mijzelf te gaan geloven en niet langer externe autoriteiten op te zoeken voor raad en steun. I am the one I’ve been waiting for. Het schiet me te binnen dat ze binnen het boeddhisme een mooie uitdrukking hebben: ‘.’ Ik recht de schouders en bereid me voor op de If you meet the Buddha on the street, kill him volgende stap.
Time Bender eet rustig door van zijn appeltaart, neemt een slok thee en zegt dan: ‘Voordat ik vertrek, is er iets dat ik je nog moet vertellen. Het gaat over wellicht het belangrijkste aspect van jouw verleden waarmee je in het reine moet zien te komen.’
‘Ik ben benieuwd.’
‘Zie je, toen de eerste buitenaardse rassen jullie lang geleden bezochten, waren jullie een jong ras. Jullie waren nog kinderen. De relatie die jullie hadden met degenen die jullie bezochten, is te vergelijken met een ouder-kind relatie, met dezelfde dynamiek. Als mensen in therapie gaan, moeten ze vaak eerst de waarheid onder ogen zien over hun ouders, voordat zij hun eigen identiteit kunnen ontwikkelen. Ze moeten leren waarom hun ouders waren zoals zij waren, en hoe dat invloed heeft gehad op hoe zij zijn geworden.’ ‘Ja, dat klinkt logisch.’
‘Ik schaam mij ervoor te moeten zeggen dat jullie over het algemeen niet erg zijn gekoesterd door jullie ouders. In plaats daarvan werden jullie vaak onderdrukt, genegeerd, gebruikt en chronisch in de steek gelaten. Jullie werden niet aangemoedigd om je eigen identiteit te ontwikkelen. Jullie ouders hebben geprobeerd jullie te vormen naar hun evenbeeld. Dit creëerde in jullie jeugd buitengewoon veel stress, onzekerheid en emotionele pijn.’
‘U zegt eigenlijk dat we getraumatiseerd zijn.’
‘Dat is precies wat ik zeg. Jullie gedragen je nu als losgeslagen tieners die onbewust de disfunctionele patroon van hun ouders uitleven. Jullie dienen nu in te zien wie jullie ouders waren en wat het gevolg is geweest van de opvoeding die jullie hebben gekregen. Door dit in te zien, kunnen jullie beginnen om jullie eigen, unieke identiteit als ras te gaan ontwikkelen. Dan – en alleen dan – zullen jullie eindelijk vrede vinden.’
‘Hoe ziet dit proces eruit?’ ‘Het is een proces van begrip, acceptatie en vergeving. Jullie zullen jullie autoritaire, overheersende vaders van Lyra moeten vergeven. Jullie moeten jullie overbezorgde, grensoverschrijdende moeders van Sirius aan het hart drukken. Jullie moeten jullie bazige oudere broers en zussen uit de Pleiaden bedanken. Jullie moeten jullie wrede Annunaki voorvaderen eren en jullie moeten buigen voor jullie kille, gewelddadige Draconische grootouders.’
‘Wat? Moeten we buigen voor wezens die ons gebruiken als voedsel, ons bewust klein houden, manipuleren, misbruiken en er alles aan doen om ons uit te roeien?’ ‘Inderdaad. Maar je maakt een denkfout. Je denkt nog steeds dat zij jou iets hebben aangedaan. Je moet gaan inzien dat niemand jou iets heeft aangedaan. Jij hebt dit spel gecreëerd. Je bent geen slachtoffer. Je kunt jezelf alleen transformeren als je je ervaringen toe-eigent. De reden dat een pijnlijke realiteit blijft bestaan, is omdat je er geen verantwoording voor neemt en de schuld ervan buiten je plaatst.’
Ik kan hem geen ongelijk geven, natuurlijk, maar vraag me af of ik – en wij – hiertoe in staat zal zijn. Ik zie wel in dat dit waarschijnlijk de enige weg is naar een blijvende vrede en verlossing uit dit kunstmatige controlesysteem dat net zolang zal doorgaan, totdat we stoppen met ons er tegen te verzetten – totdat de laatste van ons is gestopt om met de Duivel te dansen, zoals Lucifer kwam vertellen. Vergeving dus. Time Bender heeft ook gelijk als hij zegt dat we alleen verder kunnen evolueren wanneer we in het reine komen met onze ouders. Tenslotte zijn de thema’s waar we hier op Aarde al zolang ruzie over maken, in feite hun thema’s. Hun strijd is onze strijd geworden. En blijkbaar hebben wij – de mensheid – ons vrijwillig aangemeld om deze oerthema’s hier en nu op Aarde uit te werken en voor eens en voor altijd op te lossen door het verleden te vergeven en de weg vrij te maken voor een betere toekomst voor ons allemaal. Is het niet interessant, bedenk ik me, dat het meest verdichte ras dat in het afvoerputje van het Universum woont – degenen waarop alle geavanceerde rassen neerkeken als zijnde een stelletje klunzige barbaren – zich nu ontpopt als de redders? Het lijkt erop dat het niet zozeer de geavanceerde buitenaardse rassen zullen zijn die de Kosmische problemen gaan oplossen met fantastische technologie, maar de simpele mensenwezens die maar één wapen tot hun beschikking hebben: hun grote hart.
Ik ontwaak uit mijn overpeinzingen, omdat er een opstootje ontstaat rondom Time Bender’s auto. Er staat een groepje mensen omheen dat hevig in debat is over wat voor voertuig het precies is. Anderen lopen langs de auto zonder iets te zien en kijken verbaasd naar de menigte die zich ogenschijnlijk loopt op te winden over helemaal niets. Het is vreemd om deze verschillende realiteiten op hetzelfde moment te zien gebeuren. Time Bender zie het ook en wenkt onze Catalaanse serveerster om de rekening te betalen.
Dan buigt hij zich naar mij toe en zegt: ‘Je weet dat je over dit alles een boek gaat schrijven, nietwaar?’
‘Wat? Echt niet! Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik daarvoor ben gekwalificeerd, Time Bender. Ik begrijp het zelf allemaal nog maar nauwelijks. Dit is allemaal zo nieuw voor me. Soms denk ik zelfs dat ik het allemaal maar verzin en mijn verstand aan het verliezen ben.’
‘Maar dat is ook precies waarom jij gekwalificeerd bent om dit boek te schrijven. Je bezit een beginners mind. Ik hoop niet dat je dit als een belediging opvat, maar jij verstaat de kunst van het stellen van de domme vraag.’
‘Dank u, heel vriendelijk.’
Ik probeer me er onderuit te wurmen: ‘Time Bender, u moet begrijpen dat dit soort informatie behoorlijk explosief is hier op Aarde. Er lopen nog steeds massa’s mensen rond die dit allemaal flauwekul vinden en naar hun voorhoofd wijzen als je begint over buitenaardsen en zo. Je wordt dan al snel tot “complotdenker” gebombardeerd. Ik heb niet zo’n zin om in zo’n hokje terecht te komen.’
‘Een belangrijk onderdeel van jouw opdracht is te leren om te gaan met tegenwerking en dingen niet persoonlijk op te vatten.’ ‘Maar als mensen mij aanvallen, is dat toch persoonlijk?’
‘Nee hoor. Een mening of oordeel zegt niet zoveel over jou en alles over degene die oordeelt. Wanneer je dit inziet, zie je dat niets persoonlijk is. Het zijn allemaal projecties. Dus: maak het niet persoonlijk. Speel je rol en schrijf vanuit je hart. Deel je ervaring en probeer niet om mensen te overtuigen.’
‘Maar dit is allemaal zo weird. Niemand zal dit geloven. Ze zullen denken dat het verzonnen is.’
‘Waarom schrijf je het dan niet in de vorm van een roman, een fictief verhaal?’ ‘Dat is best een goed idee. Ja, dat zou kunnen werken…’
Time Bender staat op en reikt me voor de laatste maal de hand.
Plechtig zegt hij: ’Namens Gaia dank ik je vanuit mijn hart voor je medewerking en bereidwilligheid om je rol te spelen.’ Hij lacht breeduit en voegt eraan toe: ‘O ja, ik moest ook zeggen dat ze je nog steeds sexy vindt.’
Ik lach terug, maar merk dat tranen in mijn ogen opwellen.
‘Ik zal u missen, Time Bender. U heeft me zoveel geleerd en ik heb iedere keer zo genoten van onze ontmoetingen. Ik heb er gewoon geen woorden voor om u te bedanken.’
’Ik hoop juist dat je wel de juiste woorden vindt, mijn vriend, want vergeet je volgende opdracht niet: je gaat een boek schrijven.’
Met deze woorden draait Time Bender zich om en loopt richting zijn bolide. De mensenmenigte wijkt uiteen wanneer ze hem zien naderen en kijken eerbiedig toe hoe de deur zich vanzelf opent. Time Bender knikt vriendelijk, kijkt nog even naar mij en zwaait. Dan verdwijnt hij zonder enige geluid te maken de Westerstraat in. Ik kijk om me heen en zie dat de kleuren van de omgeving langzaam beginnen te verflauwen. De 4D atmosfeer waar ik met Time Bender in verkeerde, is zich aan het oplossen. Ik voel een rilling door me heengaan en trek de rits van mijn jas omhoog. Mijn Catalaanse serveerster komt naar me toe en lacht bemoedigend. Ik zie er blijkbaar een beetje hopeloos uit.
‘Zal ik nog wat thee en appeltaart voor je halen?’
‘Doe maar.’
Ze loopt naar binnen en ondertussen pak ik de laptop uit mijn koffer. Ik open een nieuw document en begin te schrijven: ‘Het was een warme zomeravond in New York City en John Lennon had behoefte aan frisse lucht.’
Door Veronica vertaald en door Tijn Touber gecorrigeerd
BRONNEN ‘
‘Everything will be okay in the end. If it’s not okay, it’s not the end.’ John Lennon Dit boek is geschreven op basis van kennis en onderzoek van velen op Aarde en van ver daarbuiten. Ik heb de vrijheid genomen om hun wijsheid in de verschillende personages van dit boek te gieten. Ik moedig mijn lezers aan om zich verder te verdiepen in de achtergronden van dit verhaal.
De belangrijkste bronnen die ik heb gebruikt zijn:
Biblioteca Pleyades: https://www.bibliotecapleyades.net/
Alloya Huckfield: http://www.alloya.com/
Hidden Hand: https://www.wanttoknow.info/secret_societies/hidden_hand_081018
Wes Penre: http://wespenre.com
Barbara Marciniak: https://www.pleiadians.com/
Noel Huntley: http://www.users.globalnet.co.uk/~noelh/
Montalk: http://montalk.net
Bashar: http://www.bashar.org
Lyssa Royal, Keith Priest: http://www.lyssaroyal.net/
The Voyagers: https://www.abebooks.com/book-search/title/the-voyagers-the-true-storyof-a-race-of-beings-far-more-intelligent-than-us/author/surya-prakash-ed/
Floating World: http://www.floating-world.org/
Almine: https://www.spiritualjourneys.com
Law of One (Ra Material): https://www.lawofone.info
ACHTERFLAP
Wanneer de situatie op Aarde ondraaglijk wordt, verschijnt een man ten tonele om het tij te keren. Volgens Time Bender is onze planeet de meest waardevolle van allemaal, omdat het DNA draagt van zo ongeveer elke soort in het Universum. Dat is waarom onze voorvaderen de Aarde de Levende Bibliotheek noemden en vele Galactische oorlogen uitvochten over toegang tot de Aarde en haar schatten. Aangezien de tijd kort is en de inzet hoog, komt Time Bender als geroepen om de Levende Bibliotheek te redden uit de greep van kwade wezens die haar willen vernietigen.
‘De Aarde is het derde grote experiment om een plek te creëren om de Kosmische conflicten op te lossen. Hopelijk zal dit het laatste experiment zijn. Jullie werken een Kosmisch thema uit dat aeonen geleden begon. Jullie zijn oeroude conflicten aan het oplossen door deze thema’s in jullie huidige tijd tot leven te brengen. Als jullie dit begrijpen, en leren van eerdere fouten, dan zal het Spel van Leven evolueren naar een hoger niveau. Als jullie in staat zijn om de puzzel op te lossen, zullen jullie je voorvaderen helpen om zich verder te ontwikkelen en weer deel te worden van het Grote Geheel. Begrijp je nu waarom het hele Universum met spanning naar jullie kijkt? Jullie zijn degenen die de integratie kunnen bewerkstelligen. Jullie zijn degenen op wie wij allemaal hebben gewacht.’
TIME BENDER
Tijn Touber is journalist, muzikant en meditatieleraar. Hij schreef zes boeken over de kunst van verlichting en is oprichter van meditatienetwerk Stadsverlichting. Hij woont samen met zijn partner Binkie in Amsterdam en geeft met haar regelmatig concerten en retraites. Meer info: http://www.tijntouber.com
Gepost door wakkeremensen op 28-9-18
Aquarius 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.