De menselijke oerherinneringen aan een zondvloed

[008] Het verhaal van de zondvloed heeft Jaap Hiddinga van jongs af aan gefascineerd. Hij heeft veel gelezen over dat verhaal en over de mogelijke overblijfselen van de Ark op de berg Ararat in Armenië. Maar naarmate hij er meer over te weten kwam, zag hij ook meer hiaten en onmogelijkheden in dit verhaal. We weten inmiddels dat er nooit een wereldomvattende zondvloed is geweest. Het bewijs daarvoor is vrij gemakkelijk te vinden in de structuur van de aarde. Natuurlijk hebben zich plotselinge overstromingen (als gevolg van klimaatveranderingen) en aardverschuivingen voorgedaan. Zo weten we bijvoorbeeld dat de zeespiegel van de Middellandse Zee zevenduizend jaar geleden ongeveer tweehonderd meter lager lag dan nu. Maar ook op andere gebieden op aarde zijn afwisselend erg nat (bijvoorbeeld ten gevolge van overstromingen) en erg droog geweest. Zo werkt de natuur nu eenmaal, want de aarde is een levend wezen met veel veranderingen in klimaat. Toch zijn de basiselementen uit het verhaal van groot belang. Ik vroeg me af of het mogelijk was om het verhaal beter te kunnen zien tijdens een uittreding.

Ik zag de aarde zoals men die vanuit de aarde zou kunnen zien. Het landschap zag er wat anders uit dan ik het nu kende en ik kreeg het sterke gevoel dat ik vanuit verleden naar de aarde keek. De verschillen tussen dit beeld en de huidige situatie waren duidelijk, maar niet erg groot; er was meer land te zien en de oceanen leken een fractie kleiner. De aarde maakte een plotselinge beweging, waardoor de watermassa aan de oppervlakte in een heftige beweging kwam. Stukken land werden overspoeld door de golven, andere kwamen droog te staan. Ik kon mij voorstellen dat dit op aarde als een ramp werd ervaren door de mensen die in de getroffen gebieden woonden. Maar na een korte tijd was de planeet weer rustig en kalm. Ik zag hoe het water en de landmassa zich op een andere manier verdeeld hadden; de nieuwe situatie leek meer op die van de tegenwoordige tijd.

Het lichtwezen dat mij vergezelde legde uit: ‘Wat je zag is de verschuiving van de aardas. Dit is een natuurlijke verandering die zich in de geschiedenis van de planeet vaker heeft voorgedaan. Op het moment dat zoiets plaatsvindt, veranderen de levensomstandigheden op aarde. Voor de stoffelijke mens is dat een ramp, voor de geestelijke mens niet. Bedenk dat de aarde een levend wezen is dat zich steeds aanpast. De verschuiving van de aardas is geen wereldomvattende ramp. In werkelijkheid is de aarde erg stabiel omdat zij een maan heeft die op een bepaalde afstand om haar heen draait. Als de maan er niet was zou de aarde meer schommelen en zou het leven zoals jullie dat kennen veel moeilijker zijn en waarschijnlijk zelfs onmogelijk. In de geschiedenis zijn dergelijke rampen vaak in herinnering aanwezig. Maar er zijn zoveel rampen geschied dat het onmogelijk is om ze allemaal te laten zien.

Ik zag de geschiedenis van de aarde. Het leek wel eren versneld afgedraaide filmwant de gebeurtenissen volgden elkaar heel snel op. Ik zag hoe de polen groeiden en hoe ijstijden en warmere periodes elkaar afwisselden. Vervolgens zag ik hoe het niveau van de oceanen steeg, hoe bepaalde delen van het land onder water kwam te staan en hoe eilanden ontstonden die voorheen vast hadden gezeten aan het vasteland. De situatie veranderde vaak. Er was eigenlijk geen echte rust op het aardoppervlak. Maar een wereldomvattende zondvloed had ik niet wargenomen. Ik veronderstelde  dat dit dan verder terug in de tijd geweest zou zijn, maar de engel glimlachte slechts en sprak: ‘De gebeurtenissen die in de herinnering aanwezig is van mensen en bekend staat als de zondvloed heeft nooit op aarde plaatsgevonden. Maar hij is wel van enorm belang geweest voor de mensheid van nu en hij heeft de geschiedenis van de aarde wel bepaald. Kom mee, dan zal ik je die gebeurtenis laten zien.

Ik was verbaasd over de woorden van het lichtwezen. Dit voorval had niet op aarde plaatsgevonden, maar was wel van enorme invloed geweest op het leven op aarde? Dit leek een paradox en ik vroeg me af wat dit zou kunnen zijn.

We gingen weg van de aarde, verder het heelal in. Al na korte tijd verlieten we het zonnestelsel en gingen steeds dieper en verder het heelal in. Ik herkende deze gebieden wel, want ik was er in het verleden vaker geweest. Na een lange reis kwamen we in een ander zonnestelsel. De ster die hier de rol van de zon had, was iets kleiner dan de zon die wij kennen en gaf ook een ander licht. Het was eerder een beetje witblauw en erg fel. Mijn aandacht werd getrokken door de planeten die om deze ster draaiden. Ik zag er vijf. We gingen naar de planeet die op een na het dichtst bij de ster was. Ik kon een vreemd landschap waarnemen zonder zichtbaar leven. Wel zag ik heel oude ruïnes van monumenten, gebouwen en steden. Ooit was deze planeet bewoond geweest, maar vanwege de enorme droogte was er geen leven meer mogelijk.

De engel zei: ‘Dit is het oorspronkelijke huis van de mensheid. Jullie komen hier vandaan en hebben hier duizenden jaren lang geleefd tot het einde. Dit einde was een ware ramp voor de mensen van toen. Dat einde ga je opnieuw zien.’

Ik kon nu teruggaan in de geschiedenis van de planeet. Ik zag nu een fantastisch mooie planeet met uitgestrekte landschappen en oceanen. In zekere zin deed de aanblik mij een beetje denken aan de aarde, maar het landschap was hier mooier en kleurijker. Het was vooral helder. Ik zag hoe de beschaving zich hier enorm had ontwikkeld, en dat die in heel veel opzichten superieur was aan die van de aarde van nu. Verder viel het me op dat er geen onderverdeling in landen aanwezig was. Het geheel maakte een vredige indruk.

[011] Plotseling zag ik hoe deze vredige rust aan het veranderen was. Een gigantische komeet naderde de ster en bewoog zich langzaam in de richting van de planeet. De hitte van d ester en de wrijving in de atmosfeer van de planeet zorgden ervoor dat de komeet begon te smelten: grote en kleine stukken kwamen los. Deze ijsballen kwamen in een baan rond de planeet en naderden de planeet. Ik zag hoe de mensen in paniek raakten. Telkens als er een ijsbal op de planeet neersloeg was er niet alleen een enorme verwoesting maar steeg ook het water. Dit hele proces nam enige maanden in beslag. Op een gegeven moment was het water in de oceanen zover gestegen dat alle landmassa’s verdwenen waren. Alles was nu onder water en ik zag hoeveel mensen in  bootachtige voorwerpen en op kunstmatige eilanden op het water leefden. Veel mensen waren omgekomen, het leven van de overlevenden was enorm veranderd. De planeet was nu ogenschijnlijk rustig. Maar in de korte periode die aan de volledige overstroming voorafging, had ik kunnen zien hoe een paar grote vliegtuigen of ruimteschepen met een klein groepje mensen, dieren en zaden van de planeet was weggevlogen. Op zoek naar een nieuwe woonplaats en om de achtergebleven mensen weer op te komen  halen op het moment dat er een nieuwe woonplaats gevonden was. De mensen die achterbleven leefden echter niet lang meer. Er was immers geen mogelijkheid om voedsel te verbouwen en om nieuwe bodemschatten aan te boren. Er was immers geen droog land meer. Na enkele generaties, die met steeds grotere problemen te maken hadden gekregen, was er geen levend wezen meer over op deze planeet. Het enige wat was overgebleven waren de vissen en de andere oceaandieren.

De problemen van de planeet waren nog niet voorbij. De toestand van de ster was kritiek, hij was niet langer in staat om een zacht, warm klimaat te creëren op de planeet. De intensiteit van de straling zorgde ervoor dat in de daaropvolgende eeuwen het water snel verdampte. In eerste instantie bedekte een zwaar wolkendek de planeet. Het werd steeds heter onder dit zware wolkendek en een nieuwe kettingreactie ontstond. De dampkring werd weggevaagd en wat overbleef was een dorre, koude, kurkdroge planeet zonder leven. Maar de sporen van de ooit bloeiende beschaving waren nog steeds zichtbaar en in de droogte vergingen zij ook niet.

Zondvloed (dl3 en slot); nabespreking volgt

‘Ik kon dit wel begrijpen. Het diepe gevoel van heimwee dat veel mensen hebben, kreeg hierdoor een plaats. Een gevoel dat de aarde niet ons werkelijke thuis ius en niet onze werkelijke oorsprong. Een gevoel dat soms ten onrechte op de geestelijke sferen en de geestelijke bron wordt geprojecteerd. Ik had wel veel vragen.

Ik had namelijk ooit de aankomst van ruimteschepen kunnen zien op aarde. Ik had toen gezien dat de mensen uit deze vliegtuigen, die bepaalde dieren hadden meegenomen, zich verspreidden over de aarde. (Zie visioen in: Visioenen en uittredingen.) In het beeld dat nu voor mij lag zag ik hun oorsprong. Ik vroeg mij af of ook deze planeet ooit gekoloniseerd was geweest of dat het leven van de mens hier was begonnen. Ook de gedachte dat mensen van een andere planeet zich vermengd hadden met aardse mensachtige wezens kwam bij mij op. De engel keek ernstig en zei: ‘De geschiedenis van de menselijke wezens is een gecompliceerde weg van creatie en evolutie. De planeet die je nu voor je ziet is het wezenlijke thuis van het menselijke ras. Hier is de mens ontstaan. Hoe dat in zijn werk is gegaan is niet belangrijk, wel dat het een langdurig proces te geweest of dat het leven van de mens hier was begonnen.

Bij deze laatste twee zinnen zijn vragen te stellen. 1. De oorspronkelijke planeet die ten onder is gegaan is ‘het wezenlijke thuis’ van ons, maar wat wil dat precies zeggen? Betekent dat dat die planeet (X) ons een ander DNA heeft geschonken dan als we op een andere planeet waren ontstaan en ‘opgegroeid’ en ‘geëvolueerd’? 2. Betekent dat dat iedere mensheid (op welke planeet of ster dan ooit ontstaan in de devolutiefase van zijn ontwikkeling) per definitie een reizend kosmisch wezen is waarbij ‘kolonisaties’ aan de orde van de dag zijn geweest (en nu ook niet bang hoeven te zijn voor aanwezige buitenaardsen op aarde?). 3. Dat iedere evolutiestroom of –golf zoals door Hiddinga beschreven in de neutrale zone, een eigen specifieke afwijking en dus verschillen aan het menselijk DNA creëert, waardoor een oneindig aantal DNA-profielen van mensheden ontstaat in ons universum en overige multiversa?

De mens had op deze planeet ooit een mooi leven. Hij was geestelijk goed ontwikkeld [Pleiadische roots!] en beleefde het goddelijke bewustzijn. De ondergang van deze planeet heeft niets te maken met een ‘straf’ van God en dus ook niet met ‘de zondvloed’. Er bestaat namelijk helemaal geen straf in Gods wezen, wel ontwikkeling en vooruitgang. De zielen die zijn overgaan in de periode van de ondergang van deze planeet zijn engelen die de zielen in de mensen van nu begeleiden. Zij zijn jullie voorvaderen op het pad naar het werkelijke licht. juist omdat zij engelen zijn, is het mogelijk dat de oerherinnering versterkt wordt als de mens bewust aansluiting zoekt bij zij of haar geestelijke begeleiders. Datzelfde geldt voor het mogelijke vermengen van buitenaardse mensen met aardse mensachtige wezens. In bepaalde gevallen is dat wel gebeurd

[tegenstrijdig met Kryons visie]

, maar anders dan sommige mensen denken. De mensachtigen stierven uit; slechts enkelen gingen op in de mens die zich begon te ontwikkelen. Vergeet dat onderwerp dus maar.

Het is nu tijd om terug te gaan naar je lichaam, want je bent al erg lang onderweg geweest. In de komende visioenen krijg je meer te zien over de beleving van het goddelijke bewustzijn in de mens. Ik hoop dat je nu beter begrijpt waarom het nodig was om deze beelden uit het verre verleden te zien. Jullie oorsprong is zo anders dan jullie denken of geleerd wordt. Als mensen zich beter zouden kunnen verhouden tot hun oorsprong , zouden ze zich niet zo verloren voelen. Juist dat is zo moeilijk op dit moment in de samenleving waar je onderdeel van bent. Men is de weg naar de bron vaak gewoon kwijt.’

Zondvloed (dl2)

‘Ik daalde verder af in de geschiedenis van de planeet. Ik zag nu een fantastisch mooie planeet met uitgestrekte landschappen en oceanen. In zekere zin deed de aanblik mij een beetje denken aan de aarde, maar het landschap hier was veel mooier en kleurrijker. Het was vooral helder. Ik zag hoe de beschaving zich hier enorm had ontwikkeld, en dat die in heel veel opzichten superieur was aan die van de aarde van nu. Verder viel het me op dat er geen onderverdeling in landen aanwezig was. Er was wel een groot bestuur, maar geen politieke leiding. De leden van het grote bestuur controleerden de uitvoerders van infrastructurele werken, de zorg en het onderwijs; dat was alles. Het geheel maakte een vredige indruk. De aanblik deed me eerder denken aan Plato’s beschrijving van Atlantis dan aan het werkelijke Atlantis dat ik in mijn visioen gezien had. Deze beschaving was in veel opzichten superieur.

Dit beeld voldoet aan de omschrijving van Kryon met zijn Pleiadiers die op de planeet landden om de bevolking en de groei van de mensheid is ondersteunen. Maar onbeantwoord blijft in welke mate en opzicht deze beschaving ‘in veel opzichten’ superieur was? Moet dat worden begrepen in de omstandigheid dat er sprake was van devolutie vanuit de zielenwereld, waarin alle 5D-eigenschappen onbewust aanwezig waren en die dus – in onbewuste eigenschappen – gebruikt of bruikbaar waren op die oorspronkelijke thuisplaneet van de huidige mensheid? Én dat daar nog weinig disharmonie heeft kunnen ontstaan want vanuit – zeg maar – 6D bestaat disharmonie nog helemaal niet. Dat moet of kan alleen maar groeien als de voorwaarden daartoe aanwezig zijn (zo stel ik mij dat voor).

Wat me nu wel te binnenschiet is de dreiging van de geheimzinnige planeet X die de twaalfde planeet zou zijn in ons huidige zonnestelsel en dat die in botsing zou kunnen komen met onze aarde. Ook de mogelijkheden van botsingen met grote meteorieten spelen in deze doemscenario’s een rol en tegen deze achtergrond van de ondergang van de oorspronkelijke thuisplaneet van de mensheid gaan deze collectieve herinneringen vanzelfsprekend een rol spelen. Maar daar staat het volgende ‘ervaringsfeit’ tegenover! Al de mensenzielen die toen ‘slachtoffer’ werden en overgingen naar de geestelijke werelden, herinneren zich in hun onbewuste collectieve geheugen dat het leven niet is opgehouden, dan alleen op die thuisplaneet en dat ons celgeheugen nu weet dat zoiets ons weer zou kunnen gebeuren. Op dat moment zullen die ‘heel oude collectieve herinneringen’ weer bewust gaan worden in onze hersenen en dan weten wij dat we ons geheel aan die gebeurtenissen zullen kunnen ‘overgeven’, omdat ook dat een ervaringsfeit is die alleen ‘geblokkeerd’ is geweest vanwege onze latere geboorten en reïncarnaties op onze huidige thuisplaneet aarde.

Het doet mij ook denken aan de film ‘2001: A Space Odyssey’, de beroemde speelfilm uit 1968) (https://nl.wikipedia.org/wiki/2001:_A_Space_Odyssey ), waarin een astronaut per ongeluk niet meer aan boord van het moederschip kon terugkeren en dus ‘verdwaalde’ in de ruimte want dat ruimteschip was stuurloos geworden. Mensen zullen ongetwijfeld hiervoor hun angsten hebben, als dat bijvoorbeeld ‘ook’ tijdens de komende ruimtevluchten van Elon Musk kunnen gaan gebeuren op weg naar Mars en andere planeten. Mijn eeuwige zielenbewustzijn was echter toen al bewust dat een dergelijke ‘gruwelijke’ dood niet zou kunnen bestaan omdat je als mensenziel simpelweg niet kunt verdwijnen (ik ben mijn stervensmomenten op brandstapels en andere inquisitieachtige maatregelen ook bewust van mijn voortbestaan als ziel en mijn ‘nieuwe’ levensschema’s in het vervolg op die ‘herinneringen’ van historische gebeurtenissen). En terugkomend op de stuurloze ruimtetaxi uit 2001: je komt automatisch aan je einde als je lichaam geen voedsel meer krijgt en dus keer je op die wijze waar terug in de geestelijke wereld. En als je een gelovig astronaut zou zijn geweest, zul je gaan bidden tot de schepper om er zo snel mogelijk een einde aan te kunnen maken of dat ook die ervaring in de tijdloosheid nog iets geleerd kan of moet worden. Kortom, aangezien de ziel van de mens niet kan sterven, kun je ook een dergelijk lot aanvaarden als leermoment, zoals we die allemaal zonder uitzondering in onze vele levens op aarde hebben meegemaakt. Hetzij in oorlogen, hetzij door natuurrampen, hetzij om bestuurlijke maatregelen die tegen ketters werden genomen. Op die manier alleen – ben ik geneigd te denken – leren wij dat de fysieke dood in feite wel bestaat, maar direct wordt overgenomen door de geestelijke wederopstanding.

Plotseling zag ik hoe deze aan het veranderen was. Een gigantische komeet naderde de ster en bewoog zich langzaam in de richting van de planeet. De hitte van de ster en de wrijving in de atmosfeer van de planeet zorgden ervoor dat de komeet begon te smelten; grote en kleine stukken ervan kwamen los. Deze ijsballen kwamen in een baan rond de planeet en naderden de planeet. Ik zag hoe mensen in paniek raakten. Telkens als er een ijsbal op de planeet sloeg steeg het water. Dit hele proces nam enige maanden in beslag. Op een gegeven moment was het water in de oceanen zover gestegen dat alle landmassa’s verdwenen waren. Alles was nu onder water en ik zag hoeveel mensen in bootachtige voorwerpen en op kunstmatige eilanden op het water leefden. Veel mensen waren omgekomen, het leven van de overlevenden was enorm veranderd. De planeet was ogenschijnlijk rustig.

In de korte periode die aan de volledige overstroming voorafging, had ik kunnen zien hoe een paar ruimteschepen met een klein groepje mensen en dieren en zaden van de planeet was weggevlogen. Op zoek naar een nieuwe woonplaats en om achterblijvende mensen weer op te komen halen op het moment dat er een nieuwe woonplaats gevonden was. De mensen die achterbleven leefde echter niet lang meer. Er was immers geen mogelijkheid om voedsel te verbouwen en om nieuwe bodemschatten aan te boren. Na enkele generaties, die met steeds grotere problemen te maken hadden gekregen, was er geen levend wezen meer over op deze planeet. Het enige wat was overgebleven waren de vissen en de andere oceaandieren.

De problemen van de planeet waren nog niet voorbij. De toestand van de ster [verwarrend is het gebruik van de beide begrippen planeet en ster door elkaar heen omdat het volgens mij om dezelfde ‘thuisplaats/plek’ gaat] was kritiek, hij was niet langer in staat om een zacht, warm klimaat te creëren op de planeet. De intensiteit van de straling zorgde ervoor dat het water snel verdampte. In eerste instantie bedekte een zwaar wolkendek de planeet. Het werd steeds heter onder dit zware wolkendek en een nieuwe kettingreactie ontstond. De dampkring werd weggevaagd [denk aan de huidige klimaatverandering en de massale angst daarvoor!] en wat overbleef was een dorre, koude, kurkdroge planeet zonder leven. Maar de sporen van de ooit bloeiende beschaving waren nog steeds zichtbaar en in de droogte vergingen zij ook niet.

De ‘film’ stopte even. De engel vertelde: ‘Wat je nu gezien hebt  is de bron van het oorspronkelijke verhaal over de zondvloed, over mensen en dieren die met behulp van een ark (ruimteschip) een andere woonplaats zochten. Dit verhaal bestaat in jullie oerherinnering, maar is zo vaak op een andere manier verteld (en soms ook opnieuw beleefd) als er een kleine plaatselijke overstroming was op aarde, dat de werkelijkheid en het verhaal uit elkaar zijn gaan lopen. Latere generaties begrepen ook niets van het oorspronkelijke verhaal en pasten het aan. Maar je ziet nu dat het een overlevering van een gebeurtenis is waarvan men aannam dat die op aarde heeft plaatsgevonden en die in werkelijkheid dus ergens anders plaatsvond. Zo zijn er heel veel herinneringen in de geschiedenis van de mens die hun oorsprong hebben in een verleden dat niet van de aarde is. veel gedachten en gevoelens die men heeft over bijvoorbeeld Atlantis komen ook uit deze andere bron. De Atlantische beschaving stond op hetzelfde niveau als andere beschavingen in die tijd. De leden van die beschavingen hadden geen bijzondere krachten en energie en zij leefden niet bijzonder bewust. Toch kennen wij herinneringen die het omgekeerde aangeven. Deze oerherinneringen komen uit dat verre verleden op een planeet die het werkelijke thuis is van de mensheid. Begrijp je dat?

Wordt vervolgd

Atlantis (dl3) Zondvloed (dl1)

Vanwege het feit dat Hiddinga over Lemurië en Atlantis heeft aangegeven dat er veel verkeerde indrukken van die oude beschavingen bestaan, ben ik mijn boekenkast ingedoken en heb in ieder geval het boek van Meester Lanto, ‘Atlantis’ (door medium Daan Akkerman) erbij gepakt en gelezen wat hij heeft geschreven over beide beschavingen en over de zondvloed. Inderdaad een bevestiging van wat Hiddinga beweert. Ik zal er aan het einde van deze serie op terugkomen omdat ook mijn pendel heeft bevestigd dat Hiddinga gelijk heeft en dus – zo luidt mijn conclusie het mediumschap niet altijd even zuiver wordt beoefend of dat er toch essentiële verschillen aanwezig zijn tussen de ene en het andere medium. Het probleem in dit geval is dat ik Akkerman ken en ruim een jaar zijn bijeenkomsten heb bijgewoond en hem betrouwbaar vond. Met nadruk op ‘vond’, want ik heb inmiddels geen twee jaar meer zijn bijeenkomsten gevolgd.

Maar omdat ik hem ook betrouwbaar vond en nu lees wat ik in mijn eigen verleden van hem heb gelezen, heb ik toen een verkeerde inschatting gemaakt. En dat is niet alleen bij mij een makkelijk verlopend proces, maar bij velen, aangezien velen die zich intensief met beide beschavingen bezighouden een oordeel of verklaring klaar hebben. In dat vergelijkingskader was ik altijd de enige met négatieve ervaringen, zoals ik ook op deze site heb aangegeven. Ik voelde aan mijn eigen (hoge)priesterschap in Atlantis dat ik niets van die inwijdingen had begrepen en met die ervaring nu op aarde leef en hier dus geïncarneerd ben om – in mijn andere, wetenschappelijke levens – de wetenschappelijke fouten die toen ook door mij gemaakt zijn in dit tijdsgewricht te voorkomen.

 En dat ik mij nu ook realiseer dat het priesterschap echt een geestelijk vormende functie is, die ik bij geen van de huidige voorgangers in deze wereld herken. De enige is misschien de Dalai Lama die met zijn overdaad aan humor toch heel wijze dingen kan zeggen die dus des te beter aankomen bij het publiek. Ook heb ik respect en eerbied voor de huidige paus omdat er een zachtheid en wijsheid van hem uitstraalt. Zelfs als niet katholiek opgevoed burger voel ik sereniteit en goedmoedigheid bij hem.

Maar omdat ik nu zelf op veel fronten een ander oordeel over verschillende spirituele thema’s heb ontwikkeld, heb ik ook de behoefte om zelf na te trekken wat er bij mij allemaal veranderd is en het waarom daarvan vooral. Nu is ieder medium ‘anders’ werkzaam en dus is geen enkel medium hetzelfde, maar het sterke punt bij Hiddinga is dat hij – voorzover ik weet – geen traditionele mediamiek medium is door wie een stem spreekt, maar echte kosmische reizen maakt en dus met eigen ogen dingen ziet waarover aan zijn begeleiders vragen kan stellen. Hij schrijft dus zelf zijn verslagen van zijn reizen en ik ga ervan uit dat als hij bepaalde zaken verkeerd heeft begrepen, hij daarop gecorrigeerd wordt. Maar voor mij staat vast dat ik van alle auteurs die ik ooit gelezen heb, het meest van Jaap Hiddinga heb opgestoken en hij blijft bij mij een prominente plaats innemen. Maar omdat ik de indruk heb dat hij te weinig publiciteit ooit met zijn boeken heeft gehad is hij een relatief onbekend schrijver gebleven en dat is ook de reden dat ik veel van hem (mag) citeren omdat hij mijn eerste versie van het manuscript van 3 jaar geleden gelezen heeft en mij toestemming gaf daaruit te citeren. Ik kom dus op de kwestie Atlantis aan het slot terug.

Visioen 5. De zondvloed en het werkelijke thuis van de mens

Een van de bekendste overleveringen is het verhaal van de zondvloed. Een wereldomvattende vloed die al het leven wegvaagde opdat er een nieuwe wereld kon ontstaan. De essentie van dit verhaal zal bij de meeste mensen wel bekend zijn. De mensheid is tot een laag niveau afgedaald en heeft God verloochend. God besluit de mensheid te straffen door alles re vernietigen, maar besluit in zijn wijsheid (of onwijsheid) een klein groepje mensen – en de dieren – te laten voortbestaan. Er volgen hevige stortregens. De aarde kont onder water te staan. Alles en iedereen sterft, behalve de mensen en de dieren die scheep zijn gegaan op een soort boot, de Ark. Dit verhaal komt niet alleen in de Bijbel voor, maar ook in de Koran, de Veda’s, Babylonische teksten, de teksten van Ur. Ook in Zuid-Amerika kennen ze dit verhaal.

Toch kennen niet alle volkeren deze overlevering. De Eskimo’s, de Chinezen en de Japanners kennen haar niet. Zij vertellen wel verhalen over hoe zij van oorsprong vanuit de ruimte kwamen (een overeenkomst met de Belgische sekte van rael.org). Zoals we later zullen zien in het onderstaande visioen vertonen hun verhalen een opmerkelijke overeenkomst met het zondvloedverhaal.

Het verhaal van de zondvloed heeft mij van jongst af aan gefascineerd. Ik heb veel gelezen over dat verhaal en over de overblijfselen van de ark op de berg Ararat in Armenië. Maar naarmate ik er meer over te weten kwam, zag ik ook meer hiaten en onmogelijkheden in dit verhaal. We weten inmiddels dat er nooit een wereldomvattende zondvloed is geweest. Natuurlijk hebben zich wel plotselinge overstromingen (als gevolg van klimaatveranderingen) en aardverschuivingen voorgedaan. Zo weten we bijvoorbeeld dat de Middellandse Zeespiegel zevenduizend jaar geleden circa tweehonderd meter lager lag dan nu. Maar ook andere gebieden op aarde zijn afwisselend erg nat (bijvoorbeeld ten gevolge van overstromingen) en erg droog geweest. Zo werkt de natuur nu eenmaal, want de aarde is een levend wezen met veel veranderingen in klimaat. Toch zijn de basiselementen uit het verhaal van groot belang. Ik vroeg mij af of het mogelijk was om het verhaal beter te kunnen zien tijdens een uittreding. Het antwoord kwam al snel.

Ik kreeg een zacht tikje op mijn schouder, een teken dat het mogelijk is om uit het lichaam te gaan. Ik werd opgewacht door de begeleidende engel. We gingen de hoogte in en na enige tijd zag ik de aarde zoals men die vanuit de ruimte zou kunnen zien. Het landschap zag er wat anders uit dan ik het kende, en ik kreeg het sterke gevoel dat ik vanuit het verleden naar de aarde keek. De verschillen tussen dit beeld n de huidig situatie waren duidelijk, maar niet erg groot: er was meer land te zien en de oceanen leken een fractie kleiner. De aarde maakte een plotselinge beweging, waardoor de watermassa aan de oppervlakte in heftige beweging kwam. Stukken land werden overspoeld door de golven, andere kwamen droog te staan. Ik kon mij voorstellen dat dit op aarde als een ramp werd ervaren door de mensen die in de getroffen gebieden woonden. Maar na een korte tijd was de planeet weer rustig en kalm. Ik zag hoe het water en de landmassa zich op een andere manier verdeeld hadden; de nieuwe situatie leek meer op die van de tegenwoordige tijd.

De engel legde uit: ‘Wat je zag is de verschuiving van de aardas. Dit is een natuurlijke verandering die zich in de geschiedenis van de planeet vaker heeft voorgedaan. Op het moment dat zoiets plaatsvindt, veranderen de levensomstandigheden op aarde. Voor de stoffelijke mens is dat een ramp, voor de geestelijke mens niet. Bedenk dat de aarde een levend wezen is dat zich steeds aanpast. De verschuiving van de aarde is geen wereldomvattende ramp. In werkelijkheid is de aarde erg stabiel omdat zij een maan heeft die op een bepaalde afstand om haar hen draait. Als de maan er niet was zou de aarde meer schommelen en zou het leven zoals jullie dat nu kennen veel moeilijker zijn en waarschijnlijk zelfs onmogelijk. In de geschiedenis van de mensheid zijn dergelijke rampen vaak in de herinnering aanwezig. Maar er zijn zoveel rampen geschied dat het onmogelijk is om ze allemaal te laten zien.’

Ik zag de geschiedenis van de aarde. Het leek wel weer een versneld afgedraaide film, want de gebeurtenissen volgden elkaar heel snel op. Ik zag hoe de polen groeiden en hoe ijstijden en warmere periodes elkaar afwisselden. Vervolgens zag ik hoe het niveau van de oceanen steeg, hoe bepaalde delen van het land onder water kwamen te staan en hoe eilanden ontstonden die voorheen vast hadden gezeten aan het vasteland. De situatie veranderde vaak. Er was eigenlijk geen echte rust op het aardoppervlak. Maar een wereldomvattende zondvloed had ik niet waargenomen. Ik veronderstelde dat dit dan verder terug in de tijd geweest zou zijn, maar de engel glimlachte slechts en sprak: ‘De gebeurtenis die in de herinnering aanwezig is van de mensen en bekend staat als de zondvloed heeft nooit op aarde plaatsgevonden. Maar hij is wel van enorm belang geweest voor de mensheid van nu, en hij heeft de geschiedenis van de aarde wel bepaald. Kom mee, dan zal ik je die gebeurtenis laten zien.’ Ik was verbaasd over de woorden van de engel. Dit voorval had niet op aarde plaatsgevonden, maar was wel van enorme invloed geweest op het leven op aarde? Dit leek een paradox. Ik was benieuwd wat er zou komen.

We gingen weg van de aarde, verder het heelal in. al na korte tijd verlieten we het zonnestelsel en gingen steeds dieper en verder. Ik herkende deze gebieden wel, want ik was er in het verleden vaker geweest. Na een lange reis kwamen we in een ander zonnestelsel. De sterk die hier de rol van de zon had, was iets kleiner dan de zon die wij kennen en gaf ook een ander licht. Het was eerder een beetje witblauw en erg fel. Mijn aandacht werd getrokken door de planeten die om deze ster draaiden. Ik zag er vijf. We gingen naar de planeet die op een na het dichtst bij de ster was. Ik kon een vreemd landschap waarnamen zonde rzichtbaar leven. Wel zag ik heel oude ruïnes van monumenten, gebouwen en steden. Ooit was deze planeet bewoond geweest, maar vanwege de enorme droogte was er geen leven meer mogelijk. De engel zei: ‘Dit is het oorspronkelijke huis van de mensheid. Jullie komen hier vandaan en hebben hier duizenden jaren land geleefd tot het einde. Dit einde was een ware ramp voor de mensen van toen. Dat einde ga je opnieuw zien.

Wordt vervolgd