HSP en piekeren – 10 tips om dit te verminderen of te stoppen

Door Jeroen Wentzel – nov 14, 2020 Aangepaste datum: nov 13, 2020

HSP en piekeren

Piekeren is je langdurig en overbezorgd bezighouden met nadenken over gebeurtenissen. Je komt moeilijk tot een oplossing en je wordt er moe van. Het houdt je uit je slaap en je raakt er gestresst en gefrustreerd van. Ik geef het toe, ik hield me er vaker mee bezig. Maar ik heb ook ervaren dat je je piekertijd aanzienlijk kunt verminderen.

*Je ‘langdurig en overbezorgd’ met nadenken bezighouden betekent dat je leven wordt bepaald door angstcomplexen en nooit hebt geleerd om die angst van je af te schudden, hetgeen wel degelijk mogelijk is door in je eigen kracht te gaan staan. Hoe schuld je dat complex af? Door al je gedachten op een rijtje te zetten en dat gaan combineren met je levensdoel en dat betekent te bepalen wat je in dit leven wilt bereiken. Tussen die ingrediënten behoort uiteindelijk balans en evenwicht te ontstaan. Heb je die balans bereikt, dan ben je van het gepieker af!  

Je hebt een talent

Met nadenken op zich is niets mis, met teveel en langdurig nadenken wel. Het kost veel energie. Als Hoog Sensitieve Persoon (HSP) heb je vaak een talent voor teveel nadenken. Op zich is dit logisch, want je krijgt meer prikkels en indrukken binnen.

Piekeren als patroon

Je hebt dan ook meer tijd nodig om prikkels en indrukken te verwerken. Doe je dit niet of niet op tijd, dan raak je overprikkeld, gestresst, vermoeid en uit balans. Juist dan is het lastiger om uit het piekerpatroon te stappen omdat je je gestresst voelt en minder helder kunt denken.

Tijd om te verwerken

Ook heb je als HSP vaak een aantal kenmerken zoals perfectionisme, een groot  verantwoordelijkheidsgevoel en zorgzaam zijn. Dit zijn hele mooie eigenschappen maar wanneer je er teveel mee bezig bent, valt er altijd wel iets te verbeteren, te verzorgen of om je verantwoordelijk voor te voelen. Zo blijf je bezig en ontspan en herstel je niet goed. Jezelf de tijd geven om je ervaringen te verwerken en de spanningen af te voeren is daarom heel belangrijk.

https://www.nieuwetijdskind.com/ben-jij-ook-zo-goed-geworden-in-denken/

Bekijk het positief

Als je het van de positieve kant bekijkt, kun je als HSP-er heel goed reflecteren. Op deze manier kun je ervaringen verwerken en weloverwogen beslissingen nemen. Maar wanneer je te lang en te veel nadenkt, ben je in de valkuil van het piekeren gestapt. De kunst is om een strategie toe te passen die zorgt dat je uit dit piekerpatroon komt. De onderstaande tips helpen je hierbij.

10 tips om je piekeren te doorbreken:

1. Neem regelmatig pauze. Een halve minuut kan al voldoende zijn. Doe helemaal niets. Je stapt op deze manier uit je piekeren en denkpatroon.

2. Ga de natuur in. Dat kan een tuin zijn, een park, een bos, de hei of het strand. De natuur zorgt voor rust en ontspanning.

3. Schrijf je gedachten op. Op deze manier orden je je gedachten en kun je ze even parkeren. De noodzaak om ze te herhalen valt dan weg. Ook kom je vaak tot inzichten als je aan het schrijven bent.

4. Maak een keuze. Je kunt ergens uren over nadenken en zorgen over maken maar soms moet je gewoon bezig gaan. Je ervaart vanzelf hoe het gaat.

5. Volg je ademhaling. Dat helpt vaak goed om de stroom van gedachten te doorbreken. Leg je handen op je buik en voel wanneer je in- en uitademt. Op deze manier verleg je je aandacht van je hoofd naar je lichaam.

6. Ga iets creatiefs doen zoals schrijven, tekenen of zingen. Je gaat even uit je denkverstand en komt in contact met je gevoelsverstand. Je krijgt een andere focus en komt tot rust.

7. Stop je problemen in een doosje. Word je ’s nachts wakker? Stel je dan voor dat je al je problemen in een doosje stopt. Als je alle gedachten in het doosje gestopt hebt, schuif deze dan onder je bed, zet het in een kast of gooi het uit het raam.

8. Doe fysieke activiteiten, bij voorkeur in de buitenlucht. Fietsen, wandelen, traplopen, huishoudelijke klusjes zoals afwassen, douchen, tuinieren, achter je kinderen aan rennen of ga mensen een knuffel geven.

9. Maak een planning. Als je een overzicht hebt, hoef je minder na te denken. Begin met één ding, streep het af als het klaar is. Neem eventueel pauze en ga dan verder met de volgende activiteit.

10. Tel je zegeningen. Neem elke dag even de tijd om op te schrijven waar je blij van wordt. Op deze manier train je jezelf om je aandacht ook op fijne dingen te richten. Je wordt dan blij, gaat minder piekeren en kunt het makkelijker relativeren.

Oefening baart kunst

De bovenstaande tips zorgen ervoor dat je beter leert omgaan met piekeren. De ene keer zal het makkelijker gaan dan de andere keer. Hoe meer je de tips toepast, hoe vaardiger je wordt en des te beter je weet welke aanpak voor jou werkt. Ik wens je veel succes met het doorbreken van de piekerpatronen!

[Jeroen Wentzel: Afgelopen jaren heb ik als online lifecoach sensitieve volwassenen en kinderen met veel plezier begeleid in het leren omgaan met hun gevoeligheid en met het realiseren van hun wensen en doelen.]

https://www.nieuwetijdskind.com/hsp-en-piekeren-10-tips/?

Hoogsensitief [3]

Definitie van Elaine Aron, psychologe, zoals door Bergsma wordt geciteerd:

‘Hoogsensitieve mensen reageren dus [?] terughoudender in nieuwe situaties en worden sterk [?] beïnvloed door hun omgeving. Dat wordt veroorzaakt [?] door de manier waarop zij informatie verwerken. Ze nemen de kleine dingen waar die anderen ontgaan en denken daar diep over na. Aron ziet hoogsensitiviteit als ‘een aangeboren temperament [?] met de strategie om te stoppen en te checken in nieuwe situaties, in staat subtiele stimuli waar te nemen en een intensere en complexere verwerking van informatie, zodat er effectiever actie kan worden ondernomen. Dit alles wordt aangestuurd door sterkere emotionele reacties, zowel positief als negatief.’

Er wordt door Bergsma vaak in algemeenheden of generalisaties geschreven zoals hier waar ik binnen dit citaat vraagtekens [?] heb geplaatst. Om te beginnen bij ‘dus’ in de eerste regel, omdat dit  in mijn beleving geldt al op jongere, maar alleen op oudere leeftijd geldt als je inmiddels je eigen techniek hebt aangeleerd. Het zijn mijns inzien géén op voorhand bestaande eigenschappen omdat het afhankelijk zouden zijn van persoonlijke karaktereigenschappen; neen, ze moeten aangeleerd worden om te kunnen leren overleven. Ik ben mijn hele jeugd op een andere manier contant moe omdat ik niet met die factoren om kon gaan en niemand iets van mij begreep. Daarom was ik als kind altijd terughoudend, voorzichtig en afwachtend, nooit spontaan. En dat ik ook nieuwetijdskinderen ken die erg wijs zijn en snel geneigd zijn om een leerkracht voor de klas te corrigeren en erg snel zijn met dat soort reacties. De huidige nieuwetijdskinderen zijn erg zelfbewust en dat is dan volgens mij ook een oorzaak om snelle reactie te mogen verwachten.

Ook is het maar de vraag of het ‘beïnvloed worden door hun omgeving’ is vaststaand feit is, want omgekeerd zou ik me kunnen voorstellen dat er geen sprake is van beïnvloeding als het kind zoals ik was, als je altijd defensief bent ingesteld. Zo was ik nu eenmaal. Er bestaan volgens mij geen wetten  van Meden en Perzen op dit terrein.

Of hoogsensitieve mensen ook een aangeboren ‘temperament’ hebben, staat voor mij helemaal niet vast. Dat is in mijn belevingswereld óók helemaal geen vanzelfsprekendheid omdat ik helemaal nooit een bestaand temperament heb gekend in de zin van ‘heet gebakerd zijn’. Ik liet me nooit gaan vanuit een bepaalde yoga-beheersingstechniek. Voorzichtige reacties zijn eerder regel dan felheid als reactie, want dan zijn bij het slachtoffer alle stoppen al doorgeslagen; grenzen gepasseerd. Pas als je nooit ‘gezien en gehoord’ bent, dan slaan volgens mij pas op een willekeurig moment de stopen door. Daarom zijn pubers vaak zo lastig omdat de ouders altijd met de hun bekende patronen reageren. Dan komt agressie vanwege de machteloosheid om de hoek kijken. Het hangt dus van de omstandigheden af en hoe ouders reageren op ongewenst gedrag van het kind dat zich gaandeweg ontwikkelt. In mijn herinnering luisterden ouders nooit maar bleven altijd in hun eigen straatje preken. Mijn intuïtie zegt mij dat er geen vaste stelregels bestaan en dat ieder kind anders reageert.

Bij mij gold in de latere adolescentie – als 30’er – leeftijd dat ik spirituele cursussen ben gaan volgen en mede door meditatie twee verschillende werelden – mentaal, psychisch, emotioneel en geestelijk – met elkaar in balans heb gebracht en vervlochten. Daartoe bleek ik duidelijke aanleg te hebben en dat heeft me gered om mijn balans zelf steeds te herstellen en daarmee ik voor mijzelf te leren opkomen. Toen had ik vanwege mijn inwijding tijdens mijn studietijd al de kosmische wetten leren kennen en die heb ik intuïtief altijd toegepast. Daardoor heb ik op betrekkelijk jonge leeftijd al het spel van balansen tussen gevoel en verstand leren kennen, vooral door tijdens de studie in de vrije tijd technieken als bio-energetica te leren, mee te maken en te ondergaan. Mijn gevoelsleven is in die tijd sterk ontwikkeld geworden en kon ik mijn eigen emoties – die altijd erg sterk aanwezig waren en ook gemakkelijk werden opgeroepen én dus direct aanwezig waren – onder controle brengen en houden. En later heb ik ook het beginsel leren kennen dat een man ook zijn emoties mocht laten zien. Dat gaf me een bevrijdend gevoel; weg met die traditionele opvoedingspatronen waarin mannen niet mogen huilen. 

Hoogsensitief [2]

In de volwassen fase van 5D – en niet aan het begin – heb je alle zintuigen in de multidimensionale trillingsfrequenties tot je beschikking. In 5D bestaat ook geen stof meer, maar daar ben je gehuld in een lichtlichaam. Je kunt dus daar alleen maar helderzien, -voelen, -ruiken, -weten, -proeven en -spreken of communiceren in telepathische taal.

Meestal komen deze zg. ‘buitenzintuigelijke’ kwaliteiten of eigenschappen ogenschijnlijk toevallig op, of je bent geboden binnen een familie waar deze eigenschappen al in hun DNA erfelijk is overgedragen.

Nu dan HSP. Dat zijn kinderen of volwassenen die van nature al een ‘gave’ hebben om de energieën van andere mensen waarmee ze in contact komen, te voelen omdat hun aura die energieën toelaat in het eigen lichaam. Ik heb vanaf 1986 toen ik een cursus Reiki 1 deed, voor het eerst gemerkt hoeveel ik kon voelen, maar dat heb ik nooit gemerkt omdat mijn leven te druk was met je werk, vrijetijdsbesteding en vriendenkring. Ik bleek zoveel te voelen dat ik bij medecursisten die je ging behandelen volledig onderuit ging, zelfs met de aardingsoefeningen vooraf. Maar wat bij mij binnenkwam was overweldigend veel. Toen ik als laatste cursus (5 jaar geleden) healing- en psychic-mediumschap op dus meerdere terreinen examen deed, bleek nogmaals hoeveel aanleg ik daarvoor had, maar nooit heb ontdekt omdat je niet zomaar ergens wordt ingeschakeld als niemand weet wat je kunt. Maar ik wist voor die tijd ook niet wat mijn mogelijkheden waren. Die ontdekt je – in het algemeen gesproken – door familietraditie of door zaken die je plotseling ontdekt en dus tegenkomt.

Dat zijn de hoofdlijnen van hoge sensitiviteit. Mensen die meer dan gemiddeld kunnen voelen of welke mogelijkheden tot hun beschikking hebben die bij andere mensen niet voorkomen. Maar dat betekent in mijn optiek ook een dubbele belasting van je eigen denk- en besluitvormingspatronen. Want je hebt niet alleen met je eigen leven te maken, maar ook met anderen , áls je tenminste de deur uitgaat zonder jezelf te aarden, omdat bij gaten in je aura je dan te maken kunt krijgen met energieën van anderen die bij jou binnendringen; onschuldig of juist met negatieve intenties.

Mijn stelling is dus dat alle HSP’ers (met alle onderverdelingen als ADHD, ADD, autisme en vele andere varianten van hetzelfde verschijnsel), veel van die buitenzintuigelijke toepassingsmogelijkheden in huis hebben. Die zorgen ervoor dat je niet alleen je eigen leven onder controle leert én kunt houden, maar er bijverschijnselen optreden die andere mensen niet kennen. Daarom is het leven van een HSP’er veel zwaarder dan bij een gewoon mens. De HSP’er heeft zonder het te weten een dubbel besturingssysteem nodig of potentieel tot z’n beschikking, namelijk zowel voor de eigen levensinrichting (intern energetisch functioneren) én zal ook een ander bestuurssysteem moeten gaan ontwikkelen die de binnenkomende energieën (externe prikkels) zal zien te regelen of reguleren. Dit is de kern van het HSP-probleem, want er is sprake van een probleem als je niet weet hoe je kunt en moet omgaan met die wezensvreemde energieën. Daarvan kunt je hopeloos in de war raken omdat zonder enige kennis of inzichten op dit vlak je compleet machteloos staat.

Laatste persoonlijke opmerking. Ik schreef al dat ik als kleuter en jong opgroeiend jochie hopeloos veel problemen had met mijn jongere zusjes. Zij waren erg aan het treiteren. Dan kom je als piepjong HSP’er in een knap lastige situatie te zitten: ik kende en werkte alléén vanuit mijn eenheidsbewustzijn (in mijn lijf), terwijl ieder ander in mijn omgeving ‘oorlog’ aan het voeren was d.m.v. pestgedrag. Ik begreep er helemaal niets van. Als je dus vanuit hogere regionen afdaalt tot de aarde, kom je dit soort problemen tegen.

Ik keek dus met stijgende verbazing toe op dat gedrag dat ik maar niet kon vatten, laat staan doorzien, want ik was niet geaard genoeg. Tot overmaat van ramp begonnen mijn ouders ook de moed op te geven of er ooit iets van mij terecht zou kunnen komen want ik was een bangelijk en traag kind. Dat is in mijn latere jeugdjaren wel goed gekomen en zeker toen ik op een kostschool terecht kwam waar ‘het recht van de sterkste’ heerste; iedere dag werd tussen leeftijdsgenoten gevochten. Daar heb ik lichamelijk leren vechten en zelf tot hoge graad van perfectie bereikt toen bleek dat ik na mijn schooltijd in militaire dienst moest. Ik bleek op de mat onverslaanbaar en was dus iedereen de baas. Zelf presteerde ik om de instructeur te verslaan toen ik tijdens de eerste les als proefpersoon uit de groep werd gehaald om eens uit te proberen wat ik kon. Ik kende toen mijn lichamelijke kracht en daar was die instructeur niet tegen opgewassen. Het kan verkeren, zelfs zonder ooit les te hebben gehad.   

Naar aanleiding van de ‘nieuwe tijd’ van Aquarius en de grote aantallen ‘hooggevoelige’ kinderen

(en volwassenen) die in vele gezinnen voorkomen, open ik hierbij een nieuw thema in deze Mysterieschool: ‘Bestaat er een HSP-gen?’ naar aanleiding van het boek dat ik uit de boekenkast trok: Esther Bergsma, Het hoogsensitieve brein. Waarom je een vis niet moet vragen in een boom te klimmen. [Uitgeverij Booklight (b:k light; www.booklight.nl ) 2019]

Introductie

Zelf ontdekte ik pas een twee/drie jaar geleden via mijn Vlaamse vriendin Esther (ja, lid van deze groep!) dat ik zelf een uitgesproken HSP-‘klant’ ben, maar dat ik dát ‘toen’ in het verleden op school en de jeugd niet kon weten (omdat ik van een heel andere generatie vanwege mijn geboortejaar 1947 ben -, een tijd waarin HSP nog niet bestond en dus een volkomen onbekend fenomeen was. Om kort te gaan, ben ik via Esther met haar verwijzende links over ADHD, ADD etc. ect, zelf gaan lezen wat het inhield en ik herkende per direct in een flits mijn worstelingen vanaf mijn jongste jaren en verder in de loop der tijden waarom ik zo het geworsteld; met name vanwege mijn ouders die geen benul hadden hoe ze met mijn introverte en verlegen gedrag moesten omgaan. Als oudste kind en zoon hadden ze van mij iets anders verwacht dan een problemenkind die maar niet vrolijk kon worden en genieten van een ‘onbezorgde’ jeugd. Ze moesten eens weten hoe dat beeld ‘onbezorgde sfeer’ bij ons thuis voor mij totaal niet omging en dat ik op voet van constante oorlog leefde met mijn twee jongere zusjes die mij in alle opzichten de baas waren, maar aanmaningen van mijn moeder aan hun adres hielpen geen steek. Daarom is mijn hele jeugd in een ramp geëindigd vanwege concentratieproblemen (ik heb het maximaal aantal jaren van doublures op de middelbare school meegemaakt: in plaats van 5 jaar voor het standaard diploma HBS-B, 10 jaar erover gedaan want ook nog eens drie keer eindexamen gedaan vanwege mijn chronische onzekerheid) en een houding van teruggetrokkenheid.

Al die informatie van Esther maakte mij op slag duidelijk dat ik zelf een uitgesproken hsp’er was, maar inmiddels dankzij mijn geestelijk-spirituele groei mij daaraan heb onttrokken, zodat ik de sleutel en codes van dat ‘matrixmodel’ heb ontdekt en mezelf heb bevrijd. Daarom heb ik mijzelf bevrijd van de ‘context van probleemfiguur’, maar heb dus uit eigen ervaring ontdekt hoe je die problemen zelf kunt oplossen, want dat is mij feitelijk gelukt: ik heb de geheimen van dat  hsp’erschap zelf opgelost. Daarmee kán én wil ik alle ouders hier als leden van deze groep een hart onder de riem steken en uitleggen hoe de vork in de steel zit. Ik nodig dus iedereen hier uit met probleemkinderen thuis (in dit opzicht), om met vragen hier te komen en ik zal er naar mijn beste weten er antwoord op geven. En ik zelf zal boven genoemd boek hier gaan bespreken, omdat ik heb ontdekt dat ik heel wat aantekeningen en inhoudelijke vraagtekens erbij kan plaatsen. En op die manier kan ik aangeven waar mijn eigen ontwikkeling afwijkt wat de auteur als vakpsycholoog beschrijft en waar ik dus met andere verklaringen kan komen aanzetten, zodat het voor alle leden in de groep (eigen kinderen of niet) duidelijk kan worden hoe dit soort opvoedingsproblemen kan worden aangepakt. Want geloof mij, ik heb de sleutels tot de oplossing gevonden en dus ben ik in staat om handgrepen aan te bieden tot een oplossing, ook al kunnen die verschillen want ik kan al voorspellen dat er vele variaties mogelijk zijn. Het hangt er immers ook vanaf met welk zielenplan iemand is geboren op aarde in dit tijdsgewricht en of er ook sprake is van onopgelost karma of probleemgebieden uit voorgaande levens.

Wordt vervolgd