‘Tot ver in de tweede helft van de 20e eeuw was Zwarte Piet de onderdanige, niet al te slimme gebrekkig Nederlands sprekende en grappige knecht van Sinterklaas voor wie een kind echt niet bang behoefde te zijn, maar het toch wel een beetje was. Toch was hij soms ook een wijze alleskunner (“Alles ziet die slimme Piet, zich vergissen kan hij niet”, aldus het sinterklaaslied Op de hoge, hoge daken). Met de immigratie van veel Surinamers na de dekolonisatie ging Piet zich in Nederland vaak van een brabbeltaaltje met Surinaams accent bedienen, en werd zijn zwartheid soms als etnisch gezien. Naarmate Nederlanders meer bekend raakten met de behandeling van zwarte Afrikanen in het verleden werd deze identificatie weer deels ongedaan gemaakt. Om tegemoet te komen aan bezwaren tegen het stereotype uiterlijk werd kroeshaar vervangen door krullen en zijn oorringen en breed geschminkte lippen grotendeels verdwenen.[63] Door kleurveranderingen werd duidelijk gemaakt dat er geen sprake was van een negroïde huidskleur.’ [Wikipedia]
Ik heb nooit het Zwarte Piet-debat gevolgd omdat mij de tijd ontbrak om me daarmee bezig te houden. Alleen de interviews met actievoerders maakte mij duidelijk dat er sprake is van frustraties en dus psychische trauma’s die eigenlijk door psychotherapeuten behandeld moeten worden.
Wat mij op Wikipedia als beschrijving opvalt is dat het huidige identiteitsdebat daar niet of nauwelijks is doorgedrongen; zodat ik in het ideale geval eerst kon oriënteren wat nu als de kern van dit probleem kan worden beschouwd. Dat is dus niet mogelijk.
Mijn intuïtie zegt me dat het hierbij gaat om een kosmische oefening gericht aan mensen die zich onvoldoende kunnen ontwikkelen in hun persoonlijke weerbaarheid tegenover over anderen. Het gaat dus in mijn beleving om mensen die in hun persoonlijke omgeving gepest kunnen worden, op de werkvloer of in een flatwoning met honderden bewoners. Je herkent immers op afstand al of iemand zelfbewustheid uitstraalt of juist niet. In dit opzicht zijn alle anti-Zwarte Pietactievoerders volgens mij juist die persoonlijkheden die moeite hebben om zich effectief weerbaar op te stellen en alleen erg onzeker worden als er problemen op hun levenspad verschijnen.
Onbalans dus en die mensen weten vaak geen raad met zichzelf. Daarom past deze Pietactivisme van de afgelopen jaren, dat zich daarom ook komende jaren blijft manifesteren, juist vanwege de aantallen burgers die hun weerbaarheid nog moeten ontwikkelen, totdat dit activisme niet meer nodig is. Maar dat is mijn mening. Ik ben benieuwd naar andere meningen of standpunten.
P.S. Ik vind dat je namelijk nooit kunt terugvallen op koloniale verledens omdat het om het eigen welbevinden op dit moment in het hier-en-nu gaat. Daarom vergissen die activisten zich en projecteren hun onvrede en ongenoegens op het verre verleden, dat toch niet kan worden herschreven.
Aquarius 