Dieren als uitdrukking van de goddelijke ziel

[Bron: Jaap Hiddinga, in Bres #294 [nov/dec 2015]

De bezieling van het goddelijke in mens en dier, in alle leven, besloten en geeft alles een kans om te evolueren.

Zijn mensen verder geëvolueerd dan dieren?

Er wordt soms gezegd dat mensen net als dieren zijn. Men heeft het dan hoofdzakelijk over ogenschijnlijk dierlijk of laag en onbewust gedrag. Anderen kijken naar de wreedheid die mensen elkaar aan kunnen doen en zeggen dat een dier zo diep niet zal zinken. Er zijn ook mensen die naar de schoonheid in de natuur kijken en opmerken dat alles in een bepaalde harmonie is, hoewel ze toch ook de ogenschijnlijk wrede kant van de natuur zien, zoals in het gedrag van roofdieren, roofvogels en roofvissen. Alle levensvormen zijn voortdurend bezig elkaar op te eten om te overleven. Dergelijke mensen wanen zich boven het niveau van de dieren, want zij zijn immers toch niet zo wreed? We denken vaak van onszelf dat wij verder geëvolueerd zijn, een grotere intelligentie hebben en een hoger bewustzijnsniveau hebben bereikt dan de dieren.

Het is waar dat in aardse zin de mens veel bereikt op het gebied van techniek en allerlei andere ontwikkelingen. De mens probeert een geciviliseerde maatschappij op te bouwen waarin een bepaalde orde heerst die men volgens het logische denken nodig vindt. Ook denken mensen dat zij veel hebben gedaan om bewuster op hun vermeende spirituele pad verder te kunnen gaan. Zij hebben geleerd over het goddelijke en over karma, ze hebben geleerd dat zij een ziel hebben die eeuwig leeft en dat zij steeds ‘het goede’ moeten doen en het ‘kwade’ moeten vermijden. Zij hebben een oordeel over wat goed en slecht is, wat lief en wreed is, ongeacht of dit ook juist is vanuit een dieper spiritueel standpunt.

Toch gaan we nog steeds niet verstandiger met de aarde om en zijn we niet in staat de balans van het leven op en van de aarde in stand te houden. De roofbouw die gepleegd is door het winnen van delfstoffen, de verbouwing van voedsel, de omgang met dieren en de uitstoot van afvalstoffen hebben de planeet zieker gemaakt. Maar de mens denkt toch bewust te zijn.

Biologen bestuderen de natuur en praten over instinctmatig gedrag, waarbij het dier geen bewustzijn zou hebben van wat het doet. Men maakt dan een vergelijking en concludeert dat de mens dat bewustzijn wel zou hebben en dus beter zou zijn. Laten we eens kijken naar een aantal voorbeelden uit die natuur en problemen deze te relateren aan het menselijk gedrag.

Wordt vervolgd

Bomen gillen ook

Geplaatst door: Redactie Earth Matters, Ingevoerd: 15-02-2017

Bron: Earth Matters

(Earth Matters | Column door Ellen den Hollander)

Vanmorgen werd ik wakker met het geluid van gillende bomen, een kettingzaag en kletsende mensen. Er werd gesnoeid rondom onze school. Voor wie minder sensitief is; dat klinkt en voelt dus ongeveer hetzelfde als naast een kinderdag verblijf staan terwijl daar iemand met een kettingzaag aan het huishouden is.

Waar ik spijt van heb zijn de minuten dat ik te druk was met nadenken over hoe ik nu weer belachelijk gemaakt zou worden als ik m’n mond open doe, want in die minuten zijn er weer vier bomen om gegaan die niet om hadden gehoeven. Wat daarna gebeurde was emotioneel maar wel heel mooi. Ik heb mijn raam open gegooid en ben in gesprek gegaan met de mensen van de plantsoenendienst. Wat in het kort neer kwam op: ‘Ja maar ik moet dit doen want anders krijg ik niet betaald.’ Ik snap dat mijn ‘Nou en!!’ niet het beste argument was.

Om een lang verhaal kort te maken; de meneer met de kettingzaag gaf aan dat alle bomen met een gele stip weg moesten anders kreeg hij gezeik met zijn baas. Dus we hebben snel een deal gemaakt; zij zouden even verderop pauze houden zodat ik de gele stippen weg kon poetsen. Win win!! De bomen blijven staan, en hij kan eerlijk tegen zijn baas zeggen dat alle bomen met een gele stip weg zijn.

Dus ik met mijn emmertje water en een pannenspons als een malle naar beneden om te boenen. Je kunt paniek van planten ruiken. Het ruikt naar concentratiekamp. Ik kan het niet anders omschrijven. En ik ben meestal een hoopvol mens, maar ik sta dan echt een potje te janken terwijl ik met mijn verkleumde vingers zoveel mogelijk bomen af sta te boenen. Op zulke momenten vind ik de mensheid een mislukt experiment, en de minst leuke soort die ik ken. En dan denk ik weer: maar ze horen het niet, ze voelen het niet, ze zijn zich er niet van bewust, neem het ze niet kwalijk; poets gewoon zoveel mogelijk gele stippen weg. Denk niet aan alle bomen die je niet hebt kunnen helpen, focus je gewoon op wat je wel kunt doen.

Na een tijdje deden mijn vingers te veel pijn van het water en de kou en was ik onderhand flink misselijk van alle emoties, en het water was op, dus even naar binnen gegaan om mijn vingers te ontdooien. Toen ik weer buiten kwam stond er een nieuwe meneer, een hele vriendelijke. hij was de baas. En hij had gehoord dat er een huilend meisje al zijn gele stippen aan het wegpoetsen was, hij kwam even overleggen.

En wat ik niet had verwacht was dat we in een prachtig gesprek terecht kwamen over bomen, dat ze ook voelen en dat je ze kunt horen, en dat hoveniers zouden moeten overleggen met bomen voor ze maar huishouden. Hij stond heel erg open voor mijn kant van het verhaal en wilde oprecht graag tot een compromis komen.
Dus (en die zag ik echt niet aankomen) tien minuten later liepen we langs de rij die ik had weggepoetst en mocht ik bemiddelen, om in overleg met de bomen en struiken te bepalen welke bleven staan (zo’n 90 %) en welke, tot mijn grote verbazing, zelf aangaven dat het oké was als ze weggezaagd zouden worden. Dat waren er drie. De rest mocht blijven. 😄Yay!

Hij vond het heel bijzonder allemaal en de toon van ons gesprek was oprecht vriendelijk, hij houdt van de natuur. Ik heb aangegeven dat je – als je snoeit- op zijn minst de bomen van te voren kunt aangeven welke tak je weg wilt halen, zodat de boom zelf het leven eruit kan trekken voor je zaagt (ooit van een hovenier geleerd).

Het idee dat je met de natuur kunt overleggen was nieuw voor hem, maar hij stond er oprecht voor open. En nu is het stil. De kettingzaag is weg en ik heb m’n hoop weer terug.

Ik kan misschien niet alles doen maar dit is me toch maar mooi gelukt. Dit kan ik wel,en daar gaat het om.

Bron: Earth Matters | Ellen den Hollander
http://www.earth-matters.nl/47/13308/earth-matters-diversen/lezersbrief-bomen-gillen-ook