Uit ‘De kunst van het zinzoeker’ [hfd 1 Zinzoekers]
[24] Br. Thomas: Als ik nu eens het woord ‘verinnerlijking’ laat vallen. Dat lijkt natuurlijk het tegenovergestelde van dat uitwendige waar jij het over hebt. Toch beluister ik bij die opa, omdat hij het voor elkaar krijgt urenlang bij zo’n beeld te zitten, dat hij misschoen de presentatie van dat beeld iets meer verinnerlijkt heeft.
*Hier doet zich een duidelijk voorbeeld van een ‘opa’ die veelvuldig en waarschijnlijk dagelijks mediteert zodat hij die ‘routine’ volkomen beheerst. Alleen met die geoefende staat van meditatie bereik je de verlichting. Dus is het commentaar – ‘iets meer verinnerlijkt’ – van broeder Thomas misplaatst; en dan gaat het niet om dat beeld, maar om zijn eigen energie in dat beeld heeft ingebracht. Maar onderstaande verklaring loopt daarmee parallel.
‘Paul: Klopt, daar is zelfs een woord voor: de manomayi murti. Dat komt van het woordje manas, geest, verwant aan ons Latijnse woordje mens. Het manomayi beeld in jouw eigen geest, in je imaginatie, dat daar is gevormd. Dat is een van de hoogste vormen waarin een beeld kan verschijnen. Het beeld neemt dan de vorm aan van jouw eigen imaginatio. Hiervoor is echter een heleboel oefening nodig: oefening in de identificatie met de levende mythe, want dat is wat je in tempels komt doen. Dan ontstaat de verinnerlijking vaan het beeld. Het spel van de godheid, de mythe, voltrekt zich op dat moment tegen het schouwtoneel van je eigen geest, je eigen gemoed. Daar ben je continu bij betrokken.
[25] In heiligenverhalen wordt dit ook voortdurend naar voren gebracht. Stel er is een man, die volgens zijn omgeving heilig is [in India: saddhu’s; https://www.indiaweb.nl/religie/de-goden/#:~ ]. Als hij vreemd begint te doen, zegt men: hij is nu in de mythe. Zo is er het verhaal van een heilige die op handen en voeten begint te lopen en zijn urine gewoon laat lopen. De omstanders zeggen: ‘Nou ja zeg, moet dat zo?’ Een van de leraren van de man zegt vervolgens dat hij op dat moment aan het spelen is met de kleine Krishna [dit slaat natuurlijk nergens op en is kennelijk als verontschuldiging bedoeld], die op zijn rug zit. Hij speelt een paard of olifant waar Krishna op zit, dus hij urineert ook als een paard of als een olifant. Zo wordt dat dan gezien. Als iemand dat hier in de openbare ruimte doet, noemen we het wildplassen. Dat is raar, recalcitrant gedrag, maar mystici doen nu eenmaal een beetje vreemd [kletskoek]. Zo krijgt zulk gedrag dus een plaats in het mystieke leven.
*En dit laatste is natuurlijk volkomen ten onrechte; Krishna in de geestelijke wereld zal hiervan gegriezeld hebben; het hindoeïsme stelt niets meer voor; even doods als alle andere, met uitzondering van het boeddhisme, ben ik geneigd te denken, maar echte uitstraling heeft die religie ook niet. Deze blog werd hier geplaatst omdat geen enkele religie vandaag op aarde klaar is voor 5D en een universele godsdienst, waarin alle bestaande religies in op zullen gaan. Dus blijft de mensheid zelf ook achterlopen.
[Bron: Thomas Quartier osb & Paul van der Velde, Zinzoekers. Dialogen over religie tussen oost en west. 2018: 24-25]
Aquarius 