We zien elkaar niet meer als medemens maar als marktwaarde @fd #mensbeeld #arbeidsmarkt

(Ignace Schretlen, OPINIE/fd, 1-8-20)

Ignace Schretlen is voormalig huisarts, auteur en beeldend kunstenaar

Vakantiegangers uit de Randstad zijn weer in Brabant neergestreken. En opnieuw valt mij op: gewoon gedag zeggen is er steeds minder bij. Honden slaan nog meer acht op elkaar. Onverstoorbaar rijdt men door, een enkeling schrikt zelfs wanneer ik groet.

Afkomstig uit een dorp voel ik het tegenovergestelde tussen mensenstromen in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag: ik voel mij verloren. Men ziet je letterlijk niet zitten of staan. Wonderlijk dat niet meer mensen tegen elkaar opbotsen. Kennissen die bewust in grote steden de anonimiteit opzoeken bevestigen dit. Het basisrespect lijkt verdwenen.

Nog erger dan dat onbekende medemensen geen intrinsieke waarde meer lijken te hebben, is dat dit niet als een gemis ervaren wordt. Mijn volwassenen kinderen vinden het raar wanneer ik onbekenden groet. Zoals veel twintigers en dertigers manifesteren zij calculerend gedrag en vinden dat normaal: je stemt jouw gedrag af op wat er bij de ander te halen valt. Een afspraak wordt gemaakt onder voorbehoud dat zich niet iets attractievers aandient. Mensen worden zo gereduceerd tot hun marktwaarde.

Natuurlijk ben ik ouderwets en overdrijf ik. We leiden een jachtig bestaan in een overbevolkt land. Dit is een verklaring, maar geen rechtvaardiging.

‘Juist nu men makkelijker en sneller op een mail kan reageren, gebeurt het minder’

Het verloren basisrespect blijkt ook uit het gemak waarmee de ander in beslag wordt genomen of juist wordt genegeerd. Als huisarts liet ik patiënten vooraf weten hoe laat ik ze zou opbellen. Nu ik zelf patiënt ben, moet ik de gehele dag bereikbaar zijn voor een belafspraak met de specialist.

Vroeger getuigde het van onfatsoen wanneer een brief, waarin een beroep op jou werd gedaan, onbeantwoord bleef. Juist nu men gemakkelijker en sneller op een mail kan reageren, gebeurt dat minder. Het gevoel dat het correct is om – al was het maar in een paar woorden – te reageren lijkt verdwenen. Wanneer die ander niets voor jou betekent, laat je domweg de mail onbeantwoord maar daarmee negeer je dan ook de andere persoon.

Omdat het zo massaal gebeurt en wij hierin vrijwel allemaal worden meegezogen, stoort het ons alleen wanneer we zelf tevergeefs op een reactie van een ander wachten. Dan voel je even pijn. Maar we realiseren ons nauwelijks wat het betekent dat de ‘vreemde ander’ ongezien blijft.

Elk menselijk contact begint met elkaar in de ogen aan te kijken. Wanneer dit niet meer gebeurt – en we het wellicht zelfs niet eens meer durven – brokkelt het fundament van het contact met elkaar af.

*Wat ook mogelijk is, is dat we nu in een overgangstijd leven waarin ‘oude en vertrouwde contacten’ ook stilstand betekenen, en dus achteruitgang. Dat er een nieuw soort intermenselijk contact moet ontstaan door niet alleen in de ogen te kijken, maar ook het zielscontact te voelen, want dat is een volkomen onbekend fenomeen in deze samenleving.

Hoe blij ben ik wanneer een willekeurige passant die in de buurt vakantie viert mij wel een glimlach schenkt. Dat is echt hartverwarmend.

[Ignace Schretlen is voormalig huisarts, auteur en beeldend kunstenaar.]

https://fd.nl/opinie/1352727/we-zien-elkaar-niet-meer-als-medemens-maar-als-marktwaarde

Al reizend als menselijke ziel tussen paradijselijke sferen en de grofstoffelijke werelden een nauwkeurige omschrijving van begrippen

Stelling: Omdat ik mijn manuscript heb afgesloten en dus weet wat ik nu aan definities aanhoud – zonder andere definities af te wijzen want alle definities zijn geldig omdat het momentopnamen zijn die voor de persoon of auteur in kwestie op dat moment van publicatie geldig zijn – kan ik wel subtiele verschillen aanwijzen tussen die de definities die ik in andere bronnen ben tegengekomen.

Ik wil daarom nu een omschrijving van de bekende auteur Willem Glaudemans in zijn ‘Reis van de ziel’[i] bespreken.

Hij schrijft over de ziel die een reis gaat ondernemen het volgende in het Voorwoord:

‘Wat moet een ziel voor haar reis naar de planeet aarde weten om hier goed te kunnen leven? Er is bij de geboorte nooit een handleiding of gebruiksaanwijzing meegegeven. En dat kan als een goot gemis worden gevoeld.’

Het is zonneklaar dat dit probleem of handicap voor alle mensen in gelijke mate bestaat omdat hier geen enkele mens(enziel) wordt ingeboren, mét wél kennis of bewustzijn hoe je het leven op een grofstoffelijke planeet moet aanpakken. Waarom heb ik hier mens(enziel) geschreven en niet alleen ‘mens’? Dat heb ik nadrukkelijk gedaan met de volgende bedoeling: omdat Glaudemans zijn boek de titel heeft meegegeven van ‘Reis van de ziel’ en niet ‘Reis van de mens’ zou er verwarring kunnen ontstaan. In ieder geval is in mijn visie de ‘Reis van de mensenziel’ voor mij duidelijker om aan te geven dat je als ziel altijd en eeuwig hebt bestaan, maar nooit een ‘begin’ of ‘ontstaansmoment’ hebt meegemaakt want dat begin/einde kent de ziel dus niet. Maar dat je dat begin of die geboorte als mens dus wél meegemaakt hebt als een beginpunt (geboorte op aarde) en eindpunt (overlijdensmoment) valt simpelweg te verklaren doordat geboorte en sterven in stoffelijke werelden noodzakelijk is omdat je vanuit de stoffelijkheid moet doorgroeien naar hogere bewustzijnsgebieden (dimensionale lichtsferen en zelfs op stoffelijke planeten maar dan in onstoffelijke sferen daarin) zodat je moet kunt vertrekken als je missie voltooid is.

Daarom wijzig ik de beginzin van Glaudemans als volgt: ‘Wat moet de mens voor zijn reis naar de planeet aarde weten om hier goed te kunnen leven.’ Immers: de ziel heeft besloten om weer een reis naar de aarde mee te maken om daar een levens door te brengen, is op dat moment van besluit een mensenziel die bereid is om zijn bewustzijn van zijn ziel achter te laten in het hemelse paradijs, en als zielenenergie daar ook blijft. De ziel wordt dus tijdelijk afgescheiden van het lichaam tijdens het leven op aarde en wordt na overlijden weer verenigd met zijn onsterfelijke ziel, althans als het de mens niet lukt om tijdens zijn leven op aarde in energetisch opzicht contact met de ziel in de multidimensionale sferen mogelijk te maken. Mogelijk is dat zeker wel, maar dat kost oefening en training en bij geregelde meditatie zal dat contact zeker tot stand komen. En zo is de cirkel weer rond.

---

[i] AnkhHermes 2014/2018 (8^e druk)