Boeiend interview met oud-cardioloog Van Lommel, maar jammer dat de kop strijdig is met de openingszin @volkskrant

Stelling: In de tekst wordt aangegeven dat de geïnterviewde geen antwoord kan geven op de vraag of er leven na de dood is, aangezien daarvoor geen bewijs bestaat, maar wel continuïteit van bewustzijn. Dat komt neer op een blijvende activiteit van datzelfde bewustzijn en dus is er sprake van een misverstand bij de kop-maker.

Cardioloog Pim van Lommel: ‘Er is geen leven na de dood, maar wel continuïteit van bewustzijn’ (Fokke Obbema, Vrijdag/de Volkskrant, 30 december 2022)

(…)

Wat fascineerde u zo in bijna-doodervaringen?

‘Wetenschappelijk prikkelden ze mijn nieuwsgierigheid, omdat ze ingingen tegen wat ik had geleerd, namelijk dat bewustzijn het product is van de hersenen. Als dat zo zou zijn, dan zou je bij een hartstilstand geen herinneringen en ervaringen kunnen hebben, geen emoties, niet helder kunnen nadenken, kortom geen enkel bewustzijn kunnen ervaren. Want alles valt binnen twintig seconden weg: de bloedstroom, iedere elektrische activiteit in de hersenen. De gangbare opvatting is dat elektrische activiteit een voorwaarde is voor bewustzijn. Maar het bijzondere is nu dat mensen die een BDE doormaken een veel helderder bewustzijn ervaren – ze kunnen wel een week doorpraten over wat ze in enkele minuten hartstilstand hebben meegemaakt.

‘Ook op menselijk vlak was ik gefascineerd. Patiënten vertelden me hun verhalen met een grote intensiteit, ze voelden dat ik echt voor hen open stond. Inhoudelijk waren hun verhalen verschillend, maar er kwamen gemeenschappelijke elementen in terug, zoals het terugzien van hun hele leven, contact met overleden dierbaren, het buiten hun lichaam treden, euforische ervaringen van liefde, het wegvallen van tijd en ruimte, verleden en toekomst doorzien.’

Uw interesse voor bijna-doodervaringen riep ook weerstand en scepsis op.

‘Van weerstand heb ik in de onderzoeksfase nauwelijks last gehad. Binnen mijn maatschap van cardiologen was niet iedereen er gelukkig mee, maar het vormde geen bron van spanning. Ik deed het in mijn eigen tijd. En bovendien: als je ergens vol met je hart mee bezig bent, maakt het toch niet uit dat sommigen problemen ermee hebben?

(…)

U gaat uit van het bestaan van een ‘non-lokaal bewustzijn’. Valt dat ooit te bewijzen?

‘Het grote probleem van de huidige materialistische natuurwetenschap is dat alleen telt wat je kunt meten, falsifiëren, repliceren. Maar wat jij voelt en denkt, je emoties en je gedachten, dat valt niet objectief aan te tonen. Zo valt het bewustzijn buiten het gangbare gezichtsveld, omdat het zich afspeelt in een andere dimensie dan de fysieke wereld. Maar dat wil niet zeggen dat het er niet is. Ik geloof in de postmaterialistische wetenschap waarin subjectieve ervaringen wel serieus worden genomen. In het bewustzijnsonderzoek van de laatste vijftien jaar zie je dat steeds belangrijker worden. Het verzet ertegen is ingegeven door angst.’

Waar zijn wetenschappers bang voor?

‘Dat ze het hun hele leven fout hebben gehad. Het valt buiten hun denkkader dat het bewustzijn losstaat van het lichaam en dat er geen begin of einde aan is. Geven ze dat toe, dan wordt hun hele wereldbeeld op zijn kop gezet. De mens, en zeker de wetenschapper, wil graag vasthouden aan dogma’s en concepten. Wat hem houvast in het bestaan geeft, wil hij absoluut niet kwijt.’

Gold dat niet ook voor u?

‘Voor mij stond de nieuwsgierigheid voorop. Mijn definitie van wetenschap is: vragen stellen met een open geest. Vergeet de dogma’s, vergeet de concepten, die leiden tot een tunnelvisie. Ik heb geen angst. Dat heeft ook te maken met het wegvallen van mijn angst voor de dood. Als die er niet meer is, heb je ook geen angst voor het leven.’

Hoe kijkt u dan naar de dood?

‘Het is het einde van je lichaam, maar niet het einde van wie je bent, niet van je essentie, je bewustzijn. Vroeger dacht ik altijd: het is het einde van alles, want zo had ik het geleerd op school en tijdens mijn studie. Mijn nieuwe inzicht betekent dat ik ook geen angst heb voor het leven. Doodsangst is ook levensangst: de angst voor het onbekende, voor wat komen gaat, dat is weg.’

https://www.volkskrant.nl/editie/20221230/cardioloog-pim-van-lommel-er-is-geen-leven-na-de-dood-maar-wel-continuiteit-van-bewustzijn~bae69151/

Hersenonderzoek en bijna-doodervaring: ‘is onsterfelijkheid een illusie?’

Vooraf: Omdat ik steeds sterker gevoelens van triestheid en teleurstelling ervaar over dit huidige leven op aarde, omdat er zoveel waardevols in het verleden door verschillende profeten is gebracht, maar dat de mensheid naar niets mee heeft gedaan (Een oordeel? Of niet? Zeg het maar! Ik ben toch een beetje boos), maar steeds die wijsheden lieten passeren en misschien naast zich neerlegden omdat ze het te ingewikkeld vonden, probeer ik op mijn manier de onbewuste mens wakker te schudden. Maar ik besef ook hoe lastig dat is. Bijna ondoenlijk want met stereotype uitlatingen en gedichten kom je er niet. En omdat ik als man een combinatie ben van gevoel (dat bij mij als man veel sterker is ontwikkeld dan mijn soortgenoten) en verstand, waarin ik mij tijdens dit leven steeds gemakkelijker ben gaan uitdrukken terwijl mij dat in mijn jonge kinderjaren volkomen onmogelijk werd gemaakt door mijn zusjes, probeer ik altijd met ‘gevoel en verstand’ en wel nadrukkelijk in die volgorde, om meer en beter uit te leggen wat ik met die teksten doe. Want die teksten hebben mij door mijn eerste levenshelft geloodst en begeleid en daarom heb ik de kracht van die teksten ook ervaren zonder hinder van mijn directe omgeving, zodat ik met een dubbele persoonlijkheid ben opgegroeid. Dubbele en geen ‘gespleten’ persoonlijkheid of me ontwikkeld tot een meervoudige persoonlijkheidsstoornis (MPS) omdat ik vanuit mijn hartsbewustzijn precies wist hoe ik me door dit leven moest worstelen. Terug naar het boek. De beloftevolle titel De Onsterfelijke Ziel dwingt mij bijna een verwachting uit te spreken waarom ik dit boek wil bespreken, want dan ben ik erg benieuwd naar de manier waarop de auteur uitlegt hoe hij de ‘ontwikkelingsgang beschrijft van een duale maatschappij, waarin wij allemaal zijn opgegroeid, naar een nonduale situatie waarin we naar we hopen zullen eindigen als ons lichaam wordt teruggegeven aan moeder aarde. Tegen die verwachtingsachtergrond stel ik vast dat ik niets aan die achterflap zal hebben, want Schreiber redeneert helemaal vanuit de bestaande religies (ongeorganiseerde) en godsdiensten (georganiseerd want er is dan sprake van ‘diensten’ en dus met voorgangers). En al die bestaande instellingen verkeren zonder uitzondering in 3D en daarmee onwaarheid verkondigend; althans die voorgangers presenteren het beeld dat zij als waarheid ervaren en voelen, maar na dit leven komen ze erachter dat ‘dat beeld’ niet bestaat. Ze kunnen dus weer helemaal opnieuw beginnen op een planeet gelijkend op de aarde. Lees met mij mee:

‘Meer dan de helft van de wereldbevolking gelooft ‘dat er meer is’ na de dood. Het geloof in de onsterfelijkheid van de ziel is de troost van de mens die geconfronteerd wordt met de dood. De gedachte dat de ziel het lichaam overleeft, is al duizenden jaren oud en verbindt mensen van de meest uiteenlopende culturen. Over het eeuwige leven spreken alle grote godsdiensten – christendom, islam, jodendom en boeddhisme – hoewel ze alle het begrip op een andere manier interpreteren.’

Mijn eerste vraag luidt waarom de onsterfelijkheid van de ziel een troost kan zijn want ik ken in mijn omgeving geen mensen die in een leven na de dood geloven en alleen maar blij zijn dat het is ‘afgelopen’. Alleen in katholieke kringen waarin ik heel soms aanwezig ben via via (ben ik niet in een katholiek nest opgegroeid), kom ik die blijde verwachting tegen, maar vraag (er) niet (op) door want ze kunnen er vervolgens geen antwoord op geven. En dat geldt naar eigen ervaring met alle voorgangers die ik wel vele malen ben tegengekomen; ik ben namelijk niet iemand die kerkbezoek afwijst, maar wel iemand die zijn eigen (aanleg tot) fijngevoeligheid gebruikt de sfeer te proeven en dat gaat me altijd heel goed af want heldervoelendheid heb ik in dit leven meegekregen. Kan dus precies de spanningen voelen die door de eeuwen heen in bepaalde streken van ons land zijn gegroeid. Daarom ken ik ook die andere wereld, buiten mijn gidsen om. Daarom wekte ik ook grote tegenzin en woede van mijn ouders op toen ik naar het ‘spiritistisme’ of correct ‘spiritualisme’ (de wetenschap van de geestelijke wereld) seances van Broeder Psycho sprekend door een medium. Ik ben dus spiritualist (zoals ik mij mag noemen) omdat ik de spirituele levenswetten daar heb meegekregen en daarin mijn geestelijke vorming heb ontvangen.

Mijn weerzin tegen kerkelijke voorgangers is dat ik nooit te beroerd was om na afloop vragen te stellen over wat ik had horen uitspreken en te vragen hoe zij, de sprekers, zelf het hiernamaals zagen. Maar iedere keer volgde een ongeloofwaardige blik: hoezo dat hiernamaals. En ik wist dat ik alleen tevreden kon worden gesteld als ik enige reactie terugkreeg in de richting van meditatie, want meditatie in combinatie met ademhaling voert je de sferen in en als je daarmee eenmaal contact hebt gekregen, dan voel je de gelukzaligheid van die andere sferen. Maar ik ben er nooit achter kunnen komen hoe die pastors (of priesters?) dat ervaren hebben. Jammer. Achteraf ben ik er wel zeker van dat hun eigen meditatie-ervaring meer op schone schijn berustte want anders was de katholieke kerk een beter herkenbare bezielde organisatie gebleven dan de lege huls die het nu is. Let wel: de hervormde wereld kent dat emotionele en gevoelsaspect helemaal niet en heeft naar mijn indruk nooit echt iets wezenlijks bereikt in de huidige maatschappij van de 20^e en 21^e eeuw. Laat staan dat je de christelijke voorgangers mystici kunt noemen. Wat ze mijns inziens wel tot eer zou strekken.    

Afsluitend bestaan er alleen maar exoterische godsdiensten op aarde en ze zijn altijd exoterisch (dus op de buitenwereld gericht, niet alleen wat organisatiecultuur en ‘organisatiediscipline’ betreft, maar ook wat het godsbeeld want hun god leeft buiten de mens in de wolken of in de ‘hemel’. Niets is minder waar (dan dat) omdat de Bron in ieder bezield wezen leeft en aanwezig is en dus ook getuige is van alles wat hier op aarde gebeurt of plaatsvindt, en met die getuigenissen word je ook na dit leven in een terugblik geconfronteerd omdat je als onbewust levend mens daarvan niet bewust was en de herinneringen daarvan heb weggedrukt. Andere mensen op andere planeten zoals op Venus, waar een mooie getuigenis werd afgegeven door Omnec Onec (die op dat trefwoord op deze site) hebben een andere ontwikkeling doorgemaakt en hebben dus een sneller hun ascensie kunnen beleven. Wij als aardse mensen hebben ons op achterstand geplaatst. Omdat het ons nooit gelukt is contact met de Bron te bemachtigen of te krijgen. Daarom zijn alle kerken, tempels, moskeeën en synagogen geestelijk lege gebouwen.

Mijn slotwoord: Het antwoord op de vraag ‘Onsterfelijkheid een illusie?’ luidt ondubbelzinnig: wat een onzin. Ik hoop dat ik inhoudelijk meer zinnigs zal tegenkomen, maar heb er een hard hoofd in. De mens is sterfelijk, maar de ziel is daarentegen onsterfelijk; als de mens zijn overwinning op de dualiteit weet te bereiken, is hij even onsterfelijk als alle overige onsterfelijke wezens en dan wordt die ziel ook nooit meer geboren op een stoffelijke planeet want die leerschool heb je achter je gelaten. Je kunt een dergelijke planeet met een onbewuste bevolking wel komen bezoeken (in de geest) maar niet in een stofkleed (door geboorte) want je eigen trillingsniveau overstijgt de trilling van dat planetaire lichaam en dat lukt dus niet. Maar voor artsen (om wie het hersenonderzoek en BDE-onderzoek draait) is de onsterfelijke ziel wél een illusie, want ‘domweg’ niet bestaand.  

Commentaar op de Nederlandse studie naar BDE

[Pim van Lommel, hfd 7, p.143]

‘Ook kwamen er reacties van artsen die zelf een BDE hadden ervaren en hier nooit met collega’s over hadden kunnen spreken. Dr Pam Kircher, een huisarts en praktiserend arts in een hospice (een instelling voor terminale zorg) in Amerika, publiceerde het volgende commentaar:

‘Het artikel van Van Lommel betekent een mijlpaal dat door elke arts gelezen zou moeten worden. Het betreft de grootste prospectieve studie over BDE na een hartstilstand. En even belangrijk: de studie volgde mensen tot acht jaar na hun BDE. Ik zou lezers willen aanraden het complete artikel uit The Lancet te verkrijgen om het aan hun eigen arts te laten lezen. Hiermee zouden wij hun huisarts een grote dienst bewijzen. En ik geloof dat de bevindingen in Van Lommels studie en andere werkerts in ziekenhuizen uitdagen om patiënten na een hartstilstand naar hun mogelijke BDE te vragen.’

En dr. Jeffry Long, arts, schreef:

‘Namens alle mensen met een BDE feliciteer ik Van Lommel met zijn uitmuntend onderzoek.’

Wat dit boek voor mij zo opvallend maakt is dat de artsenij – in het algemeen gesproken – nog zo materialistisch blijkt te denken, hetgeen overigens ook voor het overgrote deel van de hele mensheid geldt, en dat de medische wetenschap dus nog zo ‘machteloos’ of ‘onwennig’ tegenover deze verschijnselen staat.

Het wordt inmiddels voor mij nu duidelijk dat ik dit boek na aanschaf (in januari 2008) nooit helemaal heb kunnen uitlezen, want eigenlijk een volledig medisch boek, medisch onderzoeksboek. Voor een spirituele belangstellende als ik zelf ben wordt het pas aan het einde van dit boek waarschijnlijk duidelijk waar Van Lommel zelf staat, maar omdat ik niet in staat ben om ‘snel te lezen’ en ik dit maal niets wil overslaan, kost het me veel tijd het hele boek zorgvuldig te lezen en te bestuderen.

En ik vraag me ook af of de mensen die deze bestseller hebben gelezen, die zelf een BDE hebben ervaren, dit boek hebben kunnen verslinden. Mij lukt het in ieder geval niet. Ik ben daarom ook eigenlijk benieuwd naar het hedendaagse onderzoek over BDE, dat er ongetwijfeld ook zal zijn en wat de toekomst ons nog voor verrassingen zal brengen op dit terrein. Zoals de vraag of BDE een medisch geaccepteerd verschijnsel zal worden.

Onderzoek naar bijna-dood ervaringen

[Pim van Lommel, hfd 6: Onderzoek naar bijna-dood ervaringen, p.100-101]

‘Klopte het dan wel dat bewustzijn en herinneringen een product waren van de hersenen? Was dit algemeen geaccepteerde wetenschappelijke inzicht onomstotelijk bewezen of mocht het ter discussie worden gesteld?

De meeste pogingen om een BDE te verklaren zijn gebaseerd op anekdotische verhalen over een bijna-dood ervaring en op retrospectieve[1] studies, waarbij sprake is van een zelfgeselecteerde groep patiënten met een BDE in het verleden. Hierdoor is het onmogelijk vele jaren later de exacte medische omstandigheden tijdens hun BDE te achterhalen. Pas sinds kort is prospectief onderzoek op gang gekomen dat aan strengere wetenschappelijke eisen voldoet en duidelijker en betrouwbaarder resultaten kan opleveren.

Dit hoofdstuk begint met een kort overzicht van de ontwikkelingen van wetenschappelijk onderzoek naar BDE’s. Daarna presenteert het onderzoeksgegevens over het vóórkomen van BDE’s: hoe vaak, bij wie en onder welke omstandigheden. Ten slotte wordt een aantal theorieën besproken waarmee onderzoekers geprobeerd hebben het optreden, het bijzondere karakter of bepaalde kenmerken van BDE’s te verklaren.

(…)

(104) Maar ook de uitslagen van prospectieve[2] studies onderling zijn niet helemaal vergelijkbaar. Mensen die tijdens hun ziekenhuisopname verschillende keren moesten worden gereanimeerd vanwege een hartstilstand hadden een grotere kans een BDE te ervaren. En het bleek ook dat mensen die na een moeizame reanimatie dagen tot weken in coma hadden geleden en die langere tijd kunstmatige beademing nodig hadden, significant minder vaak een BDE meldden. Een goed werkend kortetermijngeheugen[3] is blijkbaar essentieel[4] om zich een BDE te kunnen herinneren.’

[1] Studie naar gebeurtenissen die in het verleden hebben plaatsgevonden, met vaak een grote selectie van patiënten, waardoor de resultaten van deze studies minder betrouwbaar zijn.

[2] Hierbij benadert men alle achtereenvolgende patiënten met een bij het begin van het onderzoek omschreven diagnose, en zo’n studie heeft hierdoor een veel grotere wetenschappelijke waarde dan een retrospectieve studie.

[3] Kanttekening van persoonlijke aard is dat naar mijn inschatting (vanuit mijn spirituele inzicht) een kortetermijngeheugen niets met herinneringsvermogen van buitenzintuigelijke waarnemingen, zoals een BDE te maken heeft. Waarom niet? Omdat deze BDE-ervaringen van zodanig spiritueel belang zijn dat zij per definitie in het langdurige en zelfs in het eeuwige geheugen (persoonlijke ‘Akash-geheugen’ – volgens Kryon, Meester van Magnetische Energie – die ieder mens heeft en iets anders is dan de ‘Akasha Kronieken’, die het collectieve geheugen van de mensheid op aarde bevat) worden opgeslagen vanwege het eeuwigdurende belang ervan. Ik kan dit naar eigen ervaring toelichten, zonder met BDE ervaring te hebben opgedaan. Ik hoor nu tot de ‘senior’ leeftijdscategorie (1947) en heb nu al jaren last van mijn kortetermijngeheugen, die mij dagelijks in de steek laat. Maar vanwege mijn buitenzintuigelijke – vooral heldervoelendheid – gevoeligheid heb ik ontdekt dat ik los van de korte-termijn, dagelijkse voornemens consequent vergeet als ik net begonnen ben om iets uit te voeren (‘shit, wat wilde ik nu ook al weer gaan doen?’), toch een perfecte herinnering heb van mijn mystieke momenten in mijn (huidige) leven hier op aarde. Mijn conclusie is dat je die nimmer vergeet vanwege het indrukwekkende gevoel dat een dergelijke ervaring oplevert. Dat zijn blijvende herinneringsmomenten tijdens dit leven (dit verschijnsel wordt in het boek ook bevestigd als blijkt dat alle patiënten die onderzocht zijn precies dezelfde bewoordingen gebruiken als bij de eerste keer dat ze verteld werden). En na het afscheid en dood van dit leven volgt na aankomst in het ‘tussengebied’  een terugblik (in verschillende gradaties) waardoor het voor iedere geest die van de aarde vertrokken is mogelijk blijkt te zijn dat (letterlijk) alle herinneringen van datgene wat is meegemaakt, bewaard is gebleven en via een ‘projectiescherm’ zichtbaar worden gemaakt. Je hele leven van geboorte tot aan de laatste adem wordt ‘teruggedraaid’ en daaruit worden conclusies getrokken van wat de persoon in kwestie wel en niet begrepen heeft. Op basis van onder meer die terugblik wordt een nieuw en volgend levenstraject uitgestippeld, op aarde of elders in het universum.

[4] Dus niet!

Veranderingen zonder en met een BDE in het persoonlijk leven

[Pim van Lommel, p.87-88]

‘Opvallend was dat de mensen die een hartstilstand hebben overleefd zonder BDE uiteindelijk ook een verandering tonen, zij het veel later en in veel mindere mate. Na acht jaar werden bij meer dan tweederde (66 procent) van de mensen zonder BDE veranderingen aangegeven bij: 1 naar anderen luisteren, 2 begrip tonen voor anderen, 3 inzicht in de betekenis van het leven, 4 waar het in het leven om gaat en 5 betekenis van geloof.

Na acht jaar blijven er duidelijke verschillen bestaan tussen mensen die een hartstilstand overleven met of zonder BDE. Het ontstaan of een toename van verhoogde intuïtieve gevoeligheid werd na acht jaar eigenlijk alleen gemeld door mensen met een BDE. Een duidelijk verschil werd ook gezien bij het belang van een hogere levensstandaard, dat bij mensen met BDE meestal was afgenomen en zonder BDE toenam. Genoemd is al de sterk verminderde interesse in spiritualiteit bij mensen die een hartstilstand overleven zonder BDE, terwijl er na een BDE een sterkere interesse werd geconstateerd. Kerkbezoek daarentegen was na een BDE duidelijk afgenomen en zonder BDE licht toegenomen. Opvallend is dat mensen zonder BDE na acht jaar vaak beter in staat bleken naar anderen te luisteren dan mensen met een BDE, en dat wat anderen van je vinden bij mensen zonder BDE belangrijker werd gevonden.

Samenvattend werd met een BDE na acht jaar een duidelijk hogere score gevonden bij: 1 gevoelens tonen, 2 afname van het belang van wat anderen van je vinden, 3 accepteren van anderen, 4 medeleven met anderen, 5 betrokkenheid bij het eigen gezin, 6 afname van de waardering van geld en bezit, 7 toename van het belang van natuur en milieu, 8 afname van het belang van een hogere levensstandaard, 9 waardering van gewone dingen, 10 gevoel voor sociale rechtvaardigheid, 11 zingeving aan eigen leven, 12 afname van kerkbezoek, 13 toename van interesse in spiritualiteit, 14 afname van de angst voor de dood, 15 afname van de angst voor het stervensproces en 16 toename van het geloof in leven na de dood. Deze genoemde verschillen in veranderingen zijn dus het gevolg van de BDE en niet het gevolg van een hartstilstand.

[Einde hoofdstuk 4].

BDE tijdens een (mislukte) poging tot zelfdoding

[Pim van Lommel, p.85-86]

‘Indien men een BDE heeft ervaren tijdens een (mislukte) poging tot zelfdoding zal men daarna meestal afzien van een tweede poging, omdat men heeft ervaren dat men alle problemen waarvoor men wilde vluchten, met zich meeneemt. Door de BDE is het inzicht ontstaan dat problemen beter tijdens dit leven kunnen worden opgelost omdat er in die ‘andere dimensie’ geen goede mogelijkheid meer bestaat problemen ‘van hier’ op te lossen.’

Lichamelijke veranderingen

[Pim van Lommel, hfd 4, p.80-82]

‘Men ervaart net alleen psychische veranderingen, maar ook belangrijke lichamelijke veranderingen worden gemeld. Er kan overgevoeligheid (‘hyperesthesie’) ontstaan voor fel licht, vooral voor zonlicht. Eigenlijk ontstaat er een verhoogde gevoeligheid voor alle zintuigelijke indrukken, zoals geluid, smaak, tast, geur, druk en aanraking. De lichamelijke nabijheid van de partner wordt soms niet meer verdagen. Regelmatig wordt ook ‘synesthesie’ gemeld, waarbij zintuigelijke indrukken elkaar beïnvloeden. In deze gevallen blijken hersengebieden die een rol spelen bij de verwerking van informatie van verschillende zintuigen intensiever met elkaar verbonden te zijn en informatie uit te wisselen. Men praat dan over het zien van geuren, of het horen of ruiken van kleuren (‘rood ruiken’). Men kan gevoeliger zijn geworden voor harde geluiden, zoekt graag de stilte op, en er is een veranderde voorkeur voor vooral rustgevend muziek.

‘Na mijn BDE voelde ik mij als een kind dat nog moest leren lopen. De wereld om mij heen overweldigde mij. Het in de wereld gaan staan lukte mij niet. Maanden kon ik geen luid en licht verdragen, geen tv en radio, geen muziek waar ik voorheen zo dol op was. Soms denk ik dat ik er een probleem bij heb gekregen omdat ik zeer gevoelig ben geworden voor te veel geluid en lawaai.’

‘Soms is er een verhoogde gevoeligheid voor alcohol of is men allergisch reguliere medicijnen, waardoor men zich meer gaat richten op complementaire of alternatieve geneeswijzen. Er kan sprake zijn van een veranderde stofwisseling of van een veranderde lichaamsenergie: men geneest sneller, men ziet er jonger uit. Elektrische verschijnselen worden regelmatig gemeld: vooral op emotionele momenten kan door het lichaam een storende elektromagnetisch veld worden uitgezonden dat elektrische apparatuur beïnvloedt: lampen vallen uit, de computer valt uit, de startmotor van de auto weigert, de kassa van de supermarkt doet het plotseling niet meer.

‘Wat ook heel apart was is dat na mijn BDE alles wat ik aanraakte van apparatuur kapot ging, zoals lampen, vaatwasser, waterkoker lamp boven de kookplaat, overal gaf ik energie af.’

‘Sommige mensen hebben enkele horloges in de kast liggen, maar dragen geen horloge aan de pols omdat het horloge niet meer loopt als het wordt gedragen. Aanvankelijk koopt men dan een nieuw horloge omdat men denkt dat het horloge kapot is. Ook ontdekt men soms de mogelijkheid ‘helende’ energie naar anderen uit te zenden, waardoor men in staat is mensen met lichamelijke of psychische problemen te helpen. Er zijn ook gevallen van onverklaarbare (zelf)genezing na een BDE beschreven.

Verhoogde intuïtieve gevoelens

‘Zonder dit expliciet te willen hebben veel mensen na hun BDE het gevoel overstroomd te worden door informatie vanuit of via een ‘andere dimensie’. Dit lijkt bij 84 procent (Ring + voetnoot) tot 92 procent (Sutherland + voetnoot) van de mensen na hun BDE voor te komen, zodat verhoogde intuïtieve gevoeligheid een van de meest voorkomende maar tegelijkertijd minst spontaan gemelde gevolgen van een BDE is. opeens voelt men anderen haarscherp aan. het optreden van deze verhoogde intuïtie kan voor forse problemen zorgen. Helderziendheid, verhoogde gevoeligheid en voorspellende gevoelens kunnen als heel bedreigend worden ervaren.

‘Bij gesprekken met BDE’ers wordt deze verhoogde intuïtie zeer zelden spontaan gemeld. Men heeft er ook geen geschikte woorden voor. Wat moet men dan aan een ander uitleggen? Dat men ‘paranormaal of zoiets’ is geworden? Als belangstellende of onderzoeker moet men hier dus gericht naar vragen en tegelijkertijd uitleggen dat zeer veel mensen na hun BDE een verhoogde gevoeligheid ervaren. Iedereen kent wel het verschijnsel dat men aan iemand denkt en dat daarna de telefoon gaat, en men dan precies door die persoon  gebeld wordt aan wie men dacht. Deze zogenaamde synchroniciteit komt algemeen voor. Synchroniciteit betekent het niet strikt causaal of zogenaamd ‘toevallig’ samenvallen van gebeurtenissen.

‘Maar bij verhoogde intuïtieve gevoeligheid na een BDE is dit een veel sterker fenomeen.

‘Toen ik mij weer wat beter voelde was ik wel zo onbegrijpelijk paranormaal dat het eng was. Voor dit incident had ik ook wel eens voorgevoelens maar dit was anders. Ik kon vanuit mijn bed in Utrecht zien wie naast mij in de kamer lag, en ik wist ook wat de pastoor voor eten had besteld. Dit alles is nu wat minder maar toch voel ik mensen nu beter aan en ja ik kan zelfs soms letterlijk hun gedachten leren en voelen.’

Men ‘weet’ plotseling gevoelens en verdriet bij anderen, of men ‘weet’ dat iemand een ernstige ziekte onder de leden heeft, zoals een jonge vader die bij zijn dochtertje van anderhalf ‘zag’ dat zij een hersentumor had. Uit onmacht ging hij niet naar de huisarts, omdat hij niet kon uitleggen hoe hij kon vermoeden dat zij een tumor in haar hoofd had. Pas na drie maanden kreeg zij haar epileptische insult en werd zij verwezen naar een neuroloog die tot een hersenoperatie besloot. Ook heeft men soms het gevoel te weten dat iemand snel zal overlijden. Hetgeen ook meestal blijkt te kloppen. Dit maakt mensen na hun BDE uiterst onzeker; men kan deze ongewild binnenkomende informatie op grond van een verhoogde intuïtieve gevoeligheid niet goed hanteren, en trekt zich vaak in zichzelf terug. Men vermijdt plaatsen veel mensen aanwezig zijn, zoals een supermarkt of openbaar vervoer. Men durft niet over deze nieuwe en ongewilde eigenschap te praten uit angst afgewezen of zelfs gek verklaard te worden. Want meestal worden andere mensen erg onzeker als ze weten dat iemand ’door hen heen kan kijken’.

‘Toegenomen spiritualiteit’

[Pim van Lommel, p.79]

‘Na een BDE kan het gevoel ontstaan dat het ‘oude’ zelf is gestorven en dat een nieuwe persoon is geboren. Men ervaart de BDE en de daarop volgende veranderingen op een spirituele manier als een dood en een hergeboorte. Er is een toegenomen religiositeit en interesse in spiritualiteit, meditatie, gebed en overgave, terwijl men, zoals al is gemeld, een duidelijke teruggang meldt in kerkbezoek en in waardering van de geïnstitutionaliseerde godsdienst. Men heeft een kostbaar leven teruggekregen en men beschouwt dit leven als een unieke missie, met een verhoogd gevoel van spirituele bestemming. Men voelt zich onderdeel van een zinvol universum. Men krijgt een meer filosofische levenshouding.’

Wat zijn de gevolgen van een BDE?

[bron: Pim van Lommel, p.68-69]

‘De gemelde veranderingen ontstaan waarschijnlijk door het bewust ervaren van een dimensie waar tijd en afstand geen rol spelen, waar verleden en toekomst geschouwd kunnen worden, waar men zichzelf compleet voelt en geheeld weet, en waar oneindige kennis en onvoorwaardelijke liefde kunnen worden ervaren. Het veranderde inzicht berust voor mensen na een BDE niet meer op geloof, maar op een zeker weten.

‘De gevolgen zijn zo ingrijpend geweest voor mijn verdere leven: de tijdloosheid die ik ervaren heb; de wetenschap dat mijn bewustzijn buiten mijn lichaam blijft bestaan. het was genoeg om mijn leven te ontwrichten.’

Mensen kunnen heimwee voelen naar hun BDE door het onvergetelijke gevoel van vrede, acceptatie en liefde waar zij tijdens deze ervaring mee in aanraking kwamen. De levensveranderingen komen dan ook in belangrijke mate voort uit het nieuwe inzicht dat liefde en aandacht voor zichzelf, anderen en de natuur het belangrijkste is en dat de dood niet het einde van alles is. door de BDE weet men nu uit eigen ervaring dat na de lichamelijke dood het ‘leven’ doorgaat.

‘Na die ervaring zag ik het allemaal anders: er komt iets na de dood en het is goed. De dood is alleen een verlossing uit je lichaam.’

Deze ‘gelukzalige’ beschrijving roept de vraag op waarom deze patiënt (en overige patiënten in een gelijksoortige BDE-ervaring) deze mooie buitenaardse dimensie mogen meemaken en waarom zij daarna toch weer terugkeren in hun lichaam, zodat hun leven zelfs ontwricht kan worden door de ‘negatieve’ sfeer die hier op aarde hangt.

Het antwoord op deze vraag kan aldus luiden: Omdat ik in dit stadium van lezen van dit boek niet weet of de auteur deze vraag ook zal stellen en of hij daarop een antwoord geeft, hierbij mijn suggestie. Ik heb elders gelezen dat BDE-ervaringen vooral voorkomen bij die mensen die worstelen met het leven en vooral worstelen met hun eigen taak in dit leven, hun plaats hier op aarde. Men kan zich in zo’n situatie voorstellen dat een BDE-ervaring dan uitkomst kan bieden, vanwege zoals hierboven geformuleerd staat: men weet zijn (oude?; dogmatische?) geloof veranderd in ‘een zeker weten van het leven na dit leven’, zodat betrokkene de angst voor de dood heeft overwonnen en waardoor men veel vrijer en optimistischer gaat of kan gaan leven.

Dat betekent onder meer dat de patiënt ook in staat is door alle stoffelijke feiten van dit aardse leven, door alle negatieve energie ‘heen te prikken’ en zijn eigen leven zo goed mogelijk te gebruiken om vanwege dat perspectief op een (veel) mooier vervolgleven buiten de aarde, het huidige leven met zijn onvoltooide taken eerst fatsoenlijk af te ronden en dan te vertrekken naar een volgende bestemming. Dit is in mijn gevoel de enige logische verklaring van het bestaan van BDE-ervaringen om de betrokken zielen te helpen door dit zware leven op aarde, want die is vaak niet voor de poes. Overigens nooit ‘te zwaar’, want dat zou de scheppende bron nooit toestaan. Het is dus altijd ‘te zwaar’ voor het eigen psychische gevoel, maar in de ziel weet de betrokkene, dat hij sterk genoeg is om het aan te kunnen en te overleven. Alleen is 95% van de mensheid niet in staat om die zielenkennis te bereiken en daar houvast uit te halen. Daarom zijn er gemiddeld gesproken vele levens op aarde nodig, om zich die eigenschappen en vaardigheden te kunnen ontwikkelen.

Ontmoetingen met een stralend licht of een wezen van licht

[bron: Pim van Lommel, zie voorgaande blogs, p. 59]

‘ (….) waar ik werd ondergedompeld in een gevoel van totale liefde. Ik begreep met extreme helderheid waarom ik kanker had gekregen. Waarom ik in de eerste plaats in dit leven was geplaatst. Welke rol eenieder van mijn familie in mijn leven speelde in samenhang met het grote schema waarin alles vastligt, en in het algemeen hoe het leven in elkaar zit. De helderheid en het inzicht die ik in die toestand bezat, zijn ronduit onbeschrijfelijk. Woorden lijken deze ervaring te beperken – ik was op een plaats waar ik begreep hoeveel meer er is dan wij in onze driedimensionale wereld kunnen bevatten. Ik besefte wat voor geschenk dit was, en dat ik omgeven was door liefhebbende spirituele lichtwezens die voortdurend rondom mij aanwezig waren.’