Paradox betekent een ‘schijnbare tegenstelling’ zo leerde ik op school, maar wat betekent dat eigenlijk? Schijnbaar is ‘onecht’ of ‘vals’, want geen ware tegenstelling. Maar daarmee weten we nog niets.
Volgens Wikipedia betekent een paradox een tegenstrijdige conclusie die niettemin ontstaat als gevolg van een correcte redenatie binnen een correcte vooronderstelling.[i]
De vervolgvraag is dus of een ‘schijnbare tegenstelling’ identiek is aan een ‘tegenstrijdige conclusie’? Want hoe kun je tot dat laatste komen als er toch sprake is van een ‘correcte vooronderstelling’? Dat lijkt mij een onmogelijkheid, en daarom heb ik net een andere sleutel tot dit probleem of dilemma gevonden. Ik heb deze inleiding daarom er maar bij verzonnen.
Mijn betoog begint met de (bekende) levensvraag: wie is de mens en wie is de oerbron? Deze vraag is voor het allergrootste deel van de mensheid onbeantwoordbaar. Maar persoonlijk heb ik er wel een antwoord op, zoals op deze site wel is gebleken. Ik versta onder de mens het deeltje van de oerbron die de keuze heeft gemaakt om de zwaarste levensweg te bewandelen die in het universum (als onderdeel van de universa) denkbaar is omdat het onder die voorwaarde mogelijk wordt gelijk te worden aan die oerbron en dan moet je alle onderdelen van de schepping, in zowel de geestelijke zin bestaat (‘gedachte- of scheppingskracht’) als in gematerialiseerde vorm (door het voor ons zichtbare zonnestelsel als het universum) te doorlopen.
Stel nu dat er geen sprake is één heelal, maar ook – zoals universa – een oneindig aantal heelallen of ‘kosmossen’. Dat kán, want in de schepping als zodanig is niets onmogelijk. De oerbron en de oerintelligentie zijn onuitputtelijk groot en oneindig gevarieerd, en ook nog eens eeuwig bestaand. Maar we als gedeeltelijke mensen (met opgesplitste zielen, want we hebben voor die lange reis door de dimensies heen besloten om ons op te delen in twee (of meer) delen, die aan het einde van de ‘rit’ weer samenkomen en dan als bewuste ziel samenvloeien; omdat we de aardse dualiteit overwonnen hebben. Dat is ons evolutionaire pad.
Maar de oerbron – ‘zo boven, zo beneden’ – heeft ook een eigen evolutieproces of – pad, maar dan op een heel ander niveau, waar het menselijk denken niet ‘bij’ kan (omdat een deel van zijn denkvermogen via zijn eigen DNA maar voor 30% geactiveerd is). Daarom bestaat de aardse mens alleen met een beperkte denkcapaciteit.
De evolutie van de oerbron zelf betekent dus ook een groei van het eigen evolutieproces dat zich in het dáár bestaande multidimensionaliteit oneindig uitbreidt en dus zelf ook groeit en groeit en blijft groeien. Daar staat geen maat op (omdat ons denken te beperkt is) omdat wij ons die oneindigheid niet kunnen voorstellen of zien.
Vanwege ons beperkte bevattingsvermogen zijn al onze zintuigen en denkvermogens óók beperkt. Daar hoeven we ook geen punt van te maken, omdat we dat geheim of die sleutel ooit zullen ontdekken en dan pas gaan ‘weten’ wat dat ‘zonder maat’ inhoudt.
En dus is de conclusie van deze stelling of deze blog dat hier het begrip paradox is ‘ontstaan’ omdat we geen idee hebben van die oneindige en eeuwige werkelijkheid die door de oerbron geschapen is. Want als een oneindige kosmische denk- en energievorm (of vermogen) die ‘eigen’ wegen bewandelt om die kosmos en universa verder te laten groeien.
Een paradox is dus iets dat in ons eigen denken en denkwereld niet te verklaren is en daarom noemen we het ‘schijnbaar’ omdat we zijn opgevoed met de gedachte of idee dat schijnbaar niet mag of kan bestaan. Dus daarom die ‘tegenstrijdige conclusie’ omdat we er zelf niets van begrijpen. We gaan het pas begrijpen als we alle ‘oerbronkennis’ in huis (het hart) hebben gekregen, ontvangen door de moeite die we daarvoor hebben gedaan. Zo worden we op onze beurt zelf beloond door die oerbron. En zijn zelf Schepper geworden.
Een tweede conclusie is dat er onmogelijk maar één kosmos of ‘heelal’ kan bestaan omdat het een ‘beperkend’ woord is; dat in het echt niet bestaat want de schepping is onbeperkt.
Aquarius 