Werkelijk leven…

‘Leeft u werkelijk? Voor veel mensen lijkt dit een vreemde vraag. ‘Ja, natuurlijk’, zullen zij zeggen, want zij zijn immers niet dood. In dat opzicht hebben zijn natuurlijk gelijk, want biologisch gezien leven zij inderdaad.

Maar leeft men ook werkelijk op een dieper en bewuster niveau, waarop de essentie van het leven werkelijk gevoeld en ervaren wordt?

Deze vraag wordt al lastiger want als men hierover gaat nadenken, dan komt men vaak tot de conclusie dat men niet echt weet wat werkelijk bewust leven is.

Veel mensen zijn zo druk in de weer met hun werk en hun bezigheden dat zij vaak niet de tijd nemen om het ‘leven’ werkelijk te ervaren.

Pas als men tijdens een korte vakantie of een stille dag het denken tot rust kan laten komen, begint men te beseffen of te ervaren dat het leven misschien meer zou kunnen zijn.

Veel meer dan alleen de uiterlijke omstandigheden die in de vorm van werk en andere bezigheden op de mens afkomen.

Geleidelijk opent men zich dan voor andere aspecten van het leven. Dat kan bijvoorbeeld de natuur zijn, maar ook iets wat met een dieper  filosofisch of spiritueel inzicht te maken heeft.

Als men deze beweging in zichzelf toestaat, komt men tot in steeds diepere lagen van het werkelijke leven terecht. Men gaat het leven in zichzelf ervaren en de verbinding met de directe omgeving zien waarin men zich bevindt.

Als deze beweging nog een tijdje doorzet, vindt er niet alleen een proces van levensverruiming plaats, maar ook een vorm van onthechting.

Men ziet dat het werk en andere uiterlijke omstandigheden minder belangrijk worden en slechts een onderdeel zijn van het totale beeld van het zijn op aarde.

Het besef dat het leven dus meer is dan alleen maar de dagelijkse bezigheden in de vorm van werk en andere dingen, is het eerste niveau van bewustwording.

Vergeet niet… dl 7

Wat heb je daar in je hand?

‘Er is een schitterende christelijke legende die zegt dat God ieder mens naar de wereld stuurt met een bijzondere boodschap om over te brengen, met een bijzonder lied om voor anderen te zingen, met een speciale daad van liefde om weg te schenken. Niemand anders kan onze boodschap overbrengen, ons lied zingen of onze liefde geven. Alleen wij. Ik vind dat een mooie legende. Ze herinnert ons eraan dat ieder van ons iets waardevols te bieden heeft voor het leven op onze wereld. Iets wat deze wereld tot een beter oord kan maken.’ [citaat uit het werk van John Powell.]

‘Maar misschien worstel je wel met deze gedachte, vooral wanneer het gaat om het aanpakken van problemen in onze samenleving. Wanneer we kijken naar die dingen die heden ten dage zoveel menselijk lijden veroorzaken – zaken als armoede, aids, verslaving, misdaad, werkloosheid, ziekte, eenzaamheid, de lijst is bijna eindeloos – en wanneer we worden uitgedaagd om een wezenlijk verschil te maken, komen we vaak met allerlei excuses aanzetten waarom we dat niet kunnen.

‘Onze excuses variëren nogal. Meestal hebben ze te maken met het gebrek aan capaciteiten of hulpmiddelen. We hebben de benodigde kwalificaties niet. We hebben niet genoeg geld. We hebben geen tijd. We beschikken niet over de benodigde vaardigheden. We hebben geen invloed van betekenis. We hebben geen adequate kennis. We hebben de benodigde energie niet. En gewapend met de een of andere reden rechtvaardigen we dus ons gebrek aan actie en proberen w te ontsnappen aan onze persoonlijke verantwoordelijkheid om te bouwen aan een betere wereld.’

Geen wonder dus dat we het leven op aarde zo vaak moeten overdoen via het Rad van Wedergeboorte ofwel reïncarnatie; omdat de weg naar zelfbeheersing en ego-loosheid om het meesterschap te bereiken zo’n immens moeilijk traject is. Maar als je die drempel hebt overwonnen, dan ben je ook een hele grote meester! Waar andere planeetbewoners vol bewondering naar kijken, omdat dat meesterschap in vrije wil en uit eigen keuze is gegaan en ‘veroverd’ of volbracht.