Nederlands Paperback 9789493165786 23 juni 2020 492 pagina’s
Alle productspecificaties
Samenvatting
Het Jozef Rulof Naslagwerk Deel 1 Ons Hiernamaals Bronnen van de toelichting In de ‘toelichting bij de boeken van Jozef Rulof’ beschrijven we als uitgever de kern van zijn zienswijze in 140 artikelen. De vier delen van ‘Het Jozef Rulof Naslagwerk’ bevatten naast deze artikelen ook de bronteksten uit de 27 boeken van Jozef Rulof (1898-1952) waarop deze artikelen gebaseerd zijn. In dit eerste deel komen de volgende onderwerpen aan bod: Ons Hiernamaals * Bijnadoodervaring * Uittreding * Sferen in het hiernamaals *Lichtsferen * Eerste lichtsfeer * Tweede lichtsfeer * Derde lichtsfeer * Zomerland – vierde lichtsfeer * Vijfde lichtsfeer * Zesde lichtsfeer * Zevende lichtsfeer * Mentale gebieden * Hemel * Gene Zijde * Kindersferen * Weide * Overgang Sterven als overgaan * De dood * Geest en geestelijk lichaam * Crematie of begraven * Balseming * Orgaandonatie en transplantatie * Aura * Fluïdekoord * Euthanasie en zelfmoord * Schijndood * Geesten op aarde * Duistere sferen * Schemerland * Land van haat en hartstocht en geweld * Dal van smarten * Hel * Dante en Doré * Engel * Lantos * Meesters * Alcar * Zelanus * Boeken over het hiernamaals
Stelling: Onderstaande analyse is een uiterst vruchtbaar thema om het onderwerp bespreekbaar te maken waarbij de kerkelijke dogmatiek buiten beschouwing kan blijven, omdat dat een ‘gebed zonder einde’ wordt. Filosofisch behoort de vraag of de mens zijn eigen levensloop mag of kan bepalen namelijk wel besproken te worden en dan staan de kerkelijke dogmata tegenover de seculiere opvattingen van respect betonen tegenover het besluit om suïcide te mogen plegen, want je bent ‘de baas over het eigen leven’. Het is alleen de dwingende filosofische vraag of dat een oplossing brengt, aangezien bijna niemand inzicht heeft in de eeuwige vraag of het leven wel of niet doorgaat. Laat staan waar je voor komt te staan dat als eenmaal de daad gepleegd is, er grote verassingen kunnen bestaan, waar niemand mee rekening heeft gehouden, namelijk dat je zonder fysiek lichaam verder door een ander leven zult moeten gaan. Daarop is geen antwoord te geven, maar de bedoeling van deze opmerking is wel om duidelijk te maken dat dit probleem onbeantwoordbaar is onder de huidige fixaties aan beide kanten.
Hoe gaan we dus met deze onbekende vraagstukken om? Of beter: hoe zou het advies moeten luiden? Er bestaan namelijk genoeg boeken over ‘gesprekken met genezijde’ – met als voorbeeld de oude boeken van Jakob Lorber [i] en anderen, op Google te vinden – waaruit blijkt dat het ‘leven’ wel degelijk doorgaat, maar in een andere vorm. En de enige die hierover meer inzicht kan vinden en de ‘probleempersoon’ zelf, die geen contact met zijn eigen ziel heeft (kunnen) ontwikkelen. En daaruit zou kunnen blijken dat je ook je eigen oude problemen van jouw lichamelijke ongemak ‘meeneemt’. In dat geval schiet je er niets mee op en mag je het opnieuw in een volgend leven op een planeet – al dan niet de aarde – weer mogen uitproberen.
Niet elke tobbende jongere heeft direct een stoornis (Jan Warndorff, Opinie/Trouw, 10-5-24)
‘Recent besprak de Tweede Kamer een voorstel om suïcidebeleid te verankeren in wetgeving. Want de gevallen van (pogingen tot) zelfdoding lopen op tot zorgelijke hoogten, vooral in de leeftijdscategorie tot dertig jaar.
Deze ontwikkeling hangt samen met de toenemende mentale en emotionele problematiek onder jongeren, wat vooral in verband wordt gebracht met de giftige werking van sociale media en met kwesties als de klimaatcrisis, het woningtekort en bestaansonzekerheid, school- en prestatiedruk.
Maar de wachtrijen bij de geestelijke gezondheidszorg zijn inmiddels ‘gigantisch’, met meer dan 97.000 wachtenden eind vorig jaar.
*Dit alles moet dus in komende kabinetten geregeld worden, maar dan zonder dogma’s.
‘Waar je echter nooit iets over leest is existentiële problematiek: de worsteling met klassieke levensvragen als ‘wie ben ik’ en ‘wat zal ik doen’? Hoe kan het dat er leven bestaat, wat is hiervan de zin of de bedoeling?
*Te vrezen valt dat zelfs psychiaters en psychologen onkundig zijn met dit type vraagstukken.
‘Ik kan mij nog goed herinneren hoe sterk deze existentiële vragen zich juist tijdens de puberteit aan me opdrongen, en hoe ik soms het gevoel kon hebben er inderdaad gek van te worden. Terwijl de volwassenen om me heen daar nauwelijks last van leken te hebben, die draaiden schijnbaar fluitend met de maatschappij mee – alsof het leven alleen maar leuk en gemakkelijk is.
Je wordt als jongere dus heel erg alleen gelaten met je existentiële vragen, met vaak alleen popliedjes als bron van herkenning en soelaas.
Maar als hier geen aandacht en erkenning voor is, en je krijgt bovendien al die deprimerende kwesties van deze tijd op je bord, dan is het goed voorstelbaar dat dit tenminste bijdraagt aan mentale problematiek, of dat het tot gedragingen leidt die je zo kunt labelen. Zo worden de problemen echter gepsychologiseerd en geïndividualiseerd – alsof de jonge persoon een stoornis heeft die in principe door de ggz kan worden verholpen.
Maar nog afgezien van de lange wachtlijsten: jongeren die met existentiële problematiek kampen, zijn na tien of vijftien sessies bij de ggz nog niet gefikst. We kunnen ze beter verwijzen naar geestelijke verzorgers (of raadspersonen) die worden opgeleid door bijvoorbeeld de Universiteit voor Humanistiek.
*Als meer ‘onafhankelijke’ instantie wellicht ’n nuttige suggestie!
Daar kunnen ze vaak terecht zónder wachtlijsten. Want als we hun vragen niet herkennen, is dat een ernstige en tragische blinde vlek in de hele samenleving.
*Dit is een zeer terechte conclusie!
[Jan Warndorff is humanisticus en filosofisch schrijver]
De ziel is onsterfelijk en altijd in handen van de goddelijke leiding. Het lichaam zal sterven, maar dat doet het toch wel, dus daarom klampt men zich aan deze angst vast. Bedenk goed dat de omstandigheden in de stof niet werkelijk zijn, maar slechts gekozen om dat te geven wat werkelijk nodig is voor de ontwikkeling van de ziel en om dat af te maken wat men begonnen is, hoe vreemd en hoe naar en hoe ogenschijnlijk onmenselijk dit ook lijkt te zijn. Bedenk dat het slechts een lijden is van het vergankelijke lichaam dat een instrument is van de ziel, maar de ziel zelf lijdt niet. Alles wat overkomt, is een gevolg van handelingen uit het verleden en de totale optelsom van dit handelen maakt je heden en ook je toekomst.
De aarde biedt een scala aan verschillende lessen en omstandigheden, maar wat de meeste mensen nog niet weten, is dat bepaalde lessen zo moeilijk zijn dat zij in de stof niet altijd herkend worden. Een ziel kan zich voornemen om een oorlog mee te maken en daarin te sterven, om deze ervaring op te doen. Een ziel kan een moord of een verkrachting mee moeten maken eenvoudig omdat deze ziel dat in een vorig leven iemand anders heeft aangedaan. Een ziel kan ook een lichaam tot zich nemen dat zwaar ziek zal worden omdat deze ervaring een bepaalde les die in een gezond lichaam niet geleerd kan worden. Dit soort situaties leidt dan tot onvrede in het menselijk lichaam, want in de stof is men zich vaak niet bewust van dat men deze dingen als les of als karma moet ondergaan. Men wordt dan boos en protesteert; dat is echter niet erg zolang de uiteindelijke les toch verstaan wordt. Wat ook vaak gebeurt, is dat het stoflichaam en het ‘ik’ zich verzetten tegen de, vaak moeilijke, omstandigheden van het lichaam en men dan het leven en het lichaam wil verlaten voordat de les en het karma compleet zijn. Men pleegt dan zelfmoord. Wat men echter vergeet, is dat men deze gedachte slechts heeft als lichaam, maar niet als ziel. op het moment dat de ziele dan ontsnapt uit het lichaam, komt zij tot de ontdekking dat de les niet voltooid is en men zal de les opnieuw moeten ervaren. Dit is voor velen een probleem omdat de les soms te zwaar lijkt te zijn om als mens te kunnen dragen. Toch is het juist wat de ziel sterker maakt. Bovendien is het soms mogelijk dat de omstandigheden waarin men deze les opnieuw moet ondergaan niet ideaal zijn, dat wil zeggen dat de volgende keer zwaarder en moeilijker zou kunnen zijn. Ontsnappen door het aardse woonhuis neer te halen, heeft dus geen zin en is alleen een gevolg van angst. Maar waarom zou men eigenlijk bang zijn?
[Bron: Jaap Hiddinga, Engelen en visioenen. Openbaringen over de evolutie van de ziel. Ankh Hermes 2010; 76-77]
‘Lin Zhang zoekt in de hersenen naar de moleculaire handtekening van zelfdoding’ (Karlijn Saris, Katern Wetenschap/nrc.nl, 28 oktober 2023)
Lin Zhang hoopt in de hersenen de moleculaire pathologie van zelfdoding te vinden. Met haar promotie legt ze het eerste stukje van die puzzel. „Dit wordt mijn levenslange missie.”
Het Nederlands Herseninstituut had iets te vieren afgelopen maand: ze ontvingen hun vijfduizendste hersendonor. „We hebben binnenkort meer opbergruimte nodig”, zegt promovenda Lin Zhang (36) als ze door de gangen loopt van het gebouw vlak naast het Amsterdam UMC, langs hoge archiefkasten die langzaam vol raken. Niet met hersenen zoals je ze in het biologieboek ziet, de klompen van kronkelende structuren, maar fijn geprepareerd tot doorzichtige, flinterdunne reepjes. Zoals de net losgelaten huid van een slang. In niets lijkt wat in de houten uitschuiflades ligt nog op het orgaan dat ooit een mensenleven aanstuurde.
In deze hersenbank liggen breinen die je nergens anders ter wereld vindt, zoals van patiënten die euthanasie ondergingen. En er is meer. Zang pakt een potje met doorzichtige vloeistof uit een vitrine. Een witte structuur ter grootte van een knikker dobbert heen en weer. „De hypothalamus”, zegt de promovenda, na jaren nog zichtbaar gefascineerd door wat ze ziet drijven. „Wij zijn de enige hersenbank ter wereld die deze structuur prepareert. Het stuurt alle essentiële functies van ons brein aan: slapen, eten, emotieregulatie.”
Moleculaire handtekening
Voor neurowetenschappers zoals Zhang is deze plek het paradijs. Hier deed ze de fundamentele ontdekking waarvan ze al jarenlang droomde; ze vond de moleculaire handtekening van suïcide. „Bijna 90 procent van de mensen die tot zelfdoding overgaat heeft onderliggend psychisch lijden – zware depressies, psychoses. Maar ik vond specifieke moleculen die vrijkomen bij mensen die overgingen tot suïcide; andere moleculen dan die kenmerkend zijn voor de onderliggende psychische ziekte, en in andere hersengebieden.”
Het gaat om de zogeheten purinerge receptoren P2RX7 en P2RY12, allebei in de hippocampus. Wat dat zegt? „Zelfdoding blijkt een eigen circuit te hebben in het brein.”
Als forensisch arts en lijkschouwer in China zag Zhang meer dan vijfhonderd lichamen waarvan ze de doodsoorzaak moest vaststellen. Vermoedde ze zelfdoding, dan was dat vaak niet te bewijzen. Wereldwijd lopen artsen daar tegenaan. „In veel ontwikkelingslanden heerst een taboe op suïcide. Afscheidsbrieven en ander bewijsmateriaal wordt door familieleden vaak achtergehouden.”
Stel je voor, dacht Zhang, dat we in de hersenen een marker kunnen vinden die suïcide als doodsoorzaak zwart-op-wit uitwijst of uitsluit. Zo’n ontdekking zou zelfs deuren kunnen openen naar behandelingen. „Per jaar doen wereldwijd zo’n zevenhonderdduizend mensen een fatale suïcidepoging”, zegt Zhang. „Dat zijn slechts de geregistreerde gevallen, waarvan is vastgesteld dat het om zelfdoding ging.”
Nu Zhang de eerste moleculen heeft gevonden in haar zoektocht naar de ‘pathologie van suïcide’, verwacht ze dat er meer stofjes te vinden zijn. Dat hoopt ze althans, want deze marker is vijftien uur na overlijden niet meer zichtbaar onder de microscoop. Zhang vond wat ze zocht in hersenpreparaten van mensen die legale euthanasie ondergingen. Die hersenen worden snel nadat de dood is ingetreden geconserveerd. „Maar meestal vinden we een patiënt na zelfdoding veel later dan binnen vijftien uur. Ik moeten dus blijven doorzoeken.”
Met haar fundamentele vragen is het niet gek dat Zhang zes jaar geleden met open armen werd ontvangen in de onderzoeksgroep van hersenonderzoeker Dick Swaab, bekend van zijn boek Wij zijn ons brein (2010). Werk je in het lab van Swaab, dan deel je de diepe overtuiging dat uiteindelijk al onze gedragingen en beslissingen terug te voeren zijn op hoe onze hersenen zich hebben ontwikkeld. „Natuurlijk zijn wij ons brein”, zegt ook Zhang desgevraagd. „Wat anders?!”
Littekens in het brein
Geldt dat dan ook voor suïcide, volgens de meest recente wetenschappelijke inzichten eigenlijk altijd een combinatie van aanleg en omgevingsfactoren? Als het aan Zhang ligt wel. „Als die omgevingsfactoren sterk genoeg zijn, zullen ook die hun littekens achterlaten in het brein.”
Zhang is een vreemde eend in de bijt in Swaabs onderzoeksgroep. Deze maand promoveert ze zonder dat ze een officieel promotietraject aflegde, zoals dat eigenlijk hoort. Voor onderzoeksbeurzen kwam ze dus niet in aanmerking. „Mijn promotor staat lezingen te geven om mijn onderzoek te financieren”, zegt Zhang. „Ik ben hem ontzettend dankbaar dat hij mij deze kans geeft. Hij ziet het belang van mijn onderzoek en heeft kennelijk veel vertrouwen in wat ik op het spoor ben.”
Op de omslag van haar promotieboekje staat een Aziatische vrouw in een rode jurk, geschilderd door een bekende Chinese kunstenares. Je ziet haar van de achterkant, lang zwart haar valt over haar rug. Een horizontale lijn van grijze blokken vormt de contouren van een muur. De Chinese Muur. Draai je het boek om, dan zie je alleen nog die blokken. Is de vrouw gesprongen? Of omgedraaid en weggelopen?
„Ik realiseer me nu dat ik degene ben die een verschil kan maken voor al deze patiënten”, zegt Zhang met nauwelijks te onderdrukken opwinding. Of ze ooit weer aan het werk gaat als arts? Ze verwacht het niet. „Dit wordt waarschijnlijk een levenslange missie.”
Praten over zelfdoding kan bij de landelijke hulplijn 113 Zelfmoordpreventie. Telefoon 0800-0113 of www.113.nl
Als het treinverkeer ‘weer een keer’ ontregeld is omdat er iemand voor een trein is gesprongen, doe ik altijd mijn best om stil te staan bij het feit dat diegene die voor de trein sprong zich waarschijnlijk behoorlijk rot voelde. Ik denk aan de familie, mogelijke vrienden en kennissen van de overledene. Ik neem een moment om ze sterkte en het beste toe te wensen.
Ik heb nooit echt begrepen hoe mensen vol onbegrip en hard kunnen reageren als er iemand zichzelf van het leven berooft. Het doet me altijd denken aan hoe koud en hard de maatschappij kan zijn en hoe nodig hierin verandering dient te komen. Ja, natuurlijk kan ik het zeker ook lastig vinden als het treinverkeer voor de zoveelste keer ontregeld is. Het treinverkeer is op zo’n moment echter niet het enige wat ontregeld is. De gehele samenleving is in veel opzichten in grote mate ontregeld! Het is een ontregeling die al een hele lange tijd voortduurt. Dit wil niet zeggen dat er geen verandering kan komen in deze situatie.
Heel graag zou ik een samenleving zien waarin alles zodanig is geregeld dat niemand zich ‘genoodzaakt’ ziet om maar een einde te maken aan zijn of haar leven. Het beëindigen van je leven is namelijk niet de oplossing. Een samenleving kan alleen maar alles goed geregeld hebben als het liefdevolle hart van genoeg mensen betrokken is en het verstand het hart dient in het bereiken van haar doeleinden. Alleen zo ontstaat een werkelijke zingevende orde voor iedereen.
Is het gepast om naar de maatschappelijke toestand te kijken waar het gaat om het voorkomen dat mensen zelfmoord plegen? Ja zeker! Een beetje zoals het gepast is om wanneer een kind problemen ervaart bij therapie niet alleen naar het kind zelf te kijken maar ook naar het gezin (het ‘systeem’ waar het kind deel van uitmaakt’). Het is in het leven niet ongewoon dat mensen zich in bepaalde situaties machteloos voelen als een klein kind en niet weten wat te doen. Er wordt ons vaak ook niet geleerd wat te doen met die delen van ons die zich machteloos voelen als een klein kind. Volwassen mensen zijn uiteindelijk zelf verantwoordelijk voor hun leven maar in elk geval een beetje naar elkaar omkijken is onze gezamenlijke verantwoordelijkheid! Het nemen van deze verantwoordelijkheid versterkt de samenleving waar we deel van uitmaken – het versterkt onszelf.
*Helaas weten heel veel mensen niet hoe ze deze verantwoordelijkheid kunnen of moeten opnemen en inhoud geven. Ouders kunnen dat namelijk ook tijdens de opvoeding niet uitgelegd krijgen aan hun kinderen, dan alleen maar zorgen dat je je schoolopleiding zult afronden en vervolgens een vervolgopleiding te kiezen waarmee je later een goed inkomen zult verdienen. Die kinderen hebben aan dat advies helemaal niets.
Wat doen we als we mensen met zelfmoord gedachten niet helpen? Wat doen we als we ons niet inzetten om op een actieve manier bij te dragen aan een meer vreedzame samenleving? Wat doen we als we niet ons hart volgen en ons verstand ons hierbij laten helpen? We plegen in dat geval psychische zelfmoord. ‘Oh, daar gaat een droom…nog een…ach, het was slechts een droom…’Een beetje zoals in het nummer ‘Losing my religion’ van R.E.M.
Wat gebeurt er als we onze dromen laten sterven? Martin Luther King zei dat we sterven op de dag dat we stoppen met praten over de dingen die ertoe doen. We verliezen als we niet langer ons hart volgen.
Als we weigeren ons hart te volgen, verliezen we ons het zicht op onze Ziel. En is niet elk stukje ‘Ziel’ je meer waard dan een duizend werelden? Ik kan me voorstellen dat mensen zelfmoord overdenken omdat ze willen voorkomen dat ze hun ‘Ziel verliezen’ in de gekte van de gemechaniseerde en vaak verstikkende samenleving. De enige manier om de ‘Ziel te redden’ is echter, door onze angst om ons hart te volgen los te laten. We geven onze schuldgevoelens, gevoelens van schaamte en verdriet beetje bij beetje over en weten dat onze Ziel ongedeerd blijft. Onze Ziel kan als het ware bedekt worden door een dik wolkendek maar sterft nooit.
*Deze alinea is onbegrijpelijk.
Wat gebeurt er als we psychische zelfmoord plegen? Wat gebeurt er als we bang zijn voor wat er zal gebeuren als we werkelijk gehoor geven aan de roeping in ons hart? We kunnen bijvoorbeeld de angst hebben dan anderen op een manier reageren die ons niet aanstaat. Wat als we vasthouden aan deze angst?
Als er teveel mensen vasthouden aan angst, schuld en haat, als teveel mensen psychisch zelfmoord plegen en hun meest diepe liefdevolle Kern ontkennen, dan zal dit zich duidelijk aftekenen op het fysieke collectieve niveau. We zullen dingen zien zoals bijvoorbeeld een ineenstorting van het ecosysteem of andere catastrofes. Willen we onszelf als mensheid dit echt aandoen? We zijn hier echt niet toe genoodzaakt! Er is een andere weg.
Laten we samen bereid zijn deze andere weg te vinden. De weg die ons bij een collectieve afgrond vandaan leidt. Dat wat we dienen te volgen is die liefdevolle en vreedzame innerlijke stem die ons uit onze wanhoop trekt. We leren denken op een ander niveau. Dit is nodig want, zoals Einstein zei: “problemen kunnen niet opgelost worden op het niveau waarop we ze creëerden.” We dienen dit niveau te overstijgen. Niet door het fysieke lichaam te verwerpen. Wel door onze gevoelens en gedachten van schuld en angst, verdriet en woede steeds meer af te leggen. We hoeven deze versleten attributen niet te dragen. We mogen leven in de onaangetaste naaktheid van de Ziel.
Ik las eens in een spiritueel boek over vergeving dat er in de 20e eeuw meer mensen zijn gestorven door zelfmoord dan door oorlogen. Is dat niet verschrikkelijk?
Nee, niet langer willen we onze Ziel ‘opofferen’! In plaats daarvan dienen we onze diepste angsten en zorgen op te lossen in het brandende vuur van vergeving. We dienen moedig te zijn. We dienen ons over te geven aan Liefde in universele zin. We dienen bereid te zijn een instrument te zijn van vrede. Er zijn mensen die hun leven geven terwijl ze handelen vanuit haat. Ze hebben eerst psychische zelfmoord gepleegd. Wat treurig! Mensen plegen psychische zelfmoord in verschillende gradaties. Het uit zich op verschillende manieren van ongezond handelen: roken, niet met respect met het milieu omgaan, anderen gebruiken als gebruiksvoorwerp. Zie de collectieve gevolgen van collectieve psychische zelfmoord. Zie hoe individuen, ook gevoelige individuen met het hart op de juiste plaats hieronder lijden. We dienen ons als mensheid meer te richten op het leven met het hart op de juiste plaats. Alleen zo voorkomen we catastrofes.
Hoe meer er vanuit het liefdevolle en vredige hart wordt geleefd en hoe meer het verstand het hart dient, hoe beter catastrofes het hoofd kunnen worden geboden. Dit is wat nodig is. Geld is niet verkeerd maar mensen op hun waarde beoordelen aan de hand van de hoeveelheid geld die ze verdienen is pure afgoderij. Het is een totaal onjuist idee dat verdorven is. Het is een idee dat hoognodig gecorrigeerd dient te worden.
We dienen te handelen vanuit liefdevolle inspiratie. Laten we in het stemhokje of daarbuiten geen psychische zelfmoord plegen. Laten we gedachtegangen die ontwrichtend en ziekmakend zijn geen stem geven of deze de ruimte geven door te besluiten maar helemaal niet te stemmen. Laten we zo mogelijk altijd stemmen op de meest mens-, dier- en milieuvriendelijke partij. En laten we deze partij voor, tijdens en na verkiezingen vanuit liefde zoveel mogelijk inspireren om het juiste te doen. Bijvoorbeeld door voor meer sociale ecologische duurzaamheid te lobbyen. Lobbyen dient niet iets te zijn wat slechts gedaan wordt door grote multinationals die vooral geven om hun korte termijn winst. Nee, we dienen niet toe te geven aan de stem die ons ertoe aanzet (psychische) zelfmoord te plegen. We dienen onze waarheid te vinden en deze met vrede uit te spreken. We mogen anderen zeker wijzen op hun verantwoordelijkheid maar dienen altijd onze eigen verantwoordelijkheid te nemen door dit zoveel mogelijk vanuit een staat van rust en vrede te doen. En natuurlijk mag er passie zijn!
En als mensen niet luisteren is het aan ons om door te gaan ons vanuit vrede uit te spreken en onze ervaring van vrede te verdiepen. Hoe doen we dat?
Toen Jezus aan het kruis hing zou hij volgens de bijbel gezegd hebben: “Heer vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen.” De wereld verkeert voor een groot deel in een gekruisigde toestand en de liefdevolle houding waar vanuit Jezus deze uitspraak deed mag een algemene levenshouding zijn. En als we iets doen wat niet zo liefdevol is, dan mogen we tegen onszelf zeggen: “Heer vergeef mij, want ik weet kennelijk niet helemaal wat ik doe.” Sta dan toe dat de Liefde die nooit of te nimmer veroordeelt jouw waarneming corrigeert en zo je gewaarzijn van de intrinsieke waarde van ieder herstelt! Alleen dit herstelt de wereld. Het doet een diep verrot systeem transformeren. Het wordt verandert door iets dat altijd dieper gaat en hoger is dan elke verdorvenheid. Het wordt verandert door het eeuwig, liefdevol en vredige Licht dat – misschien verborgen maar toch zeker altijd aanwezig – straalt in al onze harten.
Stichting 113 Zelfmoordpreventie heeft het drukker dan ooit. Medewerkers voerden vorig jaar ruim 93.000 gesprekken met suïcidale mensen via de telefoon en chat, bijna drie keer zoveel als in 2016. Dat blijkt uit jaarcijfers die Trouw heeft opgevraagd.
Amber Dujardin, Trouw, 28 januari 2020, 1:00
De stijging houdt geen gelijke tred met het aantal zelfdodingen in Nederland, dat al jaren rond de 1800 per jaar ligt. Volgens 113-psycholoog Judith de Heus speelt de toegenomen naamsbekendheid van 113 een belangrijke rol. Maar de stijging houdt mogelijk ook verband met het gebrek aan goede zorg voor mensen met suïcidale gedachten.
De zorg kan beter, vindt De Heus. Zo is de helft van de jongeren die suïcide pleegt, niet in beeld bij de zorg. Hulpverleners en scholen moeten beter signaleren. De helft van de mensen die suïcide pleegt, gaat in de maand daarvoor langs bij de huisarts, bijvoorbeeld met relatieproblemen, vermoeidheid of pijn. “Ze zeggen meestal niets over suïcide. Huisartsen herkennen dat dan niet.”
Vicieuze cirkel
Eerder deze maand publiceerde 113 onderzoek onder nabestaanden van het hoge aantal jongeren (81) dat in 2017 zelfmoord pleegde. Daarin uitten nabestaanden veel kritiek op het de zorg. Bij veel jongeren was sprake van een of meerdere psychiatrische diagnoses. Zij belandden vaak in een ‘vicieuze cirkel van aanmelding, wachtlijsten, diagnostiek, afwijzingen en verwijzing’.
113 wil, net als de Ivonne van de Venstichting, die zich ook inzet voor suïcidepreventie, dat preventie een verplicht onderdeel van alle opleidingen voor artsen en hulpverleners wordt. Ze dienden in oktober een petitie in bij staatssecretaris Blokhuis (volksgezondheid).
De Heus noemt het werk van 113 ‘dweilen met de kraan open’. “Het helpt wel iets. Maar je moet ook de kraan repareren. Die is zo lek dat in Nederland zelfmoord doodsoorzaak nummer 1 is onder jongeren.”
Worstelt u met gedachten over zelfdoding? Bel 113 Zelfmoordpreventie op 0900 0113 (24 uur per dag te bereiken) of kijk op 113.nl.
Lees ook:
Onder Judith de Heus groeide 113 explosief: ‘Zelfmoordpreventie is dweilen met de kraan open’
Klinisch psycholoog Judith de Heus (42) vertrekt deze week als manager hulpverlening bij 113 Zelfmoordpreventie. ‘Ik hou van het randje tussen leven en dood. Daar kun je zoveel voor iemand betekenen.’
Aquarius 