Hond zonder baasje (Jury van ‘De zin van het leven’, Katern Zaterdag/de Volkskrant, 29-2-20)
(…)
‘[Cile] Schulz besloot ooit geen moeder te worden: ‘Dat is een sterke drijfveer in mijn leven geweest, niet te worden zoals mijn moeder. Zelf geen kinderen krijgen leek mij een logische stap. Moederschap stond voor mij gelijk aan opoffering, eenzaamheid, verlies van identiteit en depressie.’
Haar moeder kreeg na de geboorte van haar derde kind een postnatale depressie; begin jaren zeventig werd die behandeld met valium en het advies rust te zoeken. Het gezin verruilde daarom Arnhem voor een afgelegen boerderijtje in Ruurlo. Achteraf het slechtste wat ze hadden kunnen doen. De depressie sleet dieper in en haar moeder wilde niet worden geholpen. ‘Ze stootte iedereen van zich af, uiteindelijk ook ons, mijn vader en twee broers.’ Ze zou na de scheiding nooit meer een relatie krijgen. ‘Ze eindigde eenzaam, rokend en tv-kijkend in een klein appartementje in Rotterdam, een te grote stad waar ze bijna niemand kende.’
Schulz’ overtuiging dat het gezinsleven niets voor haar was, raakte een paar jaar geleden op drift. Haar ouders overleden, ze brak met haar vriend met wie ze vijftien jaar was geweest en begon een relatie met een getrouwde man. ‘Dat heeft me geen goed gedaan. Hij koos voor zijn gezin. Juist toen begon ik te voelen hoezeer ik dat miste, onderdeel zijn van een groter geheel, ergens bij horen. Ik besefte dat ik mijzelf dat had onthouden. Uit angst voor de eenzaamheid van mijn moeder had ik me eenzaam gemaakt. Ik had het gevoel enorm te hebben gefaald.’
Jezelf spiegelen aan anderen en zelfs aan je moeder is ‘niet normaal’ want ongezond, maar dat zet je ook niet zo gemakkelijk uit je hoofd. Daarom moet je wegens je voorgaande levens waarin datzelfde probleem heeft gespeeld, opnieuw ‘gedaan’ worden zodat je de juiste conclusies en besluiten hebt leren trekken.
(…)
https://krant.volkskrant.nl/titles/volkskrant/7929/publications/886/pages/46
Aquarius 