‘Deskundigen en de menigte’ volgens Tao [3]

‘Voortdurend zal dit beleid er zich op moeten richten,

dat mensen tevreden zijn met wat zij weten en hebben,

en het zal ervoor dienen te zorgen,

dat betweters niet tot handelen komen.

*Dit laatste geldt des te meer voor onze eigen tijd!

‘Deskundigen en de menigte’ volgens Tao [2]

[34] Daarom getuigt het van wijs beleid,

wanneer aan hartstochten geen voedsel wordt verschaft,

maar hongerige magen gevuld worden.

Wanneer eerzucht geknot wordt,

maar lichamelijk welzijn bevorderd.

‘Deskundigen en de menigte’ volgens Tao

[34]’Wie niet voortdurend de deskundigen

in het licht van de schijnwerpers plaatst,

voorkomt dat de menigte twistziek wordt.

Moeilijk verkrijgbare goederen

niet telkens weer onder de publieke aandacht brengen,

draagt ertoe bij, dat roofovervallen uitblijven.

Geen bijzondere aandacht schenken aan dingen die op zichzelf misschien

begerenswaardig zijn,

belet het zaaien van onrust

onder de mensen.‘

*De mensheid is dus nog niets veranderd vergeleken met 2600 jaar geleden. (Tao-Tse: 600 v.C)

‘Verantwoordelijkheid’ vanuit het Pleiadisch Tantrisch Werkboek

We beëindigen ons gesprek met jou: er is nu veel wat je in jezelf moet opnemen en verwerken. En nu willen we graag zeggen dat verantwoordelijkheid, die uit iets anders dan liefde wordt geboren, waarlijk onverantwoord is. Verantwoordelijkheid ontstaan uit iets anders dan liefde is onverantwoord. Want alleen uit liefde kan elke handeling tot een positief eindresultaat leiden. So-la-re-en-do.

*Door deze definitie wat verantwoordelijkheid werkelijk en dus kosmisch betekent, wordt het ook duidelijk waarom (huis)dieren beschikken over de gave van onvoorwaardelijke liefde, want huisdieren zien het uiterlijk van hun baasje niet en voelen zich alleen verantwoordelijk vanuit onvoorwaardelijke liefde vanuit de keuze die hun baasje heeft gemaakt om het dier als gezinslid op te nemen. Het gaat dus om frequentie en trillingsgetallen en verder niet; geen uiterlijk waarop de mens altijd beoordeelt én reageert.

kortheid [19]

De leegte

‘Zonder leegte kan er van een gevuld-zijn en een vol-worden geen sprake zijn. Zo is de leegte het primaire, het wezenlijke en niet de volheid, noch het gevuld-worden.’

*Maar wel geredeneerd vanuit het uitgangspunt dat al het nieuwe’ start vanuit de leegte, aangezien dat niet voor iedere situatie geldt. Namelijk niet voor transformatie vanuit het onvolkomen gemanifesteerde, het bestaande, want in die situatie is er geen leegte! Daarom is het gebruik van het woord ‘het primaire’ hier verwarrend of zelfs onjuist, mede omdat het primaire niet altijd wezenlijk is en niet de volheid, want zoals aangegeven het wezenlijk en de volheid hangen van het einddoel af. Dat is sowieso onbekend en ook vaak onduidelijk. Het geciteerde is aldus niet altijd juist.

Inleiding tot Deel een: De erfenis van Pythagoras.

‘Eeuwenlang hebben beschouwers van de menselijke aard getracht de krachten die de menselijke persoonlijkheid vormen onder één noemer te brengen en beter te begrijpen. (…) Al deze methoden en ‘bewustzijnskaarten’ vertegenwoordigen onze pogingen om aan te tonen dat dat ons universum en onze psyche niet willekeurig of chaotisch zijn, maar een bepaalde [kosmische] structuur en ordening kennen [dus via universele wetten].

[Bron: Dan Millman]

Het levensdoel [2]

Het begrijpen van her levensdoel

Iedereen hier op aarde is bestemd om zich te wijden aan problemen van intermenselijke omgang met elkaar, problemen met het eigen perfectionisme en gebrek aan zelfvertrouwen, en mét al deze kwaliteiten zichzelf te leren ‘zelfhandhaven’ in deze moeilijke, complexe samenleving. Daarom is de Wet van Acceptatie zo belangrijk, omdat zonder het inzicht dat in alle menselijke samenlevingsverbanden (hier en op andere planeten) geen opbouw van Zelfbewustwording mogelijk is. Het menselijke evolutiemodel is namelijk gebaseerd op het ‘gelijke monniken, gelijke kappen’- beginsel en dat betekent dat iedere mensenziel met deze Wet van Evolutie dit Rad van Wedergeboorte dient te doorlopen, omdat iedere betrokken ziel daartoe zelf gekozen heeft uit eigen vrije wil (en daarmee een zielscontract heeft ondertekend).

Dat Rad ziet er overigens voor iedereen anders uit, maar er bestaat een gemeenschappelijke noemer en dat is dat eenmaal gemaakte verkeerde besluiten hersteld kunnen én moeten worden én dat iedereen de verlichting zal bereiken. Want dat is het gevolg van die eenmaal gemaakte keuze om dat pad van evolutie in de lagere dimensionale gebieden te doorlopen én zoals aangegeven contractueel afgerond (met het bereiken van de verlichting zelf). Als dit oefentraject eenmaal doorlopen is en ‘gedaan’, dat vastgelegd wordt in de Akasha Kronieken, zijn we ooit allemaal verlicht en klaar om de hogere treden van de geestelijke verlichting te bereiken en scheppende goden te worden. Dat kan dus alleen met dat toverwoord ‘Acceptatie’, aangezien zelfbeheersing de sleutel in dit verband is. Alle inwijdingsriten zijn namelijk op zelfbeheersing van de kosmische energieën gebouwd.

Daarom hebben we allen te maken met de paradoxen van ‘mooi en lelijk’, ‘lief en wreed’, positief en negatief’. Daarom is alles wat op aarde gebeurt, zelfs de oorlog in Oekraïne én de aardbevingen in Turkije en Syrië noodzakelijke gebeurtenissen omdat we alleen uit die calamiteiten onze lessen kunnen leren. Hoe hard dit ook klinkt, maar het zijn onvermijdelijke zaken zonder welke we niet kunnen groeien. Als je dit alles namelijk kúnt accepteren – hebt ‘geleerd te accepteren’- dan laat je je eigen levensfocus nooit meer los. Want je weet dat de Bron onfeilbaar is en precies ‘weet’ wat wij allemaal nodig hebben om zelf de goddelijk scheppende status te verkrijgen.

‘Wilsverklaring’ een confessioneel politiek probleem @trouw #dit is planeet aarde #Dementie is een van de vele zaken hier #beslist geen goed geregeld

De wilsverklaring doet denken aan kaarsenbranderij (Bert Keizer, gezondheid & zorg/Trouw, 17-2-23)

Er zijn nu 290.000 mensen in Nederland die worden getroffen door dementie, hoorde ik op de televisie. Een van de wegen waarlangs men zou willen ontsnappen uit het instortende brein, is de schriftelijke wilsverklaring. De NVVE, de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde, heeft een wilsverklaring ontworpen. Het lijkt alsof daarin alle hoeken en gaten van je toekomstige ellende worden genoemd, plus daarbij de door de arts te nemen of na te laten maatregelen als al die ellende werkelijkheid wordt. Veel mensen denken dat het invullen van dit formulier ertoe zal leiden dat een dokter hun leven zachtjes zal doen eindigen als ze dreigen weg te zakken in dementie.

Zo werkt het niet. De wilsverklaring doet denken aan kaarsenbranderij. Ik weet waar ik het over heb, ik doe het zelf ook. Je steekt een kaars op en hoopt daardoor Maria of het Noodlot te vermurwen, zodat je geliefde geneest van haar ziekte of slaagt voor haar examen. Het grappige is dat je heel goed weet dat het zo niet werkt. En toch stelt het gerust, want als ze niet geneest of toch zakt, dan weet jij dat het in ieder geval niet aan jou ligt. De wilsverklaring heeft een vergelijkbaar ritueel aspect.

Hier is wat meer uitleg op zijn plaats. Allereerst: je hebt helemaal geen wilsverklaring nodig zolang je zelf kunt zeggen dat je dood wilt. Dat je dementeert wil niet altijd zeggen dat je geen samenhangende doodswens meer zou kunnen uiten. Je zult het wellicht niet meer uitvoerig weten te betogen, maar dat hoeft ook niet. Een goede verstaander heeft ook hier genoeg aan een half woord, of nog een beetje minder zelfs. Een wilsverklaring helpt dan wel, maar is niet strikt noodzakelijk.

Toch is de wilsverklaring niet volkomen zinloos. Hij is zelfs onontbeerlijk als je in de latere stadia van dementie wilsonbekwaam bent en bij het invullen nu al besluit dat je straks euthanasie zou willen. Om dat voor elkaar te krijgen moet je wel ongelukkig zijn in je dementie. En iemand moet een arts voor je zien te vinden die bereid is om euthanasie te verlenen aan een persoon die niet snapt wat hem of haar wordt aangedaan. Die arts is niet zo makkelijk te vinden, maar ze zijn er wel.

Ik zei net: zo werkt het niet. Ik vertel u hoe het dan meestal gaat. Mevrouw Jansen is 75. Haar man vindt dat ze erg veel vergeet. Verder heeft ze een bizar voorraadbeheer. Er zijn dertig pakken koffie in huis, nergens afwasmiddel en drie closetrollen in de diepvries. Diagnose alzheimer. Wilsverklaring ingevuld. Na twee jaar gaat het thuis niet meer. Want ze is ’s nachts onrustig, meneer slaapt niet meer, hij wordt kribbig, wanhopig en soms zelfs agressief naar haar toe. Mevrouw vindt dat het best wel gaat. En zij vindt dit, omdat dementie je meestal berooft van het vermogen om te zien hoe het met je is. Ze heeft dan ook geen idee hoezeer de ziekte haar man sloopt.

Verpleeghuisopname nadert en haar zoon herinnert haar aan de wilsverklaring waarin ze het verpleeghuis zeer beslist afwijst. Haar reactie: “Wou jij je moeder soms dood hebben?” Ze moet ervan huilen. Gelukkig waait dat snel weer weg. En ze belandt in het verpleeghuis met in haar handen het document dat dit had moeten voorkomen.

Ze is in het verpleeghuis eigenlijk niet eens zo ongelukkig. Haar man en kinderen zijn dat wel en bovendien zijn ze boos, omdat mevrouw er alles aan gedaan had om niet in het verpleeghuis te eindigen. Ze vinden een arts die bereid is tot euthanasie bij wilsonbekwamen. Die gaat twee keer bij haar op bezoek en zegt: “Uw moeder is niet hopeloos ongelukkig, sorry”. En hij gaat weer.

Dit is hoe het bijna altijd gaat en dit is waarom er zo’n 40.000 Nederlanders wegens dementie in het verpleeghuis zitten, vaak mét de wilsverklaring die dat had moeten voorkomen. Kaars opgestoken en toch doodziek geworden.

Moeten we hier niet iets tegen ondernemen? Ik zou niet weten wat. Dit is planeet aarde. Dementie is een van de vele zaken hier, die beslist niet goed geregeld zijn. U kent er vast nog wel een paar.

https://krant.trouw.nl/titles/trouw/8321/publications/1795/articles/1770634/37/1

De spirituele weg naar het levensdoel [1]

Het verbaast me dat ik hier nooit eerder het boek van Dan Millman, ‘Het leven waarvoor je geboren bent’ heb gebruikt om zijn wijze levenslessen te bespreken. Want het dagelijkse leven van alle dag raakt steeds meer gepolariseerd, zodat steeds meer mensen elkaar de huid volschelden (met Twitter als kampioen in die uitgingsexpressie), en daarop heeft dat boek een oplossing.

Het sleutelwoord van Millman is om jezelf te trainen boven die ‘ongemakken’ uit te groeien: ‘Acceptatie’. Het draait om het ‘leren’ accepteren van het leven zelf, dat per definitie ‘onvolkomen’ en ‘onvolmaakt’ en dus ook ‘oneerlijk’ en dus als ‘onrechtvaardig’ voelt én overkomt, hoe subjectief dat ook mag zijn.

Iedereen heeft er dus mee te maken (gehad) want, zoals wij dat hier op aarde (en op alle andere bewoonde planeten) meemaken, heeft niemand ons daarover voorlichting gegeven – en ook de ouders niet –. Op school leerden we alleen welke kennis voor ons noodzakelijk is om later een goede baan te krijgen. Niemand heeft ons levenslessen geleerd, zoals dat wel bij de boeddhisten en hindoes gebeurt, dat je ‘moet’ leren te beginnen bij het accepteren van het leven zoals dat zich aan ons voordoet. En dat ‘zonder enige uitzondering’ ten aanzien wat ons als onheil en rampen overkomt, want dat behoort bij deze levensschool in leefwereld van de stof. En juist omdat we ‘alleen’ via deze stoffelijkheid naar de geestelijke volmaaktheid kunnen groeien, zijn we hier op aarde met ons tijdelijke contract om daarna naar een volgend leven te ‘verkassen’, om ons zelfbewustzijn te (blijven) ontwikkelen.

En ik ben me ook bewust dat ik op vele tenen zal trappen als het om het ‘accepteren’ gaat van alle onvolkomenheden in het (tussen- of inter-)menselijk gedrag, want juist daarin ligt de leerstof voor het oprapen. En ‘spiritueel accepteren’ betekent niet dat alles klakkeloos moet worden aangenomen, maar wel dat je leert om alles te overdenken, wat je is overkomen.

Dat betekent ook – en daar staat niemand bij stil – dat alles wat je overkomt ‘leerstof’ betekent en dus ook op je pad móest komen. Er bestaat daarom voor spiritueel bewuste mensen geen toeval in de schepping, omdat alles – in grote lijnen – planmatig vastligt en dat proces heet de ‘Wet van de Ontwikkeling’ (Deel 2, hoofdstuk 4: Stabiliteit en Ontwikkeling).

Macht & moraal [geestelijk en mentaal; 1]

Moraal

Hume: ‘Sympathie is het enige psychologische mechanisme dat kan verklaren waarom wij het eens zijn met elkaar over een moreel oordeel’

[Bron: ‘Macht & moraal’, in: Idee, 2009)