Kosmische relativiteit

‘Om het meteen metafoor te zeggen: jullie zijn op de top van de berg geweest, en beseffen nu dat het een grote wereld is, een geweldige kosmos en een enorm bestaan, en toch zijn jullie seconden, die al geweest zijn en die nog gaan komen, ook heel belangrijk; elke nietige seconde. Je kunt een seconde als een stukje fruit of kaas in schijfjes snijden, en je zult leren dat er binnen die seconde net zoveel bestaat als er buiten. Een klein deeltje ervan kan een wonder van alle dingen bevatten, als je de code, de sleutel en de frequentie weet te vinden van waaruit je haar kunt ervaren. Alles bestaat in al het andere, en jullie zijn voorbestemd om dit te begrijpen.‘

*Prachtig uitgedrukt, deze kosmische relativiteit in combinatie met het doel en de bestemming van ons als mensheid!

Mijn paradox als losse gedachte voor vandaag

Paradox betekent een ‘schijnbare tegenstelling’ zo leerde ik op school, maar wat betekent dat eigenlijk? Schijnbaar is ‘onecht’ of ‘vals’, want geen ware tegenstelling. Maar daarmee weten we nog niets.

Volgens Wikipedia betekent een paradox een tegenstrijdige conclusie die niettemin ontstaat als gevolg van een correcte redenatie binnen een correcte vooronderstelling.[i]

De vervolgvraag is dus of een ‘schijnbare tegenstelling’ identiek is aan een ‘tegenstrijdige conclusie’? Want hoe kun je tot dat laatste komen als er toch sprake is van een ‘correcte vooronderstelling’? Dat lijkt mij een onmogelijkheid, en daarom heb ik net een andere sleutel tot dit probleem of dilemma gevonden. Ik heb deze inleiding daarom er maar bij verzonnen.

Mijn betoog begint met de (bekende) levensvraag: wie is de mens en wie is de oerbron? Deze vraag is voor het allergrootste deel van de mensheid onbeantwoordbaar. Maar persoonlijk heb ik er wel een antwoord op, zoals op deze site wel is gebleken. Ik versta onder de mens het deeltje van de oerbron die de keuze heeft gemaakt om de zwaarste levensweg te bewandelen die in het universum (als onderdeel van de universa) denkbaar is omdat het onder die voorwaarde mogelijk wordt gelijk te worden aan die oerbron en dan moet je alle onderdelen van de schepping, in zowel de geestelijke zin bestaat (‘gedachte- of scheppingskracht’) als in gematerialiseerde vorm (door het voor ons zichtbare zonnestelsel als het universum) te doorlopen.

Stel nu dat er geen sprake is één heelal, maar ook – zoals universa – een oneindig aantal heelallen of ‘kosmossen’. Dat kán, want in de schepping als zodanig is niets onmogelijk. De oerbron en de oerintelligentie zijn onuitputtelijk groot en oneindig gevarieerd, en ook nog eens eeuwig bestaand. Maar we als gedeeltelijke mensen (met opgesplitste zielen, want we hebben voor die lange reis door de dimensies heen besloten om ons op te delen in twee (of meer) delen, die aan het einde van de ‘rit’ weer samenkomen en dan als bewuste ziel samenvloeien; omdat we de aardse dualiteit overwonnen hebben. Dat is ons evolutionaire pad.

Maar de oerbron – ‘zo boven, zo beneden’ – heeft ook een eigen evolutieproces of – pad, maar dan op een heel ander niveau, waar het menselijk denken niet ‘bij’ kan (omdat een deel van zijn denkvermogen via zijn eigen DNA maar voor 30% geactiveerd is). Daarom bestaat de aardse mens alleen met een beperkte denkcapaciteit.

De evolutie van de oerbron zelf betekent dus ook een groei van het eigen evolutieproces dat zich in het dáár bestaande multidimensionaliteit oneindig uitbreidt en dus zelf ook groeit en groeit en blijft groeien. Daar staat geen maat op (omdat ons denken te beperkt is) omdat wij ons die oneindigheid niet kunnen voorstellen of zien.

Vanwege ons beperkte bevattingsvermogen zijn al onze zintuigen en denkvermogens óók beperkt. Daar hoeven we ook geen punt van te maken, omdat we dat geheim of die sleutel ooit zullen ontdekken en dan pas gaan ‘weten’ wat dat ‘zonder maat’ inhoudt.

En dus is de conclusie van deze stelling of deze blog dat hier het begrip paradox is ‘ontstaan’ omdat we geen idee hebben van die oneindige en eeuwige werkelijkheid die door de oerbron geschapen is. Want als een oneindige kosmische denk- en energievorm (of vermogen) die ‘eigen’ wegen bewandelt om die kosmos en universa verder te laten groeien.

Een paradox is dus iets dat in ons eigen denken en denkwereld niet te verklaren is en daarom noemen we het ‘schijnbaar’ omdat we zijn opgevoed met de gedachte of idee dat schijnbaar niet mag of kan bestaan. Dus daarom die ‘tegenstrijdige conclusie’ omdat we er zelf niets van begrijpen. We gaan het pas begrijpen als we alle ‘oerbronkennis’ in huis (het hart) hebben gekregen, ontvangen door de moeite die we daarvoor hebben gedaan. Zo worden we op onze beurt zelf beloond door die oerbron. En zijn zelf Schepper geworden.

Een tweede conclusie is dat er onmogelijk maar één kosmos of ‘heelal’ kan bestaan omdat het een ‘beperkend’ woord is; dat in het echt niet bestaat want de schepping is onbeperkt.

---

[i] https://nl.wikipedia.org/wiki/Paradox_(logica)

Een pulserend stoffelijke kosmische ruimte

[Jaap Hiddinga, Visoenen en uittredingen, p.91-93]

‘(…) ik zag nu iets wat ik niet langer kon herkennen als een universum. Ik zag dat de ‘goddelijke levensprocessen’ zich als ware aan het vormen waren en dat er op verschillende punten enorme hoeveelheden energie waren samengebald. Ik zag daaruit sterrennevels en sterren geboren worden, maar dit was niet alles, want ik zag dat dit proces waaruit het leven verdwenen was. Alle materie en energie leek één te zijn en leek zich samen te ballen en dan weer uit te dijen en te splitsen. Bij het sterven van een [stoffelijk] universum leek het of alle energie en alle materie stierven en teruggebracht werden tot ‘goddelijke energie’ en dat bij de ‘geboorte’ van een nieuw universum deze ‘goddelijke energie’ zich weer splitste in energie en materie en het geheel weer van voren af aan begon. Dit was echter niet het volledige beeld, want ik zag dat er tekens een verandering had plaatsgevonden en dat na elk proces waarbij een universum zich op deze wijze vernieuwd had, er een soort evolutie had plaatsgevonden. De energetische ‘waarden’ van de energie en materie waren veranderd en men zou kunnen zeggen, enigszins verbeterd. De ‘goddelijke levensprocessen’, of het ‘goddelijke lichaam’, die zich stoffelijk uitdrukten in de vorm van planeten, sterren en sterrenstelsels, evolueerden kennelijk op een manier die leek op de wijze waarop celdeling en de groei van een lichaam plaatsvindt. Dit ervoer ik als een enorme openbaring, want het betekende dat alles aan een enorme evolutie onderhevig was en dat er wezenlijke verbetering en groei plaatsvond. Toch was dit niet gelijk aan een proces dat ik in de stof kende en dat door verschillende astronomen en theoretici werd verdedigd, want gedurende het leven van een universum vond er continu verandering plaats. Sterren en planeten stierven net als lichaamscellen die hun taak volbracht hadden en werden vervangen door nieuwe sterren en planeten. Dit was een continu proces dat nooit stopte. Op geen enkel ogenblik was het universum hetzelfde en het kon dus nooit geïsoleerd waargenomen worden. Het viel mij tevens op dat het universum niet uitdijde en zich ook niet samentrok tot één enkel punt, maar dat het geheel zacht pulseerde en ‘leefde’ en dat dit leven niet te beschrijven was. Vervolgens kon ik heel ver in het verleden en heel ver in de toekomst zien en kwam tot de ontdekking dat dit proces eeuwig doorging. In tegenstelling tot wat veel mensen denken is er geen begin en ook geen einde. Het geheel leeft als een ‘lichaam’, maar dan met ‘goddelijke levensprocessen’. De Bron werd nooit geboren en zal ook nooit sterven. De stoffelijke universa binnen de neutrale zone zijn een onderdeel van het totale rijk der hemelen en dit sterft niet en werd ook nooit geboren, maar is continu en wordt door de liefde van de Schepper tot woonplaats gegeven aan de zielen die daarin hun lessen mogen leren. De vele veranderingen die plaatsvinden zijn een onderdeel van deze ‘goddelijke levensprocessen’, maar ook op een bescheidener niveau zijn deze veranderingen zichtbaar. Ik keek weer en zag nu de geboorte van een zonnestelsel binnen een sterrennevel. Ik zag hoe de ‘goddelijke levensprocessen’ als het ware een ‘afdruk’ maakten van een ster en planeten en ik zag dat dit te zien was binnen het ‘lichaam’ als een enorm knooppunt van activiteit en energie en een heel mooi kleurrijk licht. Het leek op een ronddraaiend stuk vuurwerk van enorme afmetingen en het was prachtig om te zien. De energie begon zich te concentreren en langzaam maar zeker werd hieruit materie gevormd. Het geheel begon te ‘kristalliseren’, of te ‘incarneren’, en in het knooppunt, binnen de ‘goddelijke levensprocessen’, begon de ster vormen aan te nemen van waaruit de planeten geboren werden. Ik zag ook dat andere sterren en planeten deze positie vroeger hadden ingevuld en dat deze nu gestorven waren. Uit de resterende energie kwam nu een nieuw zonnestelsel voort dat mooier en beter was. Dit proces vond door het gehele universum plaats en op een wijze die continu leek te zijn, maar ik zag ook dat dit gebeuren op elk niveau plaatsvond. De gehele sterrennevel, die bestond uit vele zonnestelsels, werd op een gelijke wijze geboren en maakte een soortgelijke levenscyclus door. Dit proces leek op iets wat in vele scheppingsvisioenen verteld is. het was mooi en bijzonder en ‘liefde’ en ‘geluk’ in deze processen waren voelbaar besloten.

Deze processen creëren op vele niveaus allerlei ‘toneelstukken’ – zoals op aarde aangezien alle tijdperken met vaste rolverdelingen door elkaar heenlopen – en woonplaatsen. Ze vormen dus het gebied binnen de neutrale zone waar iedere ziel zijn of haar lessen mag, kan en moet[1] leren.

Alles wat dus tijdens deze tocht te zien was, is slechts een uitdrukking in ziel en stof van liefde van de Schepper die ons helpt. Het (Bron)bewustzijn zal niemand ooit verlaten,. Want dat betekent dat dan deze processen zelf in de steek gelaten worden en dat kan niet. Alle vormen en manifestaties zijn een onderdeel ervan, want ook onze lichamen bestaan uit dezelfde stoffelijke componenten als die we in ons universum vinden. Wij bestaan omdat de Bron bestaat. Indien deze ‘goddelijke krachten’ er niet waren, zouden wij niet bestaan. wij zijn dus een uitdrukking van een deeltje Bron, net zoals de aarde en de zon dit zijn. (In deze blog is de tekst aangepast in de ‘ik-en-wij’-vorm en daarmee de afstandelijke ‘jullie’ verwijderd.)

[1] Dit ‘moeten’ zal veel mensen tegen de borst stuiten, en dat is te begrijpen vanuit de derde dimensionale wereld waarin 3D-denkbeelden dominant zijn, maar op hoger niveau leert men vanuit de eigen vooruitgang en persoonlijke evolutie dat 3D-denken een tijdelijke fase is, die doorlopen moest worden doorlopen om de illusie te kunnen ontdekken. In ieder stoffelijk leven wordt een ziel beheerst door illusoire denkbeelden omdat zonder die illusies en valse denkbeelden het betere niet herkend wordt.

Het kosmisch bestuur 3 en slot

‘Om de verschillen in evolutie gelijk te trekken is besloten de kosmische energie volgens een bepaalde sleutel te verdelen. Zeventig procent van de beschikbare energie wordt gedeponeerd in de vijfentwintig laagste zonnestelsels, waarvan het eerste zonnestelsel de meeste en het vijfentwintigste de minste energie ontvangt. De resterende dertig procent energie wordt verdeeld over de honderden overige zonnestelsels. Het lijkt niet eerlijk, maar de eerlijkheid zit daarin dat zij die in duisternis leven het licht nodig hebben en dat degenen die het licht zelf kunnen doen ontkiemen, zaaien en oogsten, geen behoefte hebben aan extra licht. Zo komt licht tot licht, liefde tot liefde, vrede tot vrede. Er kan geen werkelijke vrede in het hoogste zonnestelsel zijn, zolang lagere stelsels nog oorlog kennen, omdat alles binnen de kracht van de Omnicreativiteit met elkaar verboden is.

De Hof van Uraan neemt besluiten over leven en dood. Niet over leven en dood zoals de Aarde kent, want de dood op Aarde is een overgang naar de astrale wereld, waar men zich voorbereidt op een volgend leven. Leven en dood in de kosmos betekent transformatie van het ene naar het andere zonnestelsel, waar de ziel zich moet aanpassen aan een heel andere levensvorm, een andere vorm van leven, van voedsel, van ademen en denken. Leven en dood heeft ook te maken met het voortbestaan van een planeet. Wanneer bijvoorbeeld door pesticiden of giftige gassen, al of niet veroorzaakt door een kernexplosie, de lucht op Aarde brandbaar wordt, dan zal vanuit de kosmos ingegrepen worden.

Er is slechts een hogere macht, waaraan de Hof van Uraan rekening en verantwoording moet afleggen. Dat is tot nu toe nog nooit gebeurd, maar na iedere besluitvorming vraagt men telkens aan de Omnicreativiteit of het afleggen van verantwoording noodzakelijk is. De daden van de Hof zijn niet beredeneerd, maar worden uitsluitend gevoelsmatig uitgevoerd. Achteraf vindt men een evaluatie plaats, na analyse en bestudering wordt vastgesteld of een beslissing goed, minder goed of verkeerd was. Tot nu toe zijn nooit verkeerde beslissingen genomen, maar telkens opnieuw zal elke beslissing achteraf geanalyseerd en bestudeerd worden.

Door de afgevaardigde Ishwara is de wens naar voren gebracht om vrede op de planeet Aarde te realiseren. Vrede op Aarde realiseren betekent afstand doen va vaste vormen, waarheden en machtsposities. De realisatie van vrede is reeds begonnen. De Omnicreativiteit heeft samen met de Hof van Uraan bepaald dat de planeet Aarde gedurende een zeer lange periode, duizend maal duizend aarde jaren, door vrede gekenmerkt zal worden. Slechts een half procent van de wereldbevolking wil een gewelddadige oorlog, negenennegentig en een half procent wil vrede. Het verlangen naar vrede is sterk aanwezig, maar men luistert in angst naar de halve procent en gaat in lijden ten onder. Wanneer die negenennegentig en een halve procent van de mensen hun wens aangaande vrede en positiviteit naar buiten zouden brengen, dan had een half procent geen enkele bestaansrecht. “Sla uw arm om uw vijand, heb uw vijanden lief, deel met hen wat u hebt en gij zult in vrede leven.”

Het karma van d Aarde, dat volgens een kosmisch plan vóór het jaar 2000 gerealiseerd diende te worden, is thans ingevuld. De jaren die volgen tot aan de eeuwwisseling zijn extra tijd, die geleidelijk aan de planeet ten goede kan komen. Maat waarom te wachten, waarom de evolutie niet in een versnelling te brengen, wanneer men vrede wil? Omdat een half procent van de mensheid de liefde misschien wel stoffelijk, maar niet geestelijk beleven kan? De Hof van Uraan heeft zijn eindbeslissing genomen, collectief is besloten dat ons zonnestelsel van de dertiende naar de veertiende plaats zal opschuiven. De mens, die de ontwikkeling wil tegenhouden, zal gedeporteerd worden naar een lager zonnestelsel om daar zijn cyclus af te maken. Een enkeling mag nooit en te nimmer de evolutie van een hele planeet, met daaraan gekoppeld een heel zonnestelsel, tegenhouden.’

Het kosmisch bestuur 2

‘De leiding van de Hof van Uraan werd in handen gelegd van Meester Ichnava. Onder zijn voorzitterschap worden regelmatig vergaderingen gehouden, vergaderingen die tot doel hebben het evolutieproces, zowel planetair als binnen de verschillende zonnestelsels, te bespreken. Elke planeet heeft zijn eigen waarden, eigen ontwikkeling, eigen bezieling en belichaming. Vooral dat laatste heeft op bepaalde momenten in de evolutie tot botsingen geleid. Het lichaam van de aardse mens heeft zich in nog geen 250.000 jaar, een fractie van tijd in de evolutie, van een waterige substantie ontwikkeld tot een vrij harde vorm, waaruit in de toekomst weer een andere vorm zal ontstaan. Op andere planeten komen stoffelijke levensvormen slechts in beperkte mate voor. Er bestaan ook grote verschillen in bezieling en bewustzijn, maar dat heeft nooit tot een confrontatie geleid. Confrontaties vinden altijd op her stoffelijke vlak plaats. Wanneer alle afgevaardigden de wet van materialisatie en dematerialisatie kennen, zullen dergelijke botsingen tot het verleden behoren.

De Hof van Uraan bevindt zich niet op een planeet, maar op een steeds wisselende plaats in het universum. De vergaderingen vinden op onregelmatige tijden plaats. Als één van de leden dat noodzakelijk vindt kan hij de vergadering bijeenroepen, de leden hebben telepathisch contact met elkaar. Door de bindeling van hun kracht en hun groot kosmisch bewustzijn ontstaat tijdens de vergadering een bepaalde stof, die vermengd met energie uit de kosmos tot prana en voedsel dient voor allen die in liefde en vrede samenzijn.

Meester Ichnaya is afkomstig van de planeert Virudia. Na daar de gehele evolutie te hebben doorlopen kreeg hij de opdracht elders in het universum vrede, rust en stabiliteit te brengen. Deze opdracht heeft ertoe geleid dat hij thans werkzaam is als hoofd van de Hof van Uraan. Om besluiten te kunnen nemen dient men over inzicht te beschikken. Zij die zitting hebben in de Hof, doorlopen een bepaalde studie waarin met allerlei uitersten moet worden omgegaan. Zeer lage en zeer hoge zonnestelsels moeten bezocht worden, diverse vormen van denken moeten bestudeerd worden, diverse vormen van gevoel moeten ervaren worden. Tijdens het opdoen van de ervaringen moet een rapport uitgebracht worden aan Meester Ichnaya. Daarna mag men pas zitting nemen en mogen wensen naar voren gebracht worden. Dit mogen nooit persoonlijke wensen zijn, zij moeten altijd afkomstig zijn van de meerderheid van de planeet, die men vertegenwoordigt.

De Hof van Uraan heeft als overkoepelend en adviserend orgaan niet alleen tot taak vergaderingen te beleggen, want die zijn zinloos wanneer de genomen besluiten niet worden uitgevoerd. Doordat elke planeet één, twee of in een enkel geval zelfs drie afgevaardigden heeft, is een democratische verdeling van gedachten, gevoelens, technologische ontwikkeling en wensen gewaarborgd. Naarmate het kosmische bewustzijn van planeten en van gehele zonnestelsels groter wordt, ontstaan er dikwijls grotere problemen dan bij planeten met een lager bewustzijn.[1] De laatste zijn over het algemeen gemakkelijker op te lossen.’

Wordt vervolgd

[1] De logica hiervan ontgaat mij, zelfs na de volgende zin.

Het kosmisch bestuur

Uit: hfd 5: De Hof van Uraan, in: Mary en Wim de Redelijkheid, Leven in de Kosmos. 1991 De Redelijkheid, Varsselder

‘In het begin van de schepping van het[1] universum heeft er een schikking en een rangordebepaling van zonnestelsels plaatsgevonden. Elk zonnestelsel kreeg daarin een eigen zon, met als belangrijkste functie haar magnetisme. Vele lichtjaren later ontstonden de sterren en de planeten, alle op hun plaats in hun eigen zonnestelsel. Nadat alle planeten, gevangen in de aantrekkingskracht van hun zon, in de voor hen bestemde banen cirkelden, ontstond bij de Omnicreativiteit de behoefte aan een overkoepelend orgaan, met het doel het planetair bewustzijn binnen de zonnestelsels, maar ook tussen de zonnestelsels onderling, te coördineren en in stand te houden. Daarnaast te zorgen voor stabiliteit en vrede en het zo gelijkmatig mogelijk doen verlopen van noodzakelijke veranderingen. Dit orgaan kreeg de naam Hof van Uraan, welke naam net meer dan een klankverwantschap heeft met de planeet Uranus.

Het totale universum, zoals het door de Omnicreativiteit is geschapen, heeft de vorm van een kubus. Dat wil zeggen dat de buitenste begrenzing van het immense gebied, waarbinnen het totaal van zonnen, planeten, sterren enzovoorts, zich beweegt, lijkt op een kubus. Wanneer het mogelijk zou zijn om alle hemellichamen op schaal in een ruimte in te passen, zou de benodigde ruimte kubusvormig zijn. In het hart van de kubus bevindt zich een bol, de allesomvattende oerkracht, die wij[2] de Omnicreativiteit noemen. Om die kracht heen zijn de zonnestelsels gegroepeerd. De stelsels die het dichtst tegen het hart van het universum liggen, zijn het laagste in evolutie, terwijl de veraf, aan de rand van het universum gelegen stelsels een veel hogere graad van kosmisch bewustzijn kennen. Een zonnestelsel dat in evolutie stijgt, verplaatst zich langzaam naar de buitenzijde van het universum. De reden hiervan is dat de kans op een terugval, zoals de Aarde en daarbij ons gehele zonnestelsel bij de ondergang van Atlantis doormaakte, bij de laagste ontwikkelde zonnestelsels in theorie groter is en de Omnicreativiteit dan van dichtbij kan ingrijpen. Dit zal echter slechts gebeuren wanneer het hele universum gevaar zou lopen omdat ervaring en ondervinding noodzakelijk zijn om tot een hoger bewustzijn te komen.

Vele planeten uit veel zonnestelsels hebben afgevaardigden in de Hof van Uraan. Alle planeten uit ons zonnestelsel hebben één of meerdere vertegenwoordigers, de Aarde heeft nog maar sinds enkele jaren een eigen afgezant, namelijk Meester Ishwara van Malva Meditatie. Namens alle aardbewoners heeft hij zitting in de Raad van Bestuur, de Raad van Organisatie en de Raad van Besluitvorming.’

Wordt vervolgd

[1] Hier wordt onder ‘het’ waarschijnlijk ‘ons’ bedoeld omdat meerdere universa bestaan.

[2] Volgens bezoekers aan onze Aarde, zie p.7