“De verzorgingsstaat kan verdwijnen, net als de bestaanszekerheid en de maatschappelijke rust die ermee samenhangen. Wat ik nu al mis, is het gevoel dat ik open naar de wereld mag kijken. Ik bedoel: als ik nu langs een weiland kom en ik zie een koe, dan denk ik meteen ‘daar staat een ammoniakproducent’. Dat vind ik verschrikkelijk, dat wíl ik helemaal niet denken. Ik wil denken: wat een schitterend landschap, wat is er hard voor gevochten om dit alles achter de dijken tot stand te brengen. De onschuld van kijken wordt belast.”
[ https://krant.trouw.nl/titles/trouw/8321/publications/1701/articles/1687895/40/1 ]
* Wat ik nu al mis, is het gevoel dat ik open naar de wereld mag kijken. Ik bedoel: als ik nu langs een weiland kom en ik zie een koe, dan denk ik meteen ‘daar staat een ammoniakproducent’.
Maar de auteur vergeet dat hij wel de verzorgingsstaat klaarblijkelijk overbodig vindt, maar dat ingrijpen ook als consequentie in zich draagt dat hij – en met hem allen medeburgers – dat hij niet meer ‘opeen naar de wereld mag kijken’. Dat is kletspraat, want wie houdt hem tegen? Maar het is wel kiezen tussen zowel verantwoorde productie zonder vervuilende effecten, dan wel de rotzooi die de mens achterlaat. Want van beide walletjes tegelijkertijd genieten, dat kan niet meer! Daar zit een blinde vlek van niet alleen de schrijver, maar iedereen die hem volgt.
Aquarius 